Τις τελευταίες ημέρες δημοσιεύματα στον τουρκικό και διεθνή τύπο αναφέρουν ότι η Τουρκία συζητά με τη Ρωσία την περίπτωση προμήθειας 48 αεροσκαφών Su-35S για τη συγκρότηση δύο Μοιρών, σε αντιστάθμισμα της απώλειας των αμερικανικών F-35A Lightning II, λόγω της προμήθειας των S-400. Όπως είναι γνωστό, τα F-35 θα αντικαθιστούσαν τα αναβαθμισμένα μεν αλλά παλαιά F-4E Phantom II. Συνεπώς η Τουρκία έχει ανάγκη νέων αεροσκαφών και τα ρωσικά μαχητικά είναι μια επιλογή , λόγω και των στενών δεσμών που διατηρούν Άγκυρα και Μόσχα.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του αμερικανικού τύπου οι συζητήσεις των δύο πλευρών είναι προχωρημένες και ότι το κόστος (Fly-Away) των αεροσκαφών θα είναι περί τα € 45-65 εκατομμύρια συν τα όποια βιομηχανικά οφέλη για την αμυντική βιομηχανία της Τουρκία συμφωνηθούν. Η είδηση αυτή συνοδεύτηκε από προβληματισμούς και απορίες σχετικά με το κατά πόσο είναι εύκολη η ενσωμάτωση ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών σε μια Πολεμική Αεροπορία η οποία λειτουργεί με νατοϊκά πρότυπα.
Ωστόσο, σύμφωνα με πάντα με τα ίδια δημοσιεύματα, υπάρχει συγκεκριμένη επιχειρησιακή λογική πίσω από την επιλογή των Su-35S. Αυτή η λογική εδράζεται στην εφαρμογή της τακτικής της «ικανότητας συνεργατικής εμπλοκής» (CEC : Cooperative Engagement Capability), σύμφωνα με την οποία τα Su-35S μπορούν να λειτουργούν ως ιπτάμενα ραντάρ για την καθοδήγηση των βλημάτων των S-400 κατά εχθρικών αεροσκαφών ή βλημάτων μεγάλου βεληνεκούς.
Μέσω συστημάτων ζεύξης δεδομένων, πληροφορίες και δεδομένα θα μπορούν να διαμοιράζονται και να διαβιβάζονται μεταξύ των S-400 και των Su-35S και να επιτυγχάνουν έτσι εναλλαγή ρόλων ανά πάσα στιγμή: Τα Su-35S θα μπορούν να λειτουργούν ως ιπτάμενα ραντάρ και να καθοδηγούν τα βλήματα των S-400 ή οι S-400 να καθοδηγούν τα Su-35S έτσι ώστε να επιτυγχάνουν εναέρια υπεροχή. Άλλωστε ένα από τα πλεονεκτήματα του S-400 είναι η ικανότητα του να διασυνδέεται με άλλα συστήματα αεροπορικής μάχης (όπως μαχητικά αεροσκάφη και αντιαεροπορικά συστήματα). Από την άλλη το Su-35S, όπως και το Su-57, έχουν αναπτυχθεί προκειμένου να διασυνδέονται μεταξύ τους και με αντιαεροπορικά συστήματα για τον ίδιο λόγο.
Με άλλα λόγια το Su-35S έρχεται και «κουμπώσει» επιχειρησιακά πάνω στους S-400 και δημιουργεί μια πολυστρωματική αεράμυνα. Υπό αυτή την άποψη ίσως να είναι προτιμότερο για την Τουρκία να επιλέξει το Su-35S παρά να προσπαθήσει να πείσει τις ΗΠΑ να αποδεσμεύσει το F-35, παρά τις δεδομένες προκλήσεις που θα υπάρχουν στους τομείς της υποστήριξης και της εκπαίδευσης των ρωσικών μαχητικών από της Τουρκική Αεροπορία, η οποία εφαρμόζει νατοϊκά πρότυπα.
Με το ραντάρ των S-400 να έχει εμβέλεια 400 χιλιόμετρα και το ραντάρ του Su-35S να έχει εμβέλεια 350 χιλιόμετρα, ο συνδυασμός των δύο δημιουργεί θεωρητικό πεδίο επιτήρησης 750 χιλιομέτρων, που είναι και το μέγιστο δυνατό όφελος, στο ακρότατο όριο των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των δύο συστημάτων. Εάν σ’ αυτό συνυπολογιστεί η ικανότητα του S-400 να προσβάλει στόχους σε αποστάσεις 400 χιλιομέτρων και η ικανότητα του Su-35S να εμπλέκει στόχους σε αποστάσεις 170 χιλιομέτρων (με τους πυραύλους R-27EM) ή 200 χιλιομέτρων (με τους Κ-77Μ), είναι προφανές ότι ο συνδυασμός των S-400 και των Su-35S είναι εντυπωσιακός, τουλάχιστον σε (θεωρητικό) επίπεδο εμβέλειας.
