Το Πολεμικό Ναυτικό προσανατολίζεται στη Γερμανική λύση στο ζήτημα της απόκτησης των νέων τορπιλών. Η τελευταία εξέλιξη αφορά το γεγονός πως το ΓΕΝ ολοκληρώνει νέα Μελέτη Γενικών Επιχειρησιακών Απαιτήσεων και Αναγκών ώστε εκτός από την προμήθεια νέων τορπιλών να εκσυγχρονιστούν και παλαιότερες. Για το θέμα αυτό σας είχαμε ενημερώσει πρώτοι από τον Ιούλιο του 2019.
Σύμφωνα με ασφαλείς και διασταυρωμένες πληροφορίες στόχος του ΠΝ είναι με απευθείας ανάθεση να αποκτηθούν νέες τορπίλες και συγκεκριμένα η DM2A4/SeaHake mod 4 καθώς και τον εκσυγχρονισμό των παλαιών SUT Mod 0 είτε σε επίπεδο SUT Mod 3 είτε σε επίπεδο SUT Mod 4.
Τα βασικά επιχείρημα του ΠΝ είναι πως οι Γερμανικές τορπίλες διασφαλίζουν πλήρη συμβατότητα με το τακτικό σύστημα των υποβρυχίων (πρόκειται για τα ISUS 90-15 και ISUS-90-46) και πως η Γερμανική εταιρεία Atlas Elektronik προσφέρει με το πακέτο της αγοράς των νέων τορπιλών και δωρεάν εκσυγχρονισμό περί των 25 παλαιών τορπιλών SUT Mod 0.
Πάντως, ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί πως ενώ η Ιταλική τορπίλη Blackshark έχει πιστοποιηθεί πλήρως και είναι συμβατή στα Πορτογαλικά U-214 το ΠΝ επιμένει στη Γερμανική λύση.
Σε περίπτωση απόκτησης της Γερμανικής μονόδρομος πρέπει να είναι η SeaHake Mod.4 ER και όχι η απλή DM2A4/SeaHake mod 4.
Η Atlas Elektronik παρουσίασε την βελτιωμένη έκδοση αυξημένου βεληνεκούς SeaHake Mod.4 ER, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της οποίας είναι ότι είναι πλήρως διασυνδεμένη με το σύστημα μάχης, τόσο των «214», όσο και των «209». Δηλαδή δεν χρειάζεται καμία πιστοποίηση, από τη στιγμή της φόρτωσης στο υποβρύχιο είναι λειτουργική-επιχειρησιακή (Plug-and-Play). Η ιστορία των τορπιλών της οικογένειας DM ξεκινά το 1959, με την παρουσίαση της DM-1 «Seeschlange». Λίγο αργότερα αναπτύχθηκε η DM-2 «Seal». Το 1967 άρχισε η ανάπτυξη της έκδοσης DM-2A1 «Seal», ενώ το 1971 άρχισε να αναπτύσσεται η έκδοση DM-2A2 «Seal». Το 1985 ξεκινά η ανάπτυξη της έκδοσης DM2A3 «Seeheckt», ενώ η έκδοση DM-2A4 «Seeheckt» ολοκλήρωσε την ανάπτυξή της το 1999. H έκδοση εκτεταμένου βεληνεκούς SeaHake Mod.4 ER ολοκλήρωσε την ανάπτυξη της περί το 2015.
Σε κάθε περίπτωση εκτίμηση μας είναι πως το ΠΝ πρέπει να διαθέτει ποιοτική διαφοροποίηση από τα όπλα του αντιπάλου και κυρίως καλύτερα όπλα από πλευράς σχεδίασης και τεχνικών χαρακτηριστικών. Μην μας διαφεύγει πως οι γερμανικές τορπίλες είναι παλαιότερης σχεδίασης ενώ αδιαμφισβήτητα τόσο οι Ιταλικές όσο και οι Γαλλικές είναι ανώτερες από πλευράς τεχνικών στοιχείων. Ιδανικά θα μπορούσε να επιλεγεί μια μη Γερμανική τορπίλη για τα «214» και τον «ΩΚΕΑΝΟ» ενώ για τα υπόλοιπα «209» να επιλεγεί ο εκσυγχρονισμός που προτείνουν οι Γερμανοί. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η ποιοτική ανωτερότητα των νέων τορπιλών του ΠΝ και η αύξηση των δυνατοτήτων για τα παλαιότερα ελληνικά υποβρύχια.
Από πλευράς διαδικασιών ο ΥΕΘΑ πρέπει να περάσει το θέμα από τη Βουλή στην αρμόδια επιτροπή και ακολούθως ΚΥΣΕΑ ώστε να συναφθεί η σύμβαση.
