Έπρεπε να το πει ο «τρελός» ο Ιταλός, για να θυμηθούμε ξανά την απαίσια πολιτική των Ευρωπαίων εταίρων μας έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου. Και δεν ομιλούμε εδώ μόνο για το θέμα της οικονομικής κρίσης, που οι Βρυξέλλες υπέταξαν τις δύο χώρες, αλλά και την απαράδεκτη στάση τους στα εθνικά μας ζητήματα.
Γράφει ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ για το HELLAS JOURNAL
Ευρισκόμενος στην προσφιλή του Μόσχα, ο Ματέο Σαλβίνι που αντιμετωπίζει με αυθάδη τρόπο τους κομισάριους της Ευρωπαϊκής Ένωσης -και ουδείς γνωρίζει την κατάληξη αυτής της άγριας σύγκρουσης- θύμισε και τη βάναυση πολιτική των δανειστών στην Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και κάτι που ούτε τολμούν να θέσουν ποτέ οι εκάστοτε πρωθυπουργοί της Ελλάδας και οι εκάστοτε Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι γονατίζουν δουλικά μπροστά στην κατοχική δύναμη Τουρκία και αποδέχονται όλα τα εκβιαστικά αιτήματά της, παρά το γεγονός ότι έκοψε στα δύο, με τη δύναμη των όπλων την Κύπρο, χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βεβαίως, συνέδεσε το θέμα, αναδεικνύοντας το ακόμα περισσότερο, με την ορθή διαπίστωση ότι η Ε.Ε. επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία για την υπόθεση της Ουκρανίας, αλλά δεν τιμώρησε ποτέ την Τουρκία για την κατοχή της Κύπρου.
Είπε συγκεκριμένα:
«Επιβάλλουμε κυρώσεις στην Ρωσία για ενδεχόμενες παραβιάσεις σε βάρος της Ουκρανίας και χρηματοδοτούμε, τρέχουμε από πίσω και προσπαθούμε να πείσουμε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ξένη χώρα η οποία έχει θέσει υπό στρατιωτική κατοχή μία από τις 27 χώρες μέλη της Ε.Ε. Πρόκειται για κάτι το ασύλληπτο».
Πόσο δίκιο έχει ο «τρελός» ο Ιταλός, με τις πολιτικές ιδέες του οποίου διαφωνώ κάθετα και οριζόντια. Όμως, είπε μία μεγάλη αλήθεια, που μας αφορά, και την οποία δεν ενστερνίζονται η Αθήνα και η Λευκωσία. Διότι αν συμφωνούσαν, θα είχαν κάνει σημαία την κατοχή στις Βρυξέλλες, και θα υπέβαλλαν και ένα-δύο βέτο, όπως δικαιούνται, για να σφίξουν οι πισινοί.
Βέβαια, για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, τούτη η ελληνική κυβέρνηση, δια του παραιτηθέντα υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, ανακάτεψε την τράπουλα στο Κυπριακό και έφερε τα πάνω-κάτω στα θέματα των εγγυήσεων, της παρουσίας των κατοχικών στρατευμάτων και των επεμβατικών «δικαιωμάτων» των εγγυητριών δυνάμεων.
Γι’ αυτό λοιδορήθηκε σε απίστευτο βαθμό, και άνθρωποι με ελληνικά ονόματα συνωμότησαν τον Γενάρη του 2017, με αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών και της Βρετανίας, για να εξαναγκάσουν τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να τον διώξουν από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, επειδή άκουσον-άκουσον ήταν εμπόδιο στη λύση. Ήταν εμπόδιο στη λύση γιατί; Επειδή έθεσε επιτακτικά την ανάγκη να αποχωρήσουν τα ξένα στρατεύματα (βασικά τα τουρκικά), να καταργηθούν οι εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα.
Ο Κοτζιάς δεν ανακάλυψε τον …τροχό! Σκεπτόμενος λογικά, αλλά και εθνικά, παρουσίασε μία πρόταση, που ανέτρεπε τα δεδομένα, και αποκάλυπτε αυτό που γνωρίζαμε μεν, αλλά ακόμα και δικοί μας πολιτικοί δεν πίστευαν: ότι η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο για να μείνει.
Δεν ξέρω γιατί δεν σκέφθηκαν άλλοι στην Κύπρο και την Ελλάδα αυτή την πολύ απλή ιδέα του Κοτζιά. Αλλά, αφού τον πολέμησαν με πρωτόγνωρο πάθος για να αποσυρθεί βασικά η πρότασή του, τώρα όλοι στην Αθήνα και τη Λευκωσία διαγκωνίζονται για την πατρότητά της.
Διάβαζα χθες μηνύματα πολιτικών αλλά και απλών ανθρώπων από την Κύπρο, όπου δεν φτάνουν και δεν τους επηρεάζουν τα ελληνικά κομματικά μίση και πάθη, και θαύμασα την ειλικρίνεια τους. Ο Κοτζιάς άλλαξε πολλά πράγματα προς το καλύτερο στο Κυπριακό και εύχομαι ότι ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν θα τα ανατρέψει υπό την πίεση των ασπόνδυλων του ΑΚΕΛ. Θα είναι τεράστιο λάθος, αν το πράξει, όπως μέγα λάθος είναι ότι άφησε τον Κοτζιά να φύγει από το υπουργείο των Εξωτερικών. Εξίσου μέγα λάθος θα είναι αν παραδώσει την ελληνική εξωτερική πολιτική στα παιδαρέλια που τον περιτριγυρίζουν.
Το υπουργείο Εξωτερικών θέλει στιβαρά χέρια, που θα δίνουν μάχες για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, χωρίς να υποκύπτουν στον εκβιασμό του κάθε Σουλτάνου. Η εξωτερική, αλλά και η αμυντική πολιτική δεν είναι παίξε-γέλασε. Απαιτείται σοβαρότητα, αλλά και αγάπη στην Πατρίδα.
Διαβάζοντας τις δηλώσεις του Σαλβίνι, ειλικρινά με έπιασε κατάθλιψη. Η Αθήνα και η Λευκωσία έχουν ένα μεγάλο όπλο στα χέρια τους, για να αντιμετωπιστεί η Τουρκία, και δεν το χρησιμοποιούν. Πρόκειται για μαλθακή (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) πολιτική, η οποία βρίσκεται απέναντι στα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου. Και πρέπει να αλλάξει. Φοβάμαι, όμως, ότι με την αποχώρηση του Κοτζιά από το υπουργείο Εξωτερικών, θα επικρατήσει μία άλλη πολιτική. Και ειλικρινά με φοβίζει η ελληνική στάση ενόψει των εξελίξεων στο Κυπριακό, επειδή θα επηρεάζεται η πολιτική της Αθήνας από την ηγεσία του ΑΚΕΛ, που απαιτεί και άλλες υποχωρήσεις στην Τουρκία.
Αυτοί που συμβουλεύουν τον Αλέξη Τσίπρα να λύσει το πρόβλημα της Κύπρου με συνοπτικές διαδικασίες, είναι όσοι θέλουν να του φορτώσουν τις προδοσίες δεκαετιών στο Κυπριακό. Εάν «κλείσει» όπως-όπως το Κυπριακό, όπως συμβουλεύουν τον Έλληνα πρωθυπουργό, ποιος θα θυμάται το έγκλημα της προδοτικής χούντας;
Φανταστείτε το σχέδιο τους: Θέλουν να φορτώσουν την απαράδεκτη και αντεθνική λύση σε ένα 44χρονο Πρωθυπουργό, ο οποίος γεννήθηκε λίγες ημέρες μετά την εισβολή, στις 28 Ιουλίου 1974. Και για την οποία δεν έχει την παραμικρή ευθύνη. Εκμαιεύοντας την υπογραφή του σε λύση που θα παραδίδει το νησί στην Τουρκία, εξαφανίζουν βέβαια τα δικά τους εγκλήματα…
