Η Τουρκία ανακοίνωσε δύο (2) δοκιμές εγχώριας σχεδίασης πυραύλων μεγάλου βεληνεκές από το UAV τύπου Akinci-Β. Ο πρώτος πύραυλος είναι ο UAV-230 και ο δεύτερος είναι ο Çakir, αμφότεροι της Roketsan. Εκτιμούμε ότι είναι μια σοβαρή εξέλιξη που απαιτεί την προσοχή της χώρας μας και την απάντηση μας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, ο UAV-230 έπληξε με επιτυχία στόχο επιφανείας σε απόσταση 150 χιλιομέτρων και σημείωσε Πιθανότητα Κυκλικού Σφάλματος ένα (1) μέτρο. Ο πύραυλος UAV-230 έλκει την καταγωγή του από την κατευθυνόμενη ρουκέτα TRLG-230. Έχει μήκος 3,4 μέτρα, μπορεί να ενσωματώσει διαφορετικές πολεμικές κεφαλές (θραυσμάτων, θερμοβαρική, διατρητική) και το μέγιστο βεληνεκές είναι τουλάχιστον 150 χιλιόμετρα, όπως αποδείχθηκε από τη δοκιμή. Ωστόσο, σύμφωνα με τη Roketsan το μέγιστο βεληνεκές μπορεί να αυξηθεί, αν ο πύραυλος αφεθεί από μεγαλύτερο ύψος ή από UAV με μεγαλύτερη ταχύτητα όπως το Kizilelma ή το Anka-3. Λίγο μετά την εκτόξευση του ο UAV-230 ενεργοποιεί τον κινητήρα του, ενώ κατευθύνεται προς το στόχο μέσω αδρανειακού συστήματος πλοήγησης, υποστηριζόμενο από σύστημα GPS.
O Çakir δοκιμάστηκε και αυτός, με επιτυχία, κατά στόχου επιφανείας σε απόσταση 100 χιλιομέτρων. O Çakir είναι πύραυλος τεχνολογίας Cruise κατά χερσαίων και θαλάσσιων στόχων. Μπορεί να εκτοξευτεί από χερσαίες, θαλάσσιες και αεροπορικές πλατφόρμες, μπορεί να εφοδιαστεί με διάφορους αισθητήρες και να ενσωματώσει κεφαλή για επιχειρήσεις ηλεκτρονικού πολέμου ή πολεμική κεφαλή για επιχειρήσεις προσβολής. Η μέγιστη εμβέλεια του είναι 150+ χιλιόμετρα. Ενσωματώνει τον κινητήρα KTJ-1750 (Turbojet) της Kale Arge. Ο Çakir έχει τη δυνατότητα επιλογής του σημείου του στόχου που θα προσβάλει. Επίσης μπορεί να δεχθεί ενημέρωση δεδομένων εν πτήση και αλλαγή πορείας/στόχου. Επιπλέον, τέσσερα (4) πύραυλοι μπορούν να λειτουργήσουν ως σμήνος και να εκμεταλλευτούν την ικανότητα ενσωμάτωσης διάφορων απειλών. Για παράδειγμα, ένας (1) να ενσωματώνει κεφαλή ηλεκτρονικού πολέμου και να παρεμβάλει τα εχθρικά συστήματα και οι άλλοι τρείς (3) να ενσωματώνουν συμβατική πολεμική κεφαλή και να εκτελούν την προσβολή. Το Akinci-B μπορεί να μεταφέρει έως και πέντε (5) Çakir, δύο (2) σε κάθε πτέρυγα και έναν (1) στην άτρακτο.
Οι δοκιμές αυτές δεν είναι κάτι νέο και πρωτόγνωρο. Είναι γνωστός, και το έχουμε αναφέρει πολλές φορές στο «DefenceReview.gr», ότι η Τουρκία έχει επενδύσει πολλά και συνεχίζει να επενδύει στην ανάπτυξη εγχώριων UAV και πυρομαχικών μεγάλου βεληνεκούς (πυραύλων αέρος-αέρος, πυραύλων αέρος-εδάφους, κατευθυνόμενων βομβών και ρουκετών). Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, ο συνδυασμός τους είναι πρόβλημα για τη χώρα μας. Γιατί σε περίπτωση πολέμου, μεγάλος αριθμός τουρκικών UAV θα μπορεί να προσβάλει τις ελληνικές άμυνες στα νησιά του Αιγαίου διαδοχικά και από απόσταση, ενώ και τα ελληνικά πλοία είναι εκτεθειμένα σε επιθέσεις τουρκικών UAV οπλισμένων με UAV-230 ή Çakir για παράδειγμα. Χρειαζόμαστε αντίμετρα. Ιδανικά θα έπρεπε να είχαμε επενδύσει εδώ και καιρό σε ελληνικά UAV με ελληνικά όπλα, αλλά τίποτα δεν έγινε διότι δεν υπήρχε πολιτική βούληση. Αντίθετα υπάρχουν εταιρίες και Έλληνες επιστήμονες που θα μπορούσαν να είχαν δώσει στη χώρα σύγχρονα UAV και όπλα. Αλλά τίποτε δεν έγινε. Οι πρόσφατες εξαγγελίες του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Δένδια, για επένδυση στην ελληνική τεχνολογία, είναι θετικές, αλλά πρέπει να οδηγήσουν σε απτά αποτελέσματα, πριν είναι πολύ αργά.
