Η δημιουργία συμμαχιών για κράτη όπως είναι η Ελλάδα (μικρές και μεσαίες δυνάμεις της διεθνούς πολιτικής) είναι απαραίτητες. Ωστόσο αυτό που ξεχνούμε είναι πως πάντα δρουν συμπληρωματικά στην διαθέσιμη ισχύ ενός κράτους η οποία έχει για κορωνίδες της την οικονομία (η βάση της ισχύος είναι υλική) και τις στρατιωτικές δυνατότητες. Η κατάσταση με τα ελληνοτουρκικά, φαίνεται να είναι προς όφελος της Τουρκίας καθώς κατάφερε να μας παγιδέψει στον μιθριδατισμό. Οι ενέργειες της Τουρκίας είναι ταυτόσημες με την κήρυξη πολέμου στην Κύπρο και είναι δεδομένο πως αργά ή γρήγορα ο λογαριασμός θα φτάσει στην Τουρκία. Σαν Έλληνες αλλά και σαν χώρα του δυτικού κόσμου, δε θα έπρεπε να εφησυχάζουμε καθώς η Τουρκία επειδή ακριβώς ξέρει ότι έχει φτάσει να εξισώνει την πολιτική δράση με την απελπισία, είναι πολύ επικίνδυνη. Η Δύση έχει μεγάλες ευθύνες για όσα κάνει η Τουρκία, διαχρονικά και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τις διορθώσει. Το ζήτημα είναι το αν η μετά-Ερντογάν εποχή, δώσει στις σχέσεις Δύσης-Τουρκίας ένα άλλο πλαίσιο από αυτό που υπάρχει εδώ και 2 περίπου αιώνες.
Ο μύθος του γεωπολιτικού μονοπωλίου της Τουρκίας και η δήθεν δημοκρατία της
Ο Edward Luttwak έχει επισημάνει την αδυναμία των ΗΠΑ για την αναγνώριση των προθέσεων και των στρατηγικών άλλων χωρών. Από ό,τι φαίνεται, σύμπασα η Δύση πάσχει από αυτό που λέμε «εχθρογνωσία» και αυτό διαπιστώνεται εύκολα στον πολυπολικό κόσμο που ζούμε, ο οποίος συνοδεύεται από την ανάδυση νέων δυνάμεων. Η Τουρκία είναι μια περίπτωση αυτού του προβλήματος ανάγνωσης εκ μέρους της Δύσης η οποία αν θέλει να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στις διεθνείς υποθέσεις, οφείλει να λύσει αυτό το μείζον πρόβλημα.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όπου πάρα πολλοί μύθοι δημιουργήθηκαν (λόγω και της ιδεολογικής πτυχής του «πολέμου» αυτού) η Τουρκία απέκτησε τον δικό της, ο οποίος λειτούργησε πολύ θετικά. Τα διδάγματα της Ιστορίας οφείλουν να εξετάζονται για να μην επαναλαμβάνονται. Η Δύση ενίσχυσε τόσο πολύ την Τουρκία καθώς η Άγκυρα θεωρήθηκε ως ο γεωπολιτικός μονόδρομος της Δύσης. Η Τουρκία μεταψυχροπολεμικά και χωρίς καν να έχει πολεμήσει στον Β’ Π.Π, εξαργύρωσε όλη αυτήν τη στήριξη που έλαβε, πραγματοποιώντας δική της, ξεχωριστή πολιτική. Σήμερα η Τουρκία μας υπενθυμίζει ότι δεν ήταν ποτέ δημοκρατία, αλλά ούτε και γεωπολιτικός μονόδρομος, καθώς ήδη έχουν γίνει συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο που εν μέρει την υποκαθιστούν.
Τα μεγάλα λάθη ωστόσο, έχουν και μεγάλες συνέπειες καθώς σήμερα η Τουρκία εκβιάζει τη Δύση σε τέσσερα μέτωπα.
1. Στην απόκτηση των S-400 από τη Ρωσία.
2. Στο προσφυγικό.
3. Στην παράνομη δραστηριότητά της στην Κυπριακή ΑΟΖ.
4. Στο ζήτημα της Συρίας που είναι αντίθετη με τα δυτικά συμφέροντα.
Η αμηχανία που υπάρχει σε ΗΠΑ και ΕΕ, οφείλεται εν μέρει στους υπολογισμούς του παρελθόντος, όταν η Δύση τελικά, υπερεξαρτήθηκε από την Τουρκία. Όλα αυτά, δεν είναι για τη ματαιότητα της aposteriori κριτικής. Είναι σίγουρο πως η Δύση θα προχωρήσει σε ολομέτωπη επίθεση κατά του Ταγίπ Ερντογάνο οποίος δύσκολα θα καταφέρει να κρατήσει τη χώρα του ενωμένη.
Η Τουρκία ίσως να πλησιάζει μέρες Ιουλίου 2016
Ασφαλώς κάθε υπόθεση εργασίας, οφείλει να στηρίζεται σε κάποιο επιχείρημα. Η ανάφλεξη του Ιράν και του Κόλπου του Ομάν, αποτελεί μείζον ζήτημα για όλη τη διεθνή πολιτική. Η Τουρκία σίγουρα θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την θερμή κατάσταση, γνωρίζοντας ότι η Δύση θα επικεντρωθεί εκεί. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να προχωρά και το ζήτημα του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος αλλά και τις παράνομες ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ. Επειδή όμως τα μέτωπα για τις ΗΠΑ είναι αρκετά, (Βόρεια Κορέα, Βενεζουέλα, Ιράν, Κίνα και Ρωσία) η Τουρκία δεν μπορεί να μείνει στο απυρόβλητο. Χρειάζεται κάπως να συμμορφωθεί.
Στη φαντασία του Σουλτάνου, όλοι απεργάζονται σχέδια σκοτεινά για πραξικοπήματα. Γι’ αυτό άλλωστε χθες, προχώρησε σε μια ακόμη κάθαρση του στρατού από οπαδούς του FETO. Τα πράγματα για την Τουρκία είναι απλά. Κυρώσεις οικονομικές που θα την οδηγήσουν στο ΔΝΤ αλλά και πάγωμα (λόγω έντασης στο Ιράν) όλων εκείνων των παράξενων δοσοληψιών του Ερντογάν με το Ιράν. Να θυμηθούμε πως το «οικονομικό θαύμα» της Τουρκίας είναι θέμα καπιταλισμού της ευνοιοκρατίας όπως θα έλεγε ο Πωλ Κρούγκμαν. Ολη η οικογένεια και η αυλή του Ερντογάν, παίρνει δουλειές από το δημόσιο, δηλαδή, από αυτόν. Αυτή η κατάσταση κρατά όμηρο τη Δύση και ας το θεωρούμε δεδομένο πως ο Ταγίπ Ερντογάν, μετρά μέρες καθώς όταν αρχίζουν μέσα σε μέρες να «κοκκινίζουν» δάνεια του τουρκικού λαού, οι αντιδράσεις θα είναι πολύ έντονες. Η Τουρκία έχει σαν κράτος το know-how αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων και μένει να δούμε αν η απώλεια της Κωνσταντινούπολης στις επαναληπτικές εκλογές, δρομολογήσει άμεσα εξελίξεις ή αν αυτές, προηγηθούν ή συντρέξουν και με την ίδια τη μέρα των εκλογών.
