Η τελευταία συνεκπαίδευση των Αμερικανών Πεζοναυτών με τους Έλληνες πεζοναύτες της 32 Ταξιαρχίας Πεζοναυτών επανέφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της απόκτησης αμφίβιων τεθωρακισμένων. Σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις διαφαίνεται η προοπτική απόκτησης ενός ικανού αριθμού AAV-7Α1. Οι πληροφορίες μας αναφέρουν περί τα 20 με 30 οχήματα.
Όπως τονίζαμε στο τότε μας άρθρο:
Σύμφωνα με την υφιστάμενη κατάσταση σε τακτικό-επιχειρησιακό και στρατηγικό επίπεδο η 32 Ταξιαρχία Πεζοναυτών με γνώμονα της ασκήσεις ΑΙΓΙΑΛΟΣ αποτελεί σχηματισμό που θα κληθεί να επιχειρήσει στη περιοχή ευθύνης της ΑΣΔΕΝ επιφορτισμένη με καθήκοντα εφεδρείας συμπληρώνοντας τους σχηματισμούς της ΑΣΔΕΝ που εδρεύουν σε κύριες και μικρότερης έκτασης νήσους του Αιγαίου. Δευτερευόντως, ως δύναμη αμέσου επεμβάσεως σε νησιά που έχουν ήδη δεχθεί επίθεση και έχει απολεσθεί φίλιο έδαφος έχοντας καταφέρει ο εχθρός να εγκαταστήσει προγεφύρωμα με μηχανοκίνητες δυνάμεις.
Η διενέργεια απόβασης σε εχθρική νήσο όπως είναι η Ίμβρος ή η Τένεδος στα πλαίσια του ισοδύναμου τετελεσμένου αποτελεί ιδιαίτερα περίπλοκο εγχείρημα, με υψηλό ποσοστό ρίσκου και εν πολλοίς αδυναμία εκτελέσεως απόρροια της έλλειψης σύγχρονων μέσων εφόδου, ικανού αριθμού προσωπικού και φυσικά αδυναμία πλήρους αεροναυτικής υπεροχής ακόμα και σε περιορισμένο τόπο και χρόνο. Αξίζει να αναφέρουμε πως τα τρία είδη απόβασης είναι τα εξής: σε εχθροκρατούμενη ακτή, σε φυλασσόμενη ακτή και τέλος σε οχυρωμένη ακτή. Συνεπώς, το υφιστάμενο δόγμα βασίζεται κυρίως στις αποβάσεις στα δύο πρώτα είδη και σπανίως στο τελευταίο καθότι είναι και το πλέον απαιτητικό. Μόνον μια αποφασιστική ενέργεια που θα συνδύαζε παραπλανητικές ενέργειες και έχοντας το στοιχείο του αιφνιδιασμού θα είχε επιτυχία αλλά και πάλι υπό σοβαρές προϋποθέσεις.
Ποιες μπορεί αυτές οι προϋποθέσεις; Το Π.Ν και η Π.Α να έχουν πετύχει σημαντική ελαχιστοποίηση της δράσης των τουρκικών αεροναυτικών δυνάμεων ή αυτές να είναι προσανατολισμένες αλλού εκδηλώνοντας εκεί την όποια κύρια ενέργεια (πχ Κύπρος) δημιουργώντας τον κατάλληλο διάδρομο εκδήλωσης μιας απόβασης σε τουρκική νήσο. Δεδομένου όμως πως η όποια ελληνοτουρκική αντιπαράθεση θα έχει περιορισμένο χαρακτήρα (τοπικά και χρονικά) χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί η προοπτική γενικευμένης σύρραξης τότε το παραπάνω σενάριο έχει μικρές πιθανότητες.
Οι Εξελίξεις
Το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι ακύρωσε το πρόγραμμα AAV-SU (Assault Amphibious Vehicles-Survivability Upgrade) αναβάθμισης της θωράκισης των εν υπηρεσία αμφίβιων τεθωρακισμένων οχημάτων AAV. Σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό, τα AAV θα αναβαθμίζονταν με νέα ισχυρότερη θωράκιση, συνθετικών υλικών. Ωστόσο, η Διοίκηση των Αμερικανών Πεζοναυτών αποφάσισε ότι είναι προτιμότερο να ακυρώσει το πρόγραμμα και να διοχετεύσει το σχετικό κονδύλι στο πρόγραμμα ACV (Amphibious Combat Vehicle).
Υπενθυμίζουμε ότι τα οχήματα AAV βρίσκονται σε υπηρεσία από το 1972, δηλαδή εδώ και 46 χρόνια, και παρά τις διαδοχικές αναβαθμίσεις, βρίσκονται στο τέλος της επιχειρησιακής τους ζωής. Εκτός από την αναβάθμιση της θωράκισης, το πρόγραμμα AAV-SU αφορούσε και στην εγκατάσταση νέων, ποιο ασφαλών και εργονομικών, καθισμάτων, επιπλέον θωράκισης γύρο από τις δεξαμενές καυσίμου και βελτιώσεις στον κινητήρα και στις αναρτήσεις του οχήματος, έτσι ώστε να μην μειώνονταν οι επιδόσεις ως αποτέλεσμα της αύξησης του βάρους. Το πρόγραμμα ACV ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2011 και αντικατέστησε το ακυρωθέν πρόγραμμα EFV (Expeditionary Fighting Vehicle). Σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, τα οχήματα του προγράμματος ACV θα πρέπει να έχουν μεταφορική ικανότητα 17 πλήρως εξοπλισμένων Πεζοναυτών.
Θα πρέπει επίσης να αφήνονται από το πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων, τουλάχιστον 18-19 χιλιόμετρα μακριά από την ακτή, και να πλέουν στο νερό, με κύμα ύψους 91 εκατοστών (3 πόδια) με ταχύτητα 15 χιλιομέτρων την ώρα (8 κόμβοι). Η απαίτηση αφορά σε 573 οχήματα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, τα οποία θα πρέπει να παραδοθούν και να χαρακτηριστούν επιχειρησιακά την περίοδο 2020-2022. Ωστόσο, λόγω περιορισμένων κονδυλίων, το πρόγραμμα ACV αναθεωρήθηκε και αναμένεται να υλοποιηθεί σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση θα αποκτηθούν τροχοφόρα οχήματα, τα οποία ήδη βρίσκονται σε παραγωγή (Off-the-Shelf), μέγιστου κόστους $ 3-4,5 εκατομμύρια ανά όχημα.
Τα οχήματα αυτά θα πρέπει να μπορούν να μεταφέρουν 10-13 πλήρως εξοπλισμένους Πεζοναύτες και να μεταφέρονται, από το πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων στην εχθρική ακτή, μέσω ταχύπλοων αποβατικών σκαφών κλάσης «Spearhead» ή αερόστρωμνων πλοίων. Κατά την δεύτερη φάση θα αποκτηθούν ερπυστριοφόρα τεθωρακισμένα οχήματα, νέας γενιάς και σχεδίασης με ικανότητα ανάπτυξης ταχύτητας, στο νερό, ύψους 24-28 χιλιομέτρων την ώρα (13-15 κόμβοι) και μέγιστου κόστους $ 12-14 εκατομμυρίων ανά όχημα.
Tο Ιστορικό
Το πρόγραμμα απόκτησης αμφίβιων τεθωρακισμένων οχημάτων είχε υπαχθεί σε όλα τα ΕΜΠΑΕ (1996-2000, 2001-2005 και 2006-2015). Ωστόσο, για διαφόρους λόγους, το πρόγραμμα μετακυλιόταν από το ένα ΕΜΠΑΕ στο επόμενο. Στα δύο πρώτα ΕΜΠΑΕ, η απαίτηση ήταν για 77 οχήματα, σε πέντε διαφορετικές εκδόσεις, με προβλεπόμενη δαπάνη € 249,5 εκ. (στο ΕΜΠΑΕ 2006-2015, η απαίτηση είναι για 50 οχήματα με προϋπολογισμένη δαπάνη € 100 εκ.). Τα οχήματα θα έπρεπε να μπορούν να διαβούν τάφρο μήκους δύο μέτρων και να επιχειρούν σε κατάσταση θαλάσσης 5.
Σύμφωνα με τη σχετική απαίτηση, τα 46 από τα 77 οχήματα θα έπρεπε να είναι της έκδοσης οχήματος μάχης με κύριο πυροβόλο των 20mm τουλάχιστον και συζυγές πυροβόλο των 7,62mm. Αρχικά, η απαίτηση έκανε λόγο για δυνατότητα μεταφοράς 18 πλήρως εξοπλισμένων πεζοναυτών, αλλά τελικά υιοθετήθηκε μια πιο “συντηρητική” απαίτηση για δυνατότητα μεταφοράς 11 πλήρως εξοπλισμένων πεζοναυτών.
Τα 12 οχήματα μεταφοράς όλμου, διαμετρήματος 81mm, θα έπρεπε να έχουν τη δυνατότητα εκτέλεσης βολής εντός και εκτός του οχήματος σε όλο το τόξο των 360ο, ενώ τα 12 οχήματα-φορείς αντιαρματικών συστημάτων θα έπρεπε να φέρουν μονό ή διπλό εκτοξευτή τύπου M-220 για βλήματα τύπου TOW (Tube-launched Optically-tracked Wire-guided). Τα υπόλοιπα επτά οχήματα θα ήταν περισυλλογής (πέντε οχήματα) και διοίκησης (δύο οχήματα), αμφότερα εξοπλισμένα με ένα πυροβόλο των 12,7mm.
Για το πρόγραμμα εξέφρασαν ενδιαφέρον οι εξής οκτώ εταιρείες: η αμερικανική United Defence, η οποία πλέον ανήκει στον όμιλο της BAE Systems, με τα οχήματα της οικογένειας AAV-7 (Amphibious Assault Vehicle), η αμερικανική General Dynamics Land Systems με το EFV (Expeditionary Fighting Vehicle), η General Dynamics Land Systems Canada με την οικογένεια οχημάτων LAV (8 x 8, Light Attack Vehicle), που είναι μια έκδοση του ελβετικού Piranha, η ελβετική MOWAG, η οποία πλέον ανήκει στον όμιλο της General Dynamics Land Systems, με το Piranha III (8 x 8), η ρωσική Kurganmashzavod με το ΒΜΡ-3F, η ρωσική Volgograd Tractor Plant με το BMD-3, η ρωσική GAZ με το BTR-80 (8 x 8) και η ιταλική ARIS SpA με το ARISgator, το οποίο είναι μια τροποποιημένη έκδοση του οχήματος M-113.
Τον Φεβρουάριο του 2002, το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο (ΑΣΣ) ενέκρινε μια λίστα προεπιλογής (short-list), η οποία περιελάμβανε τα οχήματα AAV-7, EFV και ARISgator. Αποκλείστηκαν δηλαδή τα τροχοφόρα και τα δύο ρωσικά ερπυστριοφόρα. Ωστόσο, κατόπιν πιέσεων της Μόσχας, στη λίστα προεπιλογής συμπεριελήφθη τελικά και το BMP-3F. Το όλο πρόγραμμα συνοδεύτηκε και από μια μελέτη, την οποία εκπόνησε η Διοίκηση Πλοίων Αποβάσεως (ΔΠΑ), προκειμένου να διαπιστωθεί η αντοχή και να προσδιοριστούν οι απαιτήσεις τροποποίησης των καταπελτών των αρματαγωγών τύπου “Ιάσων” κλάσης “Σάμος”.
Έκτοτε και μέχρι σήμερα, το πρόγραμμα δεν παρουσίασε καμία κινητικότητα. Με τη σύνταξη του ΕΜΠΑΕ 2006-2015, το πρόγραμμα έλαβε υψηλή προτεραιότητα (No.5), αλλά και πάλι δεν υπήρξε κάποια εξέλιξη. Έκτοτε οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν στο μεταχειρισμένο υλικό για να φτάσουμε στο σημερινό σημείο.
AAVP-7A1
Το ΑΑVP-7A1 (Amphibious Assault Vehicle Personnel) της United Defense, η οποία ανήκει πλέον στον όμιλο της BAE Systems, εντάχθηκε σε υπηρεσία στο Σώμα των Αμερικανών Πεζοναυτών το 1983, μετά από τέσσερα χρόνια δοκιμών και με την ονομασία LVTP-7 (Landing Vehicle Tracked Personnel). Η μετονομασία του οχήματος σε AAVP-7A1 αποφασίστηκε το 1985. Σχεδιαστικά, το όχημα έλκει την καταγωγή του από το Alligator, το οποίο ολοκλήρωσε την ανάπτυξή του το 1939 και, επίσης, αποτελεί μια βελτιωμένη έκδοση του LVTP-5, που χρησιμοποιήθηκε στο Βιετνάμ.
Το βάρος (κενό) του οχήματος είναι 20.980 κιλά, ενώ το μέγιστο βάρος μάχης ανέρχεται στα 25.705 κιλά. Μπορεί να μεταφέρει 21 πλήρως εξοπλισμένους πεζοναύτες συν τρία άτομα πλήρωμα ή, εναλλακτικά, 4.530 κιλά φορτίο. Το μέγιστο μεταφερόμενο καύσιμο είναι 647 λίτρα (εσωτερικά). Με το καύσιμο αυτό και με ταχύτητα 40 χιλιόμετρα την ώρα, η μέγιστη εμβέλεια του οχήματος είναι 483 χιλιόμετρα ή επτά ώρες συνεχόμενης πλεύσης στο νερό. Η μέγιστη ταχύτητα πλεύσης ανέρχεται στα 13 χιλιόμετρα την ώρα , ενώ η μέγιστη ταχύτητα σε οδό είναι 72 χιλιόμετρα την ώρα . Ωστόσο, η τυπικές ταχύτητες του οχήματος είναι τα 10 χιλιόμετρα την ώρα όταν κινείται στο νερό ή τα 32-48 χιλιόμετρα την ώρα όταν κινείται στην ξηρά. Η μέγιστη όπισθεν ταχύτητα είναι τα 19 χιλιόμετρα την ώρα για κίνηση στην ξηρά και τα 7 χιλιόμετρα την ώρα για κίνηση στη θάλασσα.
Μολονότι από το 2008 και μετά το AAVP-7A1 θα αντικατασταθεί σταδιακά από το EFV, εντούτοις, 1.007 οχήματα έχουν ήδη αναβαθμιστεί στο πλαίσιο του προγράμματος RAM/RS (Reliability, Availability, Maintainability/Rebuild to Standard), έτσι ώστε να παραμείνουν επιχειρησιακά ικανά έως ότου ολοκληρωθεί το πρόγραμμα παραγωγής των EFV. Από τα 1.007 οχήματα που αναβαθμίστηκαν, τα 896 ήταν AAVP-7A1, τα 64 της έκδοσης διοίκησης AAVC-7A1 και τα 47 της έκδοσης περισυλλογής AAVR-7A1. Στην έκδοση AAVP-7A1, το όχημα είναι εξοπλισμένο με έναν αυτόματο εκτοξευτή βομβίδων τύπου Mk.19 των 40mm και με ένα πυροβόλο τύπου Browning των 12,7mm. Αμφότερα τα όπλα έχουν τη δυνατότητα περιστροφής σε όλο το τόξο των 360ο και όρια ανύψωσης από -15ο έως +60ο.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το RAM/RS ήταν το τρίτο κατά σειρά πρόγραμμα αναβάθμισης των οχημάτων. Είχε προηγηθεί το πρόγραμμα SLEP (Service Life Extension Program), το οποίο εφαρμόστηκε αμέσως μετά την ένταξη των οχημάτων σε υπηρεσία, το 1983 και ολοκληρώθηκε το 1986, ενώ την περίοδο 1987-1990 υλοποιήθηκε το πρόγραμμα PIP (Product Improvement Program), το οποίο περιελάμβανε την εγκατάσταση νέου πύργου, την τοποθέτηση επιπρόσθετης θωράκισης, την αλλαγή του κιβωτίου μετάδοσης της κίνησης και την εγκατάσταση ενός κυματοθραύστη στο ρύγχος.
Αποτέλεσμα των προγραμμάτων SLEP και PIP ήταν η σημαντική αύξηση του βάρους μάχης του οχήματος, χωρίς όμως να τοποθετηθεί ισχυρότερος κινητήρας. Αυτό είχε ως συνέπεια να μειωθούν η ευελιξία και η ευκινησία του οχήματος, ενώ αυξήθηκε το λειτουργικό του κόστος. Για το λόγο αυτό εφαρμόστηκε το πρόγραμμα RAM/RS. Βασικός άξονας του προγράμματος ήταν η εγκατάσταση του κινητήρα και των αναρτήσεων του οχήματος M-2 Bradley στο AAVP-7A1 με στόχο να επανέλθει το όχημα στις αρχικές του επιδόσεις. Πράγματι, τα AAVP-7A1 εφοδιάστηκαν με τον κινητήρα VΤ-400 της Cummins συνολικής ισχύος 525 ίππων, μεγαλύτερης σε σχέση με τους 400 ίππους του προηγούμενου κινητήρα.
Η θωράκιση του οχήματος αποτελείται από συγκολλημένες πλάκες αλουμινίου και προσφέρει προστασία από φυσίγγια φορητών όπλων και θραύσματα βλημάτων πυροβολικού. Η κίνηση του οχήματος μέσα στο νερό επιτυγχάνεται με τη βοήθεια δύο υδροπροωθητών (water jet), οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα άντλησης 53.000 λίτρων νερού. Η ροή του νερού αναστρέφεται με τη χρήση ενός ανακλαστήρα ροής και έτσι επιτυγχάνεται η ώθηση. Εναλλακτικά, η κίνηση στο νερό επιτυγχάνεται και με την κίνηση των ερπυστριών. Ο εξοπλισμός παρατήρησης περιλαμβάνει 14 περισκόπια ολόπλευρης παρατήρησης ημέρας, ενώ υπάρχει δυνατότητα προσαρμογής περισκοπίου νυχτερινής οράσεως. Τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό συμπληρώνουν ένα σκοπευτικό μεγέθυνσης x 8 και ένα εφεδρικό σύστημα άμεσης σκόπευσης. Τέλος, το όχημα είναι εφοδιασμένο με σύστημα προστασίας από ραδιολογικές, βιολογικές και χημικές ουσίες.
Στην έκδοση περισυλλογής, ο εξοπλισμός του οχήματος περιλαμβάνει συμπιεστή αέρα, σύστημα οξυγονοκόλλησης, γερανό υδραυλικής λειτουργίας με δυνατότητα ανύψωσης 2.718 κιλών φορτίου και βαρούλκο μήκους 26 μέτρων με δυνατότητα ανύψωσης 10.419 κιλών, ενώ στην έκδοση διοίκησης, το όχημα είναι εφοδιασμένο με πέντε σταθμούς ασυρμάτων (τρεις σταθμούς για το προσωπικό και δύο κύριους σταθμούς επικοινωνιών). Το AAVR-7A1 υπηρετείται από τρία άτομα και το AAVC-7A1 από πέντε.
ARISgator
Η πρόταση της ARIS βασίζεται σε μια τροποποιημένη έκδοση του τεθωρακισμένου οχήματος Μ-113. Η ιταλική εταιρεία έχει εξειδικευτεί στη μετατροπή, την τροποποίηση, αλλά και τον εκσυγχρονισμό οπλικών συστημάτων, τα οποία βρίσκονται σε υπηρεσία. Έτσι σχεδίασε και ανέπτυξε μια διαδικασία τροποποίησης του οχήματος Μ-113 από συμβατικό τεθωρακισμένο όχημα σε αμφίβιο.
Το όχημα έχει μεταφορική ικανότητα δέκα ατόμων (δύο άτομα πλήρωμα και οκτώ πλήρως εξοπλισμένοι πεζοναύτες). Οι διαστάσεις του είναι (μήκος x πλάτος x ύψος) 7,2 μέτρα x 2,9 μέτρα x 2,4 μέτρα, ενώ το βάρος μάχης ανέρχεται στους 13 τόνους. Η μέγιστη ταχύτητα που επιτυγχάνει το όχημα στην ξηρά είναι τα 60 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ έχει αυτονομία 500 χιλιόμετρα (όταν κινείται στην ξηρά). Στη θάλασσα, η μέγιστη ταχύτητα πλεύσης είναι 11 χιλιόμετρα την ώρα. Ο εξοπλισμός μάχης αποτελείται από ένα πολυβόλο των 12,7mm ή από έναν αυτόματο εκτοξευτή βομβίδων των 40mm. Ο πύργος ελέγχεται από το εσωτερικό του οχήματος. Στον ηλεκτρονικό εξοπλισμό περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, σύστημα νυχτερινής όρασης, αποστασιόμετρο laser κ.ά. Η θωράκιση του οχήματος επιτρέπει την ολόπλευρη προστασία του από φυσίγγια των 7,62mm, που βάλλονται από απόσταση 30 μέτρων ή μεγαλύτερη.
Το όχημα ολοκλήρωσε την ανάπτυξή του το 1998. Τα βασικότερο σημείο του προγράμματος μετατροπής είναι η εγκατάσταση ενός ρύγχους από κράμα αλουμινίου προκειμένου να βελτιωθούν τα χαρακτηριστικά και η δυνατότητα πλεύσης του οχήματος, αφού στο συμβατικό Μ-113 το έμπροσθεν τμήμα είναι επίπεδο, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μεγάλη αντίσταση στο νερό. Στο πίσω μέρος του οχήματος εγκαθίστανται δύο μεταλλικές προεκτάσεις, οι οποίες διαθέτουν από ένα, ανεξάρτητα ελεγχόμενο, υδροπροωθητή, ο οποίος λειτουργεί υδραυλικά. Επίσης, στο χώρο της καμπίνας, εγκαθίσταται μια αντλία λαδιού υψηλής πίεσης, η οποία επεξεργάζεται την κινητική ενέργεια που απελευθερώνεται από τον κινητήρα.
Άλλες τροποποιήσεις αφορούν στην εγκατάσταση προεκτάσεων στο σύστημα εισαγωγής του αέρα ψύξης και λειτουργίας του κινητήρα, έτσι ώστε να απαγορευτεί η είσοδος του νερού κατά τη διάρκεια της πλεύσης, στη στεγανοποίηση όλων των εσωτερικών χώρων και στην εγκατάσταση συστήματος εξαερισμού προκειμένου να ανανεώνεται, κατά τον προβλεπόμενο τρόπο, ο αέρας στη στεγανοποιημένη καμπίνα. Το ARISgator ενσωματώνει κινητήρα συνολικής ισχύος 340 ίππων και μπορεί να επιχειρεί σε κατάσταση θαλάσσης 3. Ο κινητήρας των 340 ίππων, δεδομένου ότι το βάρος μάχης του οχήματος είναι 13 τόνοι, προσδίδει λόγο βάρους/ισχύος 26,15 ίππους ανά τόνο.
Κατά τη διάρκεια της πλεύσης, το όχημα παρουσιάζει χαμηλή σιλουέτα, ενώ μπορεί να αφεθεί και να περισυλλεγεί από τα αποβατικά σκάφη με ευκολία. Στα πλεονεκτήματα του ARISgator συμπεριλαμβάνεται και το χαμηλό κόστος μετατροπής ανά όχημα, το οποίο ανέρχεται στα € 500.000 περίπου ανά μονάδα. Η διάθεση, από τον ΕΣ, πάνω από 1.700 οχήματα τύπου Μ-113 σημαίνει ότι η πρόταση της ARIS δίνει τη δυνατότητα αξιοποίησης ενός παλαιού οπλικού συστήματος και μετατροπής του σε ένα αμφίβιο τεθωρακισμένο όχημα και μάλιστα με πολύ χαμηλό κόστος.
Σύγχρονα ταχύπλοα κρούσης όπως τα CB-90 ή τα M-12 Jurmo αποτελούν την βέλτιστη λύση αφού εξασφαλίζουν προστασία, ικανή ταχύτητα και ακτίνα δράσης. Βέβαια το ζήτημα προσπίπτει στο κόστος. Λύσεις όπως τα μεταχειρισμένα αμφίβια τεθωρακισμένα AAV-7, οι συλλογές ARISgator που μετατρέπουν ένα Μ-113 σε αμφίβιο είναι επίσης καλές περιπτώσεις προς κρίση και αξιολόγηση. Γνωρίζουμε πάντως πως ο καταπέλτης των αρματαγωγών του ΠΝ είναι σε θέση να φιλοξενήσει AAV-7 μολονότι υπάρχει ένα μικρό ζήτημα ως προς την γωνία πρόσπτωσης των AAV-7 στη θάλασσα. Ιδανική λύση θα αποτελούσε μια μίξη των παραπάνω με έμφαση στην ύπαρξη σύγχρονων πλωτών μέσων αμφίβιας κρούσης που θα μπορούν να είναι στη θέση των παρωχημένων ΑΒΑΚ.
Οι λύσεις λοιπόν, κατά την άποψη μας, είναι ακόλουθες: Απόκτηση τεθωρακισμένων αμφίβιων οχημάτων εφόδου και ταχέων σκαφών αμφίβιας κρούσης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζονται τα εξής πλεονεκτήματα: Οι πεζοναύτες αποκτούν οργανικά μέσα εκτέλεσης αποβάσεων ιδανικά για πρώτο κύμα (ταχέα σκάφη αμφίβιας κρούσης). Τα σκάφη αυτά θα μπορούν να αναπτυχθούν ταχέα ενώ διαθέτουν την απαραίτητη ισχύ πυρός για καταστολή του εχθρικού πυρ και την ενδεδειγμένη προστασία- θωράκιση για περίπτωση που χρειαστεί να γίνε βίαιη απόβαση.
Οι επιλογές που κατά την άποψη μας ξεχωρίζουν είναι τα σκάφη κλάσης M12 Jurmo και τα σκάφη κλάσης Combat Craft 2010Μ. Τα σκάφη και των δύο κλάσεων είναι ταχύπλοα και μπορούν να αναπτύξουν υψηλές ταχύτητες πλεύσης μεταξύ 40 και 50 κόμβων. Επίσης, στην πλώρη φέρουν καταπέλτη ώστε να μπορεί να αποβιβαστεί το προσωπικό σε ακτές και βραχονησίδες. Άξια αναφοράς είναι και η θωράκιση τους η οποία είναι ανθεκτική απέναντι σε βομβίδια και θραύσματα όπλων καμπύλης τροχιάς αλλά και διαμετρήματος 7,62.
Τα σκάφη φέρουν οπλισμό στην πλώρη διαφορετικό ανά κλάση. Τα γενικά χαρακτηριστικά του Μ12 περιλαμβάνουν: εκτόπισμα 14 τόνοι, μήκος 14,2 μέτρα, μέγιστη ταχύτητα 37 κόμβοι, μεταφορική ικανότητα 20 άνδρες μετά φόρτου, οπλισμός ένα πολυβόλο των 12,7 χιλιοστών, ένας όλμος τύπου Nemo των 120 χιλιοστών ή τέλος ένας εκτοξευτής βομβίδων των 40 χιλιοστών. Όλες οι επιφάνειες του σκάφους είναι καλυμμένες από υλικό κέβλαρ. Το Φιλανδικό σκάφος της εταιρίας Μarine Alutech έχει αυτονομία 180 ναυτικά μίλια. Μια ακόμα αξιόλογη επιλογή που ξεχωρίσαμε είναι το σκάφος Combat Craft 2010Μ, το σουηδικό σκάφος της εταιρίας Docsta Varvet.
Το Combat Craft 2010M έχει εκτόπισμα 56 τόνους, μήκος 24,1 μέτρα, μεταφέρει 32 άνδρες συν 6 άτομα για πλήρωμα, έχει μέγιστη ταχύτητα πλεύσης 50 κόμβους χάρις σε δύο πανίσχυρους κινητήρες Rolls Royce 550 υδροτζέτ των 1100 Κw έκαστος. Η εμβέλεια του είναι πραγματικά τεράστια και αγγίζει τα 400 ναυτικά μίλια. Πρακτικά, το Combat Craft 2010M μπορεί να αποχωρήσει από την έδρα της 32 ΤΑΞ ΠΖΝ και να έχει αφιχθεί σε λίγες ώρες στην Λέσβο ή στην Ρόδο ή ακόμα και πιο μακριά αφού η απόσταση Βόλος Ρόδος είναι περί τα 313 ναυτικά μίλια απόσταση.
Αξιοσημείωτη είναι η θωράκιση του σκάφους που επιτρέπει στους πεζοναύτες να πραγματοποιούν αποβάσεις υπό σφοδρό εχθρικό πυρ. Εντυπωσιακός είναι ο οπλισμός του σκάφους που περιλαμβάνει όλμο των 120 χιλιοστών τύπου AMOS. Ο τελευταίος είναι Σουηδικής κατασκευής και προέλευσης έχει τεθεί σε υπηρεσία του 2007, έχει δύο κάνες βολής η κίνηση των οποίων επιτυγχάνεται με υδρόψυκτο μηχανισμό, έχει μέγιστο βεληνεκές 10 χιλιόμετρα ενώ μπορεί να εκτελέσει και ευθείς βολές από 1.550 μέτρα έως και 150 μέτρα, ο ρυθμός βολών περιλαμβάνει μέγιστες 16 βολές το λεπτό ενώ ο μέσος ρυθμός είναι 12.
Αξίζει να σημειωθεί πως οι γερανοί των αρματαγωγών του ΠΝ μεταφέρουν ήδη τις αποβατικές ακάτους (ΑΒΑΚ) που ζυγίζουν 10 τόνους έκαστη οπότε ίσως να μπορεί να εξεταστεί η μικρή αύξηση του φορτίου τους στους 14 τόνους ώστε να μπορούν να μεταφέρουν τα M12 Jurmo ώστε τα σκάφη αυτά να μπορούν να λειτουργούν και από μητρικό πλοίο.
Η απόκτηση τεθωρακισμένων οχημάτων βοηθά εκτός από την όσον το δυνατό ευκολότερη απόβαση με τις μικρότερες απώλειες και στον μετέπειτα ρόλο αυτού του μηχανοκίνητου πεζικού. Τα τεθωρακισμένα οχήματα αμφίβιας κρούσης μπορούν να εξέλθουν από τους καταπέλτες των αρματαγωγών αλλά και των επίτακτων εμπορικών πλοίων και ακολούθως να εξέλθουν της ακτής. Η πιο οικονομική λύση που μπορεί να αναβαθμίσει κατακόρυφα τις αποβατικές δυνατότητες των Πεζοναυτών είναι τα αμφίβια τεθωρακισμένα AAV-7.
Επίσης θα προτείναμε και την εγκατάσταση του πύργου UT-25-30 της ισραηλινής Elbit για την αύξηση της ισχύος πυρός. Το AAV-7 με την χρησιμοποίηση των εκτοξευτών καπνογόνων που επιτρέπουν απόκρυψη στο ορατό, υπέρυθρο και θερμικό φάσμα ελαχιστοποιώντας τις απώλειες των Πεζοναυτών κατά την άφιξή τους στην ακτή. Κατά τη διάρκεια της συνεκπαίδευσης Αμερικανών και Ελλήνων Πεζοναυτών τον Ιούνιο του 2009 γνωστοποιήθηκε στην ελληνική πλευρά η διαθεσιμότητα 60-70 μεταχειρισμένων AAV-7Α1 που αποσύρθηκαν πρόσφατα από τους Αμερικανούς Πεζοναύτες.
Οχήματα ιδίου τύπου ήταν υποψήφια σε παλαιότερο πρόγραμμα προμήθειας 77 Τεθωρακισμένων Οχημάτων Αμφίβιας Εφόδου για τον εξοπλισμό της 32 Ταξιαρχίας Πεζοναυτών ενώ είχαν πραγματοποιηθεί δοκιμές άφεσής τους από αρματαγωγά τύπου ΙΑΣΩΝ του Πολεμικού Ναυτικού σε παρόμοια συνεκπαίδευση το 2001 (στην άσκηση «Μέγας Αλέξανδρος»).
Να σημειωθεί ότι τα AAV-7 μπορούν να εξέλθουν από τους καταπέλτες των αρματαγωγών του ΠΝ και αυτό αποδεικνύεται και από συνεκπαίδευση των Αμερικανών πεζοναυτών με το HMAS Tobruk του Αυστραλιανού Ναυτικού. Το σκάφος έχει ανάλογους καταπέλτες με τα Χίος. Επιπροσθέτως, μια ακόμα οικονομική ενέργεια που θα αναβάθμιζε καθοριστικά τις ικανότητες των Ελλήνων πεζοναυτών είναι η τροποποίηση ορισμένων Μ-113 σε ARISgator, τα οποία μπορούν να δεχθούν πληθώρα πύργων μάχης για ακόμα μεγαλύτερη φονικότητα.
Σας παραθέτουμε ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα video:
