Η απόκτηση οπλικών συστημάτων από το πλεονάζων αμερικανικό υλικό αποτελούσε πάντα μια πηγή ενίσχυσης του ΕΣ και ειδικά σε χαλεπούς καιρούς. Άλλοτε υπήρξαν επιτυχείς προμήθειες όπως με τα ελικόπτερα Kiowa και άλλοτε ατόνησαν ελέω του υψηλού κόστους όπως με τη περίπτωση των Αρμάτων Μάχης Μ1 Abrams όπου το κόστος για 400 άρματα έφτανε τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Μια αμφιλεγόμενη περίπτωση είναι τα τελευταία Chinook που θα σχολιάσουμε παρακάτω.
Γενικότερα, η απόκτηση αυτού του υλικού είναι συνάρτηση της τεχνικής αρτιότητας, της παλαιότητας των αμερικανικών συστημάτων, των ελληνικών αναγκών και φυσικά των πόρων. Τις περισσότερες φορές το κόστος δείχνει αρχικά χαμηλό έως και εξαιρετικά χαμηλό αλλά υπάρχουν πολλαπλά κρυφά κόστη λόγω της κατάστασης του υλικού και της παλαιότητας αυτού. Συνεπώς, ούτε ως ευκαιρία χαρακτηρίζεται ούτε ως αποτυχία. Άποψη μας είναι πως χρειάζεται πολύ προσοχή και μετριοφροσύνη στο να χαρακτηριστεί κάτι ως καλή περίπτωση προς απόκτηση ή ακόμα ως ευκαιρία.
Που βρισκόμαστε όμως σήμερα;
Τη δεδομένη χρονική στιγμή όπως μας επιβεβαιώνουν πηγές του ΓΕΣ και της ΓΔΑΕΕ ενδιαφέρον υπάρχει για τα Bradley. Το γράφουμε πολύ προσεκτικά γιατί θέλουμε να αποφύγουμε τυχόν παρεξηγήσεις και παρερμηνείες και να είμαστε σοβαροί σεβόμενοι τους αναγνώστες μας χωρίς να καλλιεργούμε ευσεβείς πόθους. Συνεπώς, αυτό που υφίστανται είναι απλώς μια αρχική εκδήλωση ενδιαφέροντος. Οι Αμερικανοί δεν έχουν απαντήσει ακόμα πόσα ΤΟΜΑ διαθέτουν προς τεχνική αξιολόγηση, ποιας χρονολογίας είναι αν και προφανώς μιλάμε για τις πρώτες εκδόσεις του Bradley.
Υπάρχει πολύς δρόμος μέχρι να καθοριστεί αριθμός ΤΟΜΑ βάσει των ελληνικών αναγκών και με γνώμονα την τεχνική κατάσταση των Bradley που πρέπει πρώτα να αξιολογηθούν από κλιμάκιο του Τεχνικού και να συνταχθεί μια ολοκληρωμένη τεχνική μελέτη με όλα τα κόστη από τη προμήθεια τους μέχρι τη μεταφορά τους. Σίγουρα από τη λύση των Μ113 τα Bradley είναι καλύτερη περίπτωση αλλά και πάλι δεν είναι λογικό τα Bradley να αποκτηθούν σε τέτοιους αριθμούς ώστε να αντικατασταθεί το σύνολο των ελληνικών Μ113. Η σκέψη είναι τα Bradley να είναι στις Τεθωρακισμένες Ταξιαρχίες σε πρώτο χρόνο εάν και εφόσον αποκτηθούν. Ακόμα υπάρχει μια αρχική εκδήλωση ενδιαφέροντος.
Για το θέμα των MRAP ο Ελληνικός Στρατός δυστυχώς δεν έχει δείξει ενδιαφέρον όπως μας διαβεβαιώνουν οι αρμόδιες πηγές αλλά από την άλλη και οι Αμερικανοί δεν έχουν προσφέρει κάτι μέσω κάποιας επίσημης προσφοράς προς τη Διεύθυνση Αμυντικού Σχεδιασμού και Προμηθειών του ΓΕΣ. Προφανώς, υπάρχει μεγάλος όγκος πολλών τύπων από MRAP που θα μπορούσαν να καλύψουν ανάγκες αλλά δεν υπάρχει κινητικότητα.
Επίσης, για τα UH-60 Black Hawk οι Αμερικανοί σε αυτό το θέμα έχουν ήδη απαντήσει πως είναι διαθέσιμα από το 2022 και μετά εν αντιθέσει με τα Bradley που η ελληνική πλευρά περιμένει ακόμα σαφή απάντηση. Στις 22 Αυγούστου 2019 υπάρχει αναλυτικό μας άρθρο. (https://defencereview.gr/apantisan-oi-amerikanoi-gia-ta-uh-60-black-hawk-dia/)
Εκεί που θα έπρεπε να υπάρξει κινητικότητα κατά την άποψη μας και που δεν υπάρχει δυστυχώς είναι στο θέμα των μεταχειρισμένων M-270 MLRS καθώς και των M901 ITV για την αντικατάσταση των Ρωσικών Fagot των οποίων τα βλήματα λήγουν. Υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να εξεταστούν λύσεις ενίσχυσης του Πυροβολικού και συγκεκριμένα της 116 Αερομεταφερόμενης Μοίρας της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας με ρυμουλκούμενα πυροβόλα M198 καθώς και για τις Διοικήσεις Άμυνας Νήσων της ΑΣΔΕΝ που αξιοποιούν παρωχημένα ρυμουλκούμενα πυροβόλα Μ101. Όμως είναι γεγονός πως τα ρυμουλκούμενα έχουν περιορισμένη επιβιωσιμότητα οπότε το θέμα παίρνει δευτερεύον ρόλο για τα εξοπλιστικά του ΓΕΣ.
Ας κινηθούμε να ζητήσουμε AN/TWQ-1 Avenger γιατί τα OSA είναι στα όρια τους.
Φυσικά εκεί που πρέπει να δοθεί το απόλυτο βάρος είναι στα μεταχειρισμένα Apache σε μεταγενέστερο χρόνο.
Ένα άλλο θέμα είναι τα αμφίβια ΤΟΜΑ AAV-7 αλλά όπως βλέπετε το κόστος σε αυτά είναι αρκετά μεγάλο. Ο σχετικός φάκελος βρίσκεται στο γραφείο του ΥΕΘΑ προς εκτέλεση.
Δυστυχώς, το υλικό που έχουμε αποκτήσει απαξιώνεται μέρα με τη μέρα και προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες με λύσεις από τις ΗΠΑ που συχνά μας βγαίνουν πολύ «αλμυρές». Η περίπτωση των τελευταίων 10 CH-47D μας κόστισε 120 εκατομμύρια δολάρια όταν τα ΝΗ90 ακόμα υποφέρουν από τραγικά ανεπαρκείς διαθεσιμότητες.
Ακόμα και η λύση των Black Hawk δεν είναι καθόλου απλή καθώς η έκδοση που δίνουν οι ΗΠΑ είναι UH-60Α που θέλει πακέτο αναβάθμισης. Το καλύτερο Αμερικανικό ελικόπτερο Chinook είναι το χειρότερο ελληνικό Chinook αναλογικά με το πόσες ώρες έχει.
Η ελληνική εξοπλιστικά απραξία απόρροια εγκληματικών πολιτικών από το σύνολο του πολιτικού κόσμου με συνένοχες της ελληνικές στρατιωτικές ηγεσίες έχουν συνηγορήσει στον αφοπλισμό της χώρας. Ως εκ τούτων, ο διψασμένος οάσεις ονειρεύεται.
Το έχουμε γράψει και κυριολεκτικά μάλλιασε η γλώσσα μας. Να υποστηρίξουμε, να αξιοποιήσουμε με εκσυγχρονισμούς τα υφιστάμενα μέσα και να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες ανάγκες και ελλείψεις σε πυρομαχικά. Ένα μεγάλο τέτοιο ζήτημα είναι τα αντιαρματικά και τα όρια ζωής των βλημάτων.
Αντί να ονειρευόμαστε Μ1 Abrams ας δούμε πρώτα τους φόρτους μάχης των αρμάτων Leo 2HEL. Αντί να ονειρευόμαστε MRAP ας εφοδιάσουμε τα Kiowa με συστήματα αυτοπροστασίας που είναι γυμνά. Ας προμηθευτούμε νέες κατευθυνόμενες ρουκέτες. Ας εξετάσουμε ένα πακέτο εκσυγχρονισμού για τα ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΙΙ ή για ορισμένα Μ113 συνδυαστικά με την προοπτική των Bradley.
Αυτές είναι οι σκέψεις μας και οι προσωπικές μας πεποιθήσεις εν όψει των ελληνοαμερικανικών εξελίξεων. Δυστυχώς, η πολιτική ηγεσία πήγε και υπέγραψε μια συμφωνία με τις ΗΠΑ και δεν έχει τεθεί κανένα σαφές αντάλλαγμα πλην από κάποιες αναβαθμίσεις υποδομών, μετασταθμεύσεις αμερικανικών ελικοπτέρων, τη βελτίωση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης κτλ. Εμείς πάντως ρωτήσαμε και ξανά ρωτήσαμε τους αρμόδιους τι ακριβώς πήραμε. Συγκεκριμένα όμως. Ή πιο σωστά τι ζητήσαμε αν ζητήσαμε. Σιγή ιχθύος.
