Εντός αποκεντρωτικών δικτύων μάχης, ο έλεγχος απομακρυσμένων γεωγραφικών διαστάσεων (ακατοίκητων νησίδων) είναι ζωτικής σημασίας για τον αμυντικό σχεδιασμό του στρατεύματος, που μπορεί να μετατρέψει το μειονέκτημα του ελέγχου μεγάλων εδαφικά ζωνών, σε πλεονέκτημα. Με τον όρο »Βαθιά Μάχη» (ή αλλιώς Deep Battle) ορίζουμε το Σοβιετικό Δόγμα μάχης που εφαρμόσθη κατά την περίοδο 1920-1930 (και ύστερα) έχοντας ως σκοπό την καταστροφή, καταστολή ή αποδιοργάνωση των εχθρικών δυνάμεων όχι μόνο στη γραμμή διεξαγωγής των πολεμικών επιχειρήσεων (ζώνη μάχης), αλλά σε όλο το βάθος του πεδίου της μάχης, δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε πολλαπλά συστήματα να βάλουν έναντι των εχθρικών Κέντρων Διοίκησης-Ελέγχου χωρίς να χρειαστεί να περάσουν μέσα από ολόκληρες στρώσεις πολυάριθμων στρατευμάτων. Ένας εκ των τακτικών σκοπών του δόγματος της Βαθιάς Μάχης ήταν η δημιουργία ρήγματος στο κέντρο του εχθρικού δικτύου (είτε αμυντικού είτε επιθετικού), εντός του οποίου Ειδικές Δυνάμεις μέσω έντονων ελιγμών εκτελούσαν διείσδυση αποκόπτοντας την συνοχή της εχθρικής ζώνης και διαχωρίζοντάς την στα δύο. Ο έλεγχος του γεωγραφικού χώρου εντός της εχθρικής ζώνης ήταν εκείνος που αδρανοποιούσε ένα μεγάλο μέρος του εχθρικού στρατεύματος, το οποίο εν τέλη ήταν πολύ πιο ευάλωτο και χωρικά διαχειρίσιμο από τον επιτιθέμενο (ο οποίος στην αρχή αμύνετο).
Πολλαπλός Εκτοξευτής Ρουκετών Jobaria
Οι Πολλαπλοί Εκτοξευτές Ρουκετών (είτε χερσαίας είτε παράκτιας άμυνας) εν πολλοίς έρχονται ως αποκύημα του προαναφερθέντος δόγματος, έχοντας την ικανότητα να χρησιμοποιηθούν σε πληθώρα γεωγραφικών εδαφών, ανεξαρτήτως των κλιματικών συνθηκών. Ο MCL Jobaria, ο οποίος αναλύθη συνεργατικά με τον Πολλαπλό Εκτοξευτή Sumadija και σε προηγούμενο κείμενο του DefenceReview, έχει κατασκευαστεί από την Εμιρατιανή εταιρεία Al Jaber Land System και αποτελεί τον ισχυρότερο εκτοξευτή που έχει κατασκευαστεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Αποτελείται από μεταφορέα τύπου Oshkosh Global HET με διαμόρφωση 6×6, ο οποίος ρυμουλκεί όχημα 10 τροχών με 4 εκτοξευτές ρουκετών. Κάθε εκτοξευτής έχει τρεις σωλήνες με 20 ρουκέτες στον καθένα. Συνολικά διαθέτει 240 σωλήνες εκτόξευσης ρουκετών των 122 mm, έχοντας ως μέγιστο βεληνεκές εκτόξευσης τα 100 χιλιόμετρα. Ένα σύστημα Jobaria χρειάζεται τριμελές πλήρωμα, το οποίο ελέγχει τους εκτοξευτές μέσω θωρακισμένης καμπίνας. Λόγω της τεράστιας ισχύος-θερμότητας που παράγει συνολικά το εν λόγω σύστημα, η Εμιρατινή εταιρεία Al Jaber Land System, μέσω τροποποιήσεων, κατάφερε να κατασκευάσει μία βελτιωμένη έκδοση του Jobaria η οποία λειτουργούσε και με κλειστές μηχανές για να ελαχιστοποιήσει το πιθανό θερμικό αποτύπωμα του συστήματος.
Τροποποιημένες Κατευθυνόμενες Ρουκέτες Ακριβείας
Το Τμήμα Όπλων του Κέντρου Αεροπορικού Πολέμου των ΗΠΑ έχει ξεκινήσει το πρόγραμμα LOGIR (Low Cost Guided Imaging Rockets) το οποίο έχει στόχο την αξιοποίησης της πληθώρας των »χαζών» ρουκετών πάσης φύσεως που διαθέτει το αμερικανικό στράτευμα, με σκοπό την μετατροπή τους σε ένα φθηνό υποκατάστατο έξυπνων ρουκετών. Η ρουκέτα Hydra 70 που αποτελεί προϊόν του προαναφερθέντος προγράμματος διαθέτει σύστημα κατεύθυνσης ενδιάμεσου σταδίου πτήσης, ενώ μέσω τροποποιήσεων φέρει στην κεφαλή της υπέρυθρο ερευνητή στόχου. Οι ρουκέτες αυτές θα ενταχθούν στο UAV RQ-8 και θα χρησιμοποιηθούν για προσβολή εχθρικών ταχύπλοων σκαφών (κυρίως έναντι Ιρανικών) που κινούνται σε υπό την μορφή »σμήνους». Ο στόχος χρήσης παρόμοιων ρουκετών (έξυπνων και χαζών) εντός του Ελληνικού-Κυπριακού Στρατεύματος (δεδομένης μίας στοιχειώδους αεράμυνας μικρού βεληνεκούς) είναι ιδανικός για την καταστροφή σμήνους τουρκικών μη επανδρωμένων ταχύπλοων σκαφών τύπου ULAQ, για την αδρανοποίηση τερματικής αεράμυνας των τουρκικών ναυτικών πλατφορμών, αλλά και για καταστροφή σμήνους εχθρικών εναέριων drone μικρού υψομέτρου, που σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, χρησιμοποιήθηκαν από την Τουρκία στον πόλεμο του Αρτσάχ.
Δημιουργώντας »Ζώνες Θανάτου» μέσω Βαθιάς Μάχης
Όπως προαναφέραμε, κύριο γνώρισμα της »Deep Battle» είναι η μετατροπή της φαινομενικής αμυντικής δομής του στρατεύματος, σε επιθετική, μέσω ρήγματος στην εχθρική επιθετική διάταξη, σε συνδυασμό με δυνάμεις ελιγμού, είτε μέσω τεθωρακισμένων είτε μέσω μηχανοκίνητων δυνάμεων. Στο γεωγραφικό περιβάλλον της Κύπρου, αλλά και του Έβρου, οι πολλαπλοί εκτοξευτές ρουκετών είναι ικανοί να συνοδεύσουν φάλαγγες αρμάτων και μέσω ομοβροντίας πυρός να καταστρέψουν οτιδήποτε βρίσκεται σε μία σημαντική γεωγραφική ζώνη του αντιπάλου και να δημιουργήσουν πεδίο διεισδύσεως δυνάμεων ελιγμού, εντός του εχθρικού ρήγματος. Η αξιοποίηση του ρήγματος μπορεί να παγιοποιηθεί μέσω φθηνών αναλώσιμων μη επανδρωμένων οχημάτων UAV, UCAV τύπου MALE ή LALE, τα οποία θα λειτουργούν υπό προωθημένες μονάδες αναγνώρισης, με σκοπό τον εναέριο έλεγχο του χώρου μέχρι να καταφθάσουν οι μηχανοκίνητες μονάδες. Για να επιτευχθεί με σχετική ασφάλεια το προαναφερθέν σενάριο χρειάζεται η άρνηση πρόσβασης του εχθρού στο ηλεκτροπτικό φάσμα της περιοχής δημιουργίας ρήγματος, μέσω ραντάρ ηλεκτρονικού πολέμου-jamming, ενώ παράλληλα είναι η απαραίτητη και η αεροπορική κάλυψη του εδάφους.
Σκοπός του παραπάνω σεναρίου δεν είναι απαραίτητα η κατάληψη-ανακατάληψη εχθρικού εδάφους από τον Ελληνικό-Κυπριακό Στρατό στην περιοχή του ρήγματος. Αυτοσκοπός είναι η δημιουργία μίας »Ζώνης Θανάτου» (κατά τον Βλαντιμίρ Τριανταφύλωφ) εντός της περιοχής του ρήγματος, όπου το εχθρικό στράτευμα στην προσπάθεια ανάληψης ελέγχου της γεωγραφικής αυτής περιοχής θα δαπανήσει πολυάριθμες δυνάμεις, θα αναδιοργανώσει πλήρως τα αρχικά του σχέδια και θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί σε μία νέα ευμετάβλητη πραγματικότητα, αλλάζοντας πλήρως την δικτυοκεντρική συνεργία του. Για να γίνει δημιουργηθεί στην πράξη μία »Ζώνη Θανάτου» χρειάζεται η δημιουργία ενός ευέλικτου δικτύου Συστήματος-Συστημάτων που θα λειτουργεί υπό τον έλεγχο ενός τοπικού Κέντρου Διοίκησης-Ελέγχου, το οποίο θα αξιολογεί συνεχώς τις μεταβολές της μάχης και θα αναλάβει αποκλειστικά και μόνο τις επιχειρήσεις σε αυτήν την συγκεκριμένη γεωγραφική ζώνη. Συστήματα σαν τον Jobaria σε συνδυασμό με ήδη υπάρχοντα συστήματα πυροβολικού, θα έδιναν την απαρραίτητη αλληλοδιαδοχή πυρών στην γεωγραφική ζώνη μέχρι την πλήρη εξάλειψη της ικανότητας διαχείρισης του συγκεκριμένου εδάφους από το εχθρικό στράτευμα, διαμορφώνοντας την κατάλληλη κατάσταση που χρειάζεται για την τελική κατάληψη της ρωγμής από φίλιες Ειδικές Δυνάμεις.
Η διαχρονική εξέλιξη του Δόγματος της »Βαθιάς Μάχης» κατά την διάρκεια της ιστορίας δεν είχε ως βάση την στρατιωτική τεχνολογία. Η Deep Battle, όπως και ολόκληρο το Ρωσικό Στρατιωτικό Δόγμα (από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις επιχειρήσεις στην Κριμαία) έχει ως βασικό θέατρο επιχειρήσεων το μυαλό των συμμετεχόντων της πολεμικής διαδικασία. Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό η προαναφερθείσα διαδικασία δημιουργίας »Ζώνης Θανάτου» δεν χρειάζεται ακριβές και υπέρβαρες πλατφόρμες μάχης σε συνδυασμό με τελευταίας τεχνολογίες αισθητήρες επιφανείας-αέρος. Χρειάζεται την αξιοποίηση του »πρωτόγονου» αλλά και αναντικατάστατου τρόπου λειτουργίας του πυροβολικού, με σκοπό την δημιουργία μίας ρωγμής εντός της αντίπαλης στρατιωτικής δομής μέσω αλληλοδιαδοχής πυρών, η οποία θα πλαισιωθεί από φίλια αναλώσιμα μη επανδρωμένα οχήματα κυρίως για λειτουργίες ISR,C4ISR, ταχεία δημιουργία ηλεκτροπτικού »νέφους» μέσω συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου και διοίκηση-διαχείριση της ευμετάβλητης πορείας της σύγκρουσης επί του εδάφους από τοπικούς ηγήτορες.
