Θεωρούμε ότι μία τέτοια πάγια επιλογή είναι ζωτικής σημασίας επειδή παρέχεται στην Πολεμική Αεροπορία και την ελληνική στρατιωτική ισχύ συνολικά, η εναλλακτική των ευρωπαϊκών όπλων αέρος – αέρος και αέρος – εδάφους/επιφανείας.
Η καθοριστική βαρύτητα του παράγοντα “αερομεταφερόμενα όπλα” και η αμερικανική οπτική
Επανειλημμένα μέσα από το DefenceReview.gr έχουμε τονίσει την ανάγκη το σύνολο των μαχητικών F-16 να αποκτήσουν βλήματα κρούσης εδάφους καθώς και βλήματα κατά στόχων επιφανείας. Δεδομένου πως ο στόλος των F-16 αποτελεί και θα αποτελεί για την επόμενη εικοσαετία τον βασικό κορμό της ΠΑ, η απόκτηση όπλων αέρος – εδάφους και αέρος – επιφανείας είναι ζήτημα κεφαλαιώδους σημασίας για την εθνική αεροπορική ισχύ. Το πρώτο βήμα έπειτα από πολλά χρόνια αδράνειας γίνεται με την απόκτηση των ισραηλινών όπλων Rampage καθώς και των Spice.
Στην εξίσωση αυτή (της δυνατότητας προμηθειών από διαφορετικές εξοπλιστικές πηγές πλην των ΗΠΑ), για πρώτη φορά μπαίνει το Ισραήλ, ανατρέποντας τις μέχρι σήμερα ισορροπίες που διαμορφώνει η πάγια αμερικανική πολιτική των “ίσων αποστάσεων”, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Επιπρόσθετα δε, η αναβάθμιση του ρόλου της Γαλλίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, με τη σιωπηρή συγκατάθεση των ΗΠΑ, δημιουργεί προϋποθέσεις που η Ελλάδα οφείλει άμεσα να εκμεταλλευτεί, προς εξυπηρέτηση των εθνικών της δικαίων και φυσικά συμφερόντων.
Αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο, κεφαλαιώδους σημασίας, ζήτημα για το μέλλον του Ελληνισμού, οπότε βάζουμε τελεία εδώ. Επανερχόμαστε στον παράγοντα Ισραήλ που πλέον ισχυροποιεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και τον αμερικανικό βραχίωνα στην Πολεμική Αεροπορία. Τα ισραηλινά αερομεταφερόμενα όπλα που ήδη έχουν ενσωματωθεί στο F-16, καθιστούν το στόλο των ελληνικών μαχητικών του τύπου πολλαπλάσια αποτελεσματικό, ιδίως σε αποστολές αέρος – εδάφους και αέρος – επιφανείας, μεγάλων αποστάσεων.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι ύψιστης εθνικής σημασίας ο στόλος αυτός να εκσυγχρονιστεί στο σύνολό του (153 μονάδες). Υπάρχει όμως και ένας άλλος, εξίσου σημαντικός, λόγος που επιβάλλει τον εκσυγχρονισμό όχι μόνο των 38 παλιότερων Block 50, αλλά και των 32 Block 30. Που δεν είναι άλλος από το πως αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί το υπερπολύτιμο μονοκινητήριο μαχητικό.
Η Αμερικανική Αεροπορία (USAF) λοιπόν, ενώ είχε καταρτίσει σχεδιασμό σταδιακής απόσυρσης του στόλου των F-16 μέχρι το 2025, ενόψει της παραλαβής 1763 F-35A, αναγκάζεται όχι μόνο να παρατείνει την παραμονή του σε υπηρεσία μέχρι και τη δεκαετία του 2040, αλλά και να το αναβαθμίσει δομικά και από πλευράς εξοπλισμού αποστολής, για να ανταπεξέλθει στις μελλοντικές απαιτήσεις των αεροπορικών επιχειρήσεων.
Τα αμερικανικά F-16 που θα παραμένουν σε υπηρεσία, είναι περισσότερα από 800 Block 40/42 και Block 50/52. Τα παλιότερα Block 25 θα αποσυρθούν. Κύριο χαρακτηριστικό της έκδοσης αυτής, το πρώτο αεροσκάφος της οποίας παραδόθηκε στην USAF το 1984, ήταν η αντικατάσταση του ραντάρ ΑΝ/APG-66 των παλαιότερων Block από το ΑΝ/ΑPG-68(V).
Aξιοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνο από την USAF και ήταν πανομοιότυπη με την έκδοση Block 30 που αποκτήθηκε από τις αεροπορικές δυνάμεις της Ελλάδας, του Ισραήλ, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, της Νοτίου Κορέας και του Ναυτικού των ΗΠΑ (Aggressor Squadrons). H μόνη αναβάθμιση που έχουν υποστεί τα ελληνικά Block 30, ήταν η απόκτηση (μέσω ενσωμάτωσης λογισμικού) ικανότητας βολής του ΑΙΜ-120C AMRAAM στα τέλη της δεκαετίας του ‘90.
Ενώ τα αμερικανικά Block 25 είχαν αναβαθμιστεί δομικά στο παρελθόν στο πλαίσιο προγράμματος Falcon UP, προκειμένου να επιτευχθεί το αρχικά σχεδιαζόμενο όριο ζωής των 8000 ωρών πτήσης (διαπιστώθηκε ότι στην πραγματικότητα έφτανε με ασφαλείς προϋποθέσεις μόλις μέχρι τις 5500 ώρες πτήσης!), τα ελληνικά Block 30 πέρα από Falcon UP, υπέστησαν και δεύτερη δομική αναβάθμιση στο πλαίσιο προγράμματος Falcon STAR (STructural Augmentation Roadmap).
Δομικά επομένως έχουν έρθει σε επίπεδο ανώτερο (από πλευράς διαμόρφωσης…) σε σχέση με τα F-16 Block 50. Τα οποία θα χρειαστεί να αναβαθμιστούν δομικά πριν εκσυγχρονιστούν. Το DefenceReview.gr ήταν ο πρώτος αμυντικός ιστοχώρος που ανέδειξε την αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού και των 32 Block 30 μαζί με τα Block 50, μέσω της αξιοποίησης των συστημάτων που θα προέλθουν από τον εκσυγχρονισμό των 83 (πλέον…) F-16C/D Block 52+ και Block 52+ Advanced. Με βάση τα παρακάτω δεδομένα:
Πρώτον. Τα μαχητικά αυτά βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση και στη δεκαετία του 2000 είχαν αναβαθμιστεί και οι κινητήρες τους (F110 της GE). Μέσω της ομογενοποίησης τους με τα Block 50 θα αυξηθεί και η διαθεσιμότητά τους, ώς ένας τύπος μαχητικού πλέον….
Δεύτερον. Μέσω του παράλληλου εκσυγχρονισμού επιτυγχάνεται ομοιογένεια στόλου (με τα Block 50) με τεράστιες οικονομίες κλίμακας. Παράλληλα θα εξοικονομηθούν σημαντικά κονδύλια για την κάλυψη των αναγκών και των άλλων δύο Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων και ειδικά του ΕΣ.
Τρίτον. Το επιχειρησιακό όφελος θα είναι επίσης πολύ μεγάλο για την Πολεμική Αεροπορία από τη στιγμή που θα βρεθεί με επαρκή αριθμό μαχητικών στη διάθεσή της για σκοπούς εκπαίδευσης σε σενάρια αέρος – αέρος και αέρος – εδάφους/επιφανείας και αστυνόμευσης του FΙR Αθηνών.
Τέταρτον. Εκμετάλλευση όλων των όπλων, ήδη διαθέσιμων (JSOW, JDAM, Enhanced Paveway II, CBU-87, BLU-109, AIM-120C, IRIS-T) και μελλοντικών (Rampage, SPICE) με ταυτόχρονη δυνατότητα ασφαλούς επικοινωνίας σε πραγματικό χρόνο και ανταλλαγής δεδομένων (LINK 16), τόσο με τα ΑΣΕΠΕ, όσο και με τα μαχητικά Rafale F3R, F-16V, τα εκσυγχρονισμένα Block 50 και τα εκσυγχρονισμένα P-3H και τις Belharra FDI του Πολεμικού Ναυτικού.
Από τη στιγμή που η USAF αντιμετωπίζει με απόλυτο σεβασμό το F-16 και βασίζεται σε αυτό για να ανταπεξέλθει επιχειρησιακά μέχρι το 2050 (!), η Ελλάδα απλά δεν έχει την πολυτέλεια να πράξει το… αντίθετο. Να το αντικαταστήσει δηλαδή με το F-35A και μάλιστα σε απόλυτους αριθμούς. Ένα προς ένα δηλαδή. Παρακάτω αναλύουμε γιατί δεν μπορεί, τουλάχιστον τώρα, να γίνει αυτό.
Συμπερασματικά, βασική επιδίωξη για τη ΠΑ σε επίπεδο οροφών και αριθμών περί τα τέλη της δεκαετίας του 2020 οφείλει να είναι η ολιστική και μαζική αναβάθμιση του συνόλου των F-16 σε δύο κατηγορίες: F-16 Viper και F-16 Block 52+ σε συνδυασμό με τρεις γαλλικές Μοίρες για τη ΠΑ (δύο Μοίρες Rafale και μια Mirage 2000-5 Mk2). Εκτός φυσικά από το ζήτημα των αριθμών, μείζον θέμα είναι η μαζική ύπαρξη Link 16 στα πλαίσια δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων καθώς και η απόκτηση σύγχρονων όπλων όλων των κατηγοριών. Και φυσικά νέων ατρακτιδίων στόχευσης – ναυτιλίας και κυρίως ατρακτιδίων ηλεκτρονικού πολέμου (σχετικό αφιέρωμα είχαμε κάνει προ δύο ετών και αξίζει να το διαβάσετε). Μείζον είναι και το ζήτημα της αναβάθμισης των εθνικών δυνατοτήτων στοχοποίησης για τη ΠΑ, ένα ζήτημα που αγγίζει το σύνολο των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Το πρώτο βήμα βελτίωσης έγινε με την έλευση των Heron.
Απαραίτητη ενέργεια για τη ΠΑ είναι επίσης να εκσυγχρονίσει τα «μάτια» της δηλαδή το Σύστημα Αεροπορικού Ελέγχου είτε λέγονται ιπτάμενα ραντάρ είτε επίγειοι σταθμοί ραντάρ (Σταθμοί Αναφοράς, Μοίρες Σταθμών Ελέγχου και Προειδοποίησης, Κέντρα Ελέγχου Περιοχής), τις μονάδες αεράμυνας (με έμφαση πρωταρχικός στα Patriot και ακολούθως στα υπόλοιπα: Crotale, σύστημα ΒΕΛΟΣ). Ειδικά για τα ΑΣΕΠΕ της 380 Μοίρας «ΟΥΡΑΝΟΣ» των οποίων ο ρόλος είναι στρατηγικός εκτός της άμεσης υπογραφής σύμβασης τεχνικής υποστήριξης πρέπει να διερευνηθεί το ενδεχόμενο είτε ανταλλαγής τους με GlobalEye είτε του εκσυγχρονισμού τους (εκσυγχρονισμός σε επίπεδο GlobalEye όπως μας έχει ενημερώσει η Saab δεν είναι δυνατός λόγω αυξημένων ενεργειακών αναγκών υποστήριξης όλων των νέων συστημάτων του αεροσκάφους).
Στο Γ Μέρος του αφιερώματος για το μέλλον της ΠΑ εξετάζουμε τη παράμετρο F-35 καθώς και τα ευρωπαϊκά προγράμματα μαχητικών έκτης γενιάς.
To Α Μέρος του αφιερώματος:
