Παραθέτουμε τις εμπειρίες αναγνώστη εφέδρου αλεξιπτωτιστή που πήρε μέρος στην εθνική άσκηση ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ 2019 ως επίστρατος με τη 2η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών.
Παρουσιαστήκαμε την Τρίτη 1.10 το πρωί στο στρατόπεδο της μοίρας. Ανάμεσα στους επίστρατους και 3 εθελοντές έφεδροι από συλλόγους της Αττικής. Περάσαμε μια σύντομη ιατρική εξέταση από τους γιατρούς της μοίρας σε μια σκηνή στο πάρκινγκ δίπλα από την πύλη και δίπλα ήταν η επιστασία με τα είδη ιματισμού.
Εμείς βέβαια ειμασταν έτοιμοι με τις παραλλαγές, τα κράνη, τις εξαρτήσεις και τα μπέργκεν με τα υλικά και το μόνο που χρεωθήκαμε ήταν τα Μ4. Όταν τελειώσαμε με τις χρεώσεις υλικών, την ίδια ημέρα ξεκίνησε η εκπαίδευση. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, το πρόγραμμα ήταν λελογισμενα σφιχτό, με καθημερινές ημερήσιες και νυχτερινές εκπαιδεύσεις εντός κι εκτός στρατοπέδου και διαβίωση και άσκηση στο βουνό.
Ήταν η 4η μετεκπαίδευση που έχω κάνει από τότε που απολύθηκα από αυτό το στρατόπεδο (οι άλλες 3 ήταν σε άλλες μονάδες). Αυτή, δεν είχε άλματα όπως είχαμε κάνει στην 3η ΜΑΛ το 2000, δεν είχε αεροκινηση με Chinook όπως το 2013 στο 547 α/μ τάγμα, ούτε άσκηση / επίδειξη με Μ113 όπως το 2017 στην Αυλώνα. Αυτή η μετεκπαίδευση είχε ουσία.
Οι εκπαιδευτές μας ηταν τρεις εξαιρετικοί αξιωματικοί, με γνώσεις και όρεξη να μας τις μεταδόσουν. Δεν έκαναν μια απλή παρουσίαση των διαφόρων αντικειμένων, αλλά εμβαθύναμε όσο ήταν δυνατόν. Τι σημαίνει αυτό: π.χ. αυτή η νυχτερινή διόπτρα nvg7. Κοιταξτε την, κοιτάξτε κι από μέσα. Τέλεια! Πάμε στο επόμενο αντικείμενο… Οχι. Δεν έγινε έτσι. Τις φορέσαμε, κάναμε μια μικρή πορεία, εστίασαμε σε διαφορετικές αποστάσεις, ανεβοκατεβήκαμε σκάλες, διαβάσαμε έγγραφα, είδαμε μέσα από αυτές τα υπέρυθρα και τα οπτικά laser σκοπευτικά του Μ4.
Κάναμε μάθημα – συζήτηση με θέμα την αντιμετώπιση του στρες μάχης και ο λοχαγός μας καθήλωσε με τον τρόπο που το παρουσίασε. Ένα σημαντικοτατο αντικείμενο που διδάσκεται μόνο σε στελέχη (ο λόγος;;;;) αλλά ο λοχαγός ήταν της άποψης ότι δεν υπάρχουν στελέχη και παρακατιανοί κι εφόσον κρατάμε όπλα και θα πολεμήσουμε δίπλα – δίπλα, είμαστε όλοι το ίδιο. Αλλά η μεγαλύτερη ευχάριστη έκπληξη για μένα, ήταν οι ίδιοι οι επίστρατοι.
Σε κάθε πρόσκληση για μετεκπαιδευση, ένας μεγάλος αριθμός δηλώνει κώλυμα είτε δικαιολογημενα, είτε όχι. Έτσι έγινε και τώρα. Από αυτούς που τελικά παρουσιάζονται, κάποιοι ενδιαφέρονται, κάποιοι είναι ελαφρώς αποστασιοποιημενοι και κάποιοι εντελώς αδιάφοροι. Εδώ ήταν η διαφορά: η συντριπτική πλειοψηφία έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για ότι κάναμε. Στην άσκηση η κίνηση της διμοιρίας ήταν υποδειγματικη! Απόλυτη σιωπή, πειθαρχία που δεν θυμάμαι ούτε όταν υπηρετούσα τη θητεία!
Ειμασταν στημένοι σε ενέδρα για 3 ώρες μέσα στην υγρασία της νύχτας και δεν κουνήθηκε κάνεις, δεν ακούστηκε κάνεις, δεν διαμαρτυρήθηκε κάνεις. Ακόμα και τα λάθη που έγιναν στην άσκηση, ήταν διδακτικότατα και όλοι θα τα θυμόμαστε αν βρεθούμε ποτέ σε αληθινή μάχη.
Στο τέλος της 6ήμερης εκπαίδευσης, ειμασταν όλοι ευχαριστιμενοι από την εμπειρία που βιωσαμε. Τώρα προσπαθούμε να κρατήσουμε δεσμούς μεταξύ μας και γιατί όχι κάποιοι να συνεχίσουν να εκπαιδευονται μαζί με μας τους εθελοντές έφεδρους. Εν ολίγοις: αυτοί που αφήνουν δουλειές και οικογένειες για να πάνε σε μια μετεκπαιδευση αλλά κι αυτοί που κάνουν τη θητεία τους, πρέπει να νιώθουν ότι δεν χάνουν το χρόνο τους.
Ότι δεν τους μάζεψαν εκεί για να κάνουν τους κομπάρσους, για να παρουσιάσουν στα επιτελεία κάποιους αριθμούς ανδρών. Ότι δεν είναι εκεί μόνο για αγγαρείες και σκοπιές. Είναι κι αυτά αναγκαία κακά, αλλά δεν είναι μόνο γι αυτά οι έφεδροι. Πρέπει να αισθάνονται ότι εκπαιδευονται, ότι μπορούν να σταθούν σε μια μάχη, να πολεμήσουν και να νικήσουν, ότι γίνονται στρατιώτες. Αυτό γίνεται μόνο με την συνεχή, εντατική κι αληθοφανή εκπαίδευση.
Ακόμα κι αυτοί που αρχικά ήταν αδιάφοροι, οι περισσότεροι άλλαξαν στάση όταν είδαν ότι γίνεται δουλειά ουσίας. Η μοίρα έχει προβλήματα. Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, η μικρή θητεία και η λειψανδρία έχουν αφήσει τα σημάδια τους. Ωστόσο, αν ποτέ κληθουμε να την επανδρωσουμε, θα ξέρω ότι δίπλα μου εκτός από εξαιρετικά στελέχη, θα έχω και τους καλύτερους έφεδρους που έχω συναντήσει σε μετεκπαιδευσεις. Κάπου μακριά στο βάθος, ίσως υπάρχει ελπίδα τελικά.
