Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) είναι μια πλουραλιστική κοινωνία θρησκευτικά και πολιτισμικά. Ο ακρογωνιαίος πολιτισμικός λίθος στην ανοικτή «δυτικού τύπου» δημοκρατική ευρωπαϊκή κοινωνία είναι ο σεβασμός και η προστασία των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ παράλληλα υπάρχει ανεξιθρησκία που σημαίνει ότι υπάρχει διαχωρισμός της εκκλησίας από την πολιτεία.
Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΕΟΝΤΑΚΙΑΝΑΚΟΣ για το LIBERAL
Η πιο κοινή θρησκεία στην Ε.Ε. είναι ο Χριστιανισμός, ο οποίος διακρίνεται σε Καθολικισμό, Προτεσταντισμό (ειδικά στην Βόρεια Ευρώπη) και Ορθόδοξο Χριστιανισμό (κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη). Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση της πίστης σε Πνεύμα ή Δύναμη Ζωής, του αθεϊσμού και του αγνωστικισμού στον συνολικό πληθυσμό της Έ.Ε.
Η επομένη, σε ποσοστό, θρησκευτική κοινότητα εντός της Ε.Ε. είναι η μουσουλμανική, η οποία συνεχώς αυξάνεται αφενός λόγω της μετανάστευσης κατοίκων από χώρες της Ασίας και της Αφρικής και αφετέρου λόγω του υψηλού ρυθμού γεννήσεων σε σχέση με τον χαμηλό βαθμό γεννητικότητας των ιθαγενών πληθυσμών της Ευρώπης. Οι εν λόγω Μουσουλμάνοι έχουν εγκαταλείψει τις χώρες τους (είτε ως πρόσφυγες είτε ως μετανάστες) αναζητώντας μια ασφαλή περιοχή που να διασφαλίζει τη ζωή αυτών και των οικογενειών τους και να τους προσφέρει ένα καλύτερο κοινωνικό, οικονομικό και ασφαλές περιβάλλον.
Όμως, οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι στα κράτη-μέλη (κ-μ) της Ε.Ε. συσσωρεύονται σε συγκεκριμένες περιοχές ώστε οι οικογένειες να ζουν με ομόθρησκούς τους και όχι διασκορπισμένες σε αλλόθρησκο περιβάλλον-σημαντικός λόγος ο φόβος για πιθανή απώλεια της ισλαμικής ταυτότητας και ο κίνδυνος απορρόφησης/ενσωμάτωσης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Οι συνέπειες της παραπάνω συσσώρευσης είναι πρώτον, δημιουργία περιοχών «γκέτο» στις οποίες, δυστυχώς, ζηλωτές θρησκευόμενοι προσπαθούν να επιβάλουν τον ισλαμικό νόμο της Σαρία και παράλληλα στρατολογούν, εκπαιδεύουν και δημιουργούν φονταμεταλιστές πολεμιστές του Ισλάμ, δεύτερον, σημαντικά ποσοστά των μη μουσουλμάνων πολιτών στα κ-μ της Ε.Ε. έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν τους Μουσουλμάνους με σκεπτικισμό έως και εχθρότητα και τρίτον, ανάπτυξη τάσεων ξενοφοβισμού, ευρωσκεπτικισμού και ακραίου εθνικισμού στα κ-μ της Ε.Ε., η οποία έχει αρχίσει να προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία και προβληματισμό για το μέλλον της Ένωσης.
Ωστόσο, έστω κι αν δεν έγινε εφικτό (με σφάλματα αμφοτέρων των πλευρών) οι μουσουλμανικές κοινότητες να ενταχθούν, στην πλειοψηφία τους, στο νέο τρόπο ζωής των ανοικτών, δημοκρατικών κοινωνιών των κ-μ της Ε.Ε., εν τούτοις απολαμβάνουν τα προνόμια και τις παροχές των κοινωνιών αυτών προς τους πολίτες τους.
Από την άλλη πλευρά, οι Χριστιανοί, σε κράτη που αποτελούν μειοψηφία, παραμένουν μια από τις πλέον διωκόμενες θρησκευτικές ομάδες στον πλανήτη, κινδυνεύοντας με φυλάκιση, απώλεια κατοικίας και περιουσιακών στοιχείων, βασανιστήρια, βιασμούς ακόμη και θάνατο. Οι έρευνες δείχνουν ότι χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής εντείνουν τις διώξεις εναντίον των χριστιανών με πιο ευάλωτες τις γυναίκες, οι οποίες συχνά αντιμετωπίζουν διπλή δίωξη για τη πίστη και το φύλο τους.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της «The Guardian»οι θρησκευτικές διώξεις είναι σε έξαρση στην Αφρική και την Μέση Ανατολή, αναγκάζοντας εκατομμύρια Χριστιανών να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, να στοιβαχθούν σε υπερπλήρεις προσφυγικούς καταυλισμούς και να διακινδυνεύσουν ακολουθώντας τους διαδρόμους παράνομης διακίνησης προς την Ευρώπη.
Επιπλέον, έρευνα της «OpenDoors»καταγράφει ότι:
1/ 215 εκατομμύρια χριστιανοί αντιμετωπίζουν υψηλά επίπεδα δίωξης στις χώρες στις οποίες αποτελούν θρησκευτική μειοψηφία, με κάθε μήνα να δολοφονούνται 255 Χριστιανοί, 104 να πέφτουν θύματα απαγωγής, 180 γυναίκες να βιάζονται ή να παρενοχλούνται σεξουαλικά ή να αναγκάζονται σε γάμο, να πραγματοποιούνται 66 επιθέσεις σε εκκλησίες, και 160 χριστιανοί να φυλακίζονται παράνομα χωρίς δίκη.
2/ Κυριότεροι Λόγοι Δίωξης είναι:
α/ Η εξάπλωση/επέκταση του ριζοσπαστικού ισλαμικού σε χώρες της Μέσης Ανατολής (Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν), της Ασίας (Φιλιππίνες, Μπαγκλαντές, Ινδονησία) και της Αφρικής (Αίγυπτος, Λιβύη, Νιγηρία, Σομαλία) που αυξάνει την ισλαμική επιθετικότητα, στοχεύει στην επικράτηση του νόμου της Σαρία και επιδεινώνει τις διώξεις των χριστιανικών πληθυσμών.
β/ Η αύξηση του θρησκευτικού εθνικισμού και η εκμετάλλευση του από ανασφαλή καθεστώτα για διατήρηση της εξουσίας που παρατηρείται σε κράτη της Ασίας (Ινδία, Νεπάλ, Μυανμάρ, Σρι Λάνκα) όπου περιθωριοποιούν και καταδυναστεύουν τις θρησκευτικές μειονότητες).
γ/ Η αναβίωση του Ισλάμ σε πρώην μετριοπαθείς μουσουλμανικές χώρες της Κεντρικής Ασίας (Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν).
Από την παραπάνω συνοπτική παρουσίαση, καταδεικνύεται ότι ενώ η (Χριστιανική) Ευρώπη είναι ο τόπος που αποτελεί το όραμα ανθρώπων που προσπαθούν να δραπετεύσουν από καθεστώτα στα οποία κινδυνεύει η ύπαρξή τους, απαγορεύεται/καταδυναστεύεται η οποιαδήποτε ελευθερία διαφορετικής βούλησης και έκφρασης, λιμοκτονούν, κ.ο.κ. (η Ε.Ε. υποδέχθηκε και εξακολουθεί να υποδέχεται μεγάλους αριθμούς Μουσουλμάνων προσφύγων και μεταναστών και τους παρέχει ελευθερία, ασφάλεια και ευημερία, παρ’ όλες τις ελεγχόμενες αντιδράσεις μειοψηφικών ομάδων), στον αντίποδα, μια χριστιανική «Έξοδος» από τις μουσουλμανικές χώρες βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς η χριστιανική μειοψηφία αποτελεί το στόχο για δίωξη, εκβιασμό, παράνομη φυλάκιση, σεξουαλική παρενόχληση/βιασμό, εξαναγκασμό σε γάμο με μουσουλμάνο, δήμευση περιουσίας, βασανισμό, ακόμη και θάνατο.
Επομένως, το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι «Θα πρέπει η Δημοκρατική Δύση και ειδικότερα η (Χριστιανική) Ευρώπη μόνο να δέχεται και να αγκαλιάζει πρόσφυγες και μετανάστες ή θα πρέπει παράλληλα να επιδιώξει την προστασία του διωκόμενου Χριστιανισμού στις μουσουλμανικές χώρες τουλάχιστον της γειτονιάς της;».
