Τις τελευταίες ημέρες δημοσιεύματα στον τουρκικό και διεθνή τύπο αναφέρουν ότι η Τουρκία συζητά με τη Ρωσία την περίπτωση προμήθειας 48 αεροσκαφών Su-35S για τη συγκρότηση δύο (2) Μοιρών, σε αντιστάθμισμα της απώλειας των αμερικανικών F-35A Lightning II, λόγω της προμήθειας των S-400. Όπως είναι γνωστό, τα F-35 θα αντικαθιστούσαν τα αναβαθμισμένα μεν αλλά παλαιά F-4E Phantom II. Συνεπώς η Τουρκία έχει ανάγκη νέων αεροσκαφών και τα ρωσικά μαχητικά είναι μια επιλογή , λόγω και των στενών δεσμών που διατηρούν Άγκυρα και Μόσχα.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του αμερικανικού τύπου οι συζητήσεις των δύο πλευρών είναι προχωρημένες και ότι το κόστος (Fly-Away) των αεροσκαφών θα είναι περί τα € 45-65 εκατομμύρια συν τα όποια βιομηχανικά οφέλη για την αμυντική βιομηχανία της Τουρκία συμφωνηθούν. Η είδηση αυτή συνοδεύτηκε από προβληματισμούς και απορίες σχετικά με το κατά πόσο είναι εύκολη η ενσωμάτωση ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών σε μια Πολεμική Αεροπορία η οποία λειτουργεί με νατοϊκά πρότυπα.
Ωστόσο, σύμφωνα με πάντα με τα ίδια δημοσιεύματα, υπάρχει συγκεκριμένη επιχειρησιακή λογική πίσω από την επιλογή των Su-35S. Αυτή η λογική εδράζεται στην εφαρμογή της τακτικής της «ικανότητας συνεργατικής εμπλοκής» (CEC : Cooperative Engagement Capability), σύμφωνα με την οποία τα Su-35S μπορούν να λειτουργούν ως ιπτάμενα ραντάρ για την καθοδήγηση των βλημάτων των S-400 κατά εχθρικών αεροσκαφών ή βλημάτων μεγάλου βεληνεκούς.
Μέσω συστημάτων ζεύξης δεδομένων, πληροφορίες και δεδομένα θα μπορούν να διαμοιράζονται και να διαβιβάζονται μεταξύ των S-400 και των Su-35S και να επιτυγχάνουν έτσι εναλλαγή ρόλων ανά πάσα στιγμή: Τα Su-35S θα μπορούν να λειτουργούν ως ιπτάμενα ραντάρ και να καθοδηγούν τα βλήματα των S-400 ή οι S-400 να καθοδηγούν τα Su-35S έτσι ώστε να επιτυγχάνουν εναέρια υπεροχή. Άλλωστε ένα (1) από τα πλεονεκτήματα του S-400 είναι η ικανότητα του να διασυνδέεται με άλλα συστήματα αεροπορικής μάχης (όπως μαχητικά αεροσκάφη και αντιαεροπορικά συστήματα). Από την άλλη το Su-35S, όπως και το Su-57, έχουν αναπτυχθεί προκειμένου να διασυνδέονται μεταξύ τους και με αντιαεροπορικά συστήματα για τον ίδιο λόγο.
Με άλλα λόγια το Su-35S έρχεται και «κουμπώσει» επιχειρησιακά πάνω στους S-400 και δημιουργεί μια πολυστρωματική αεράμυνα. Υπό αυτή την άποψη ίσως να είναι προτιμότερο για την Τουρκία να επιλέξει το Su-35S παρά να προσπαθήσει να πείσει τις ΗΠΑ να αποδεσμεύσει το F-35, παρά τις δεδομένες προκλήσεις που θα υπάρχουν στους τομείς της υποστήριξης και της εκπαίδευσης των ρωσικών μαχητικών από της Τουρκική Αεροπορία, η οποία εφαρμόζει νατοϊκά πρότυπα.
Με το ραντάρ των S-400 να έχει εμβέλεια 400 χιλιόμετρα και το ραντάρ του Su-35S να έχει εμβέλεια 350 χιλιόμετρα, ο συνδυασμός των δύο (2) δημιουργεί θεωρητικό πεδίο επιτήρησης 750 χιλιομέτρων, που είναι και το μέγιστο δυνατό όφελος, στο ακρότατο όριο των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των δύο (2) συστημάτων. Εάν σ’ αυτό συνυπολογιστεί η ικανότητα του S-400 να προσβάλει στόχους σε αποστάσεις 400 χιλιομέτρων και η ικανότητα του Su-35S να εμπλέκει στόχους σε αποστάσεις 170 χιλιομέτρων (με τους πυραύλους R-27EM) ή 200 χιλιομέτρων (με τους Κ-77Μ), είναι προφανές ότι ο συνδυασμός των S-400 και των Su-35S είναι εντυπωσιακός, τουλάχιστον σε (θεωρητικό) επίπεδο εμβέλειας.
