Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία του Ερντογάν, ευρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας.
Γράφει ο Αντιπτέραρχος ε.α Αθανάσιος Παπανικολάου
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γιά να συμβαίνει αυτό.
Η εμπλοκή της στη Συρία, σε μια προσπάθεια να βρει οριστική λύση στο κουρδικό πρόβλημα, από το οποίο κινδυνεύει η ίδια της η ύπαρξη.
Οι προβληματικές σχέσεις, με όλους σχεδόν τους γειτόνους της και ιδιαίτερα με το Ισραήλ
Οι απειλές και ο ωμός τρόπος διεκδίκησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της Κύπρου στην ανατολική Μεσογείο, παραβιάζοντας κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ στην περιοχή έχουν συμφέροντα και δραστηριοποιούνται ήδη μεγάλες εταιρείες, που προέρχονται από ισχυρές χώρες.
Οι απειλές που εκτοξεύει κατά καιρούς, εις βάρος της ευρωπαΐκής ένωσης και έχουν σχέση με το μεταναστευτικό.
Η άμεση εμπλοκή της στην Λιβύη, όπου παρέχει στρατιωτική βοήθεια και η δημιουργία στρατιωτικών βάσεων σε άλλες αφρικανικές χώρες και χώρες της μέσης Ανατολής.
Ο τρόπος με τον οποίον ο Ερντογάν κυβερνά την χώρα του , παραβιάζοντας ανθρώπινα δικαιώματα, με αποτέλεσμα να προκαλείται η διεθνής κοινότητα.
Το προκλητικό στρατηγικό άνοιγμα προς την Ρωσία του Πούτιν προχωρώντας μάλιστα και στην αγορά των S 400.
Όλα τα παραπάνω εντάσσονται σε μία προσπάθεια του Ερντογάν να καταστήσει την Τουρκία Περιφερειακή αναθεωρητική δύναμη,καθιστώντας την αρχικά ισχυρή στρατιωτικά . Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι , τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί τεράστια έμφαση στην ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας , με σκοπό την απεξάρτηση της από ξένες αντίστοιχες .
Η Τουρκία μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου λόγω της γεωγραφικής της θέσης απετέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί για το δυτικό κόσμο έναν σημαντικό σύμμαχο ανάχωμα πριν στην Σοβιετική Ένωση και τώρα στην Ρωσία. Σε αυτό οφείλεται ότι, έχει ενισχυθεί στρατιωτικά και οικονομικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες.Στην γεωγραφική θέση της επίσης οφείλεται, η προνομιακή αντιμετώπιση της από τις ΗΠΑ,όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις προκλήσεις της εναντίον των γειτόνων της.
Οι τούρκοι ηγέτες γνωρίζοντας την γεωστρατηγική αξία της χώρας τους, σε κάθε χρονική περίοδο προσπάθησαν και προσπαθούν και την εκμεταλλεύονται, χωρίς να διακυβεύονται τα αμερικανικά συμφέροντα.
Τα τελευταία όμως χρόνια , ο Ερντογάν έχει καθιερώσει μία πολιτική η οποία φέρνει την Τουρκία κοντύτερα προς το Ισλάμ προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο και να επικρατήσει εσωτερικά απέναντι στους Κεμαλιστές αλλά και να ηγηθεί των υπολοίπων ισλαμικών χωρών της μέσης Ανατολής και της Αφρικής.
Στην προσπάθεια του αυτή Ερντογάν, σαφώς έχει έρθει απέναντι στο Ισραήλ, το οποίο κινδυνεύει πρώτο από μία ισχυρή Τουρκία με συμμάχους τα υπόλοιπα ισλαμικά κράτη.
Η Τουρκία στηρίζοντας με κάθε τρόπο τους τρομοκράτες ισλαμιστές , ακόμα εισβάλλοντας στρατιωτικά στην Συρία , συνέβαλε στην προσπάθεια απομάκρυνσης του Άσαντ, με απώτερο στόχο να διαλύσει το κουρδικό κίνημα και στη Συρία.
Ο Ερντογάν μη υπολογίζοντας όμως σωστά , έχει πλέον εμπλακεί στην Συρία έχοντας τώρα απέναντί τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Προσπαθώντας να ισορροπήσει ,έκανε άνοιγμα προς τη Ρωσία σε εμπορικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο. Αυτό αρχικά δεν ήταν κάτι, το οποίο προσέκρουε άμεσα απέναντι στα αμερικανικά συμφέροντα. Όμως τα πράγματα άλλαξαν με την αγορά των s400 , την συνεχή ρητορική επιθετική στάση των Τούρκων κυβερνώντων απεναντις στις ΗΠΑ,την ωμή παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και την απειλή νέας επεμβάσης και δημιουργίας ζώνης στα σύνορα με την Συρία.
Οι σχέσεις Τουρκίας και Ρωσίας , παρά τις διαφορές που υπάρχουν στη Συρία τον τελευταίο καιρό , μπορεί να θεωρηθεί ότι κινούνται σε στρατηγικό επίπεδο. Φαίνεται ότι, υπάρχει μία διάσταση απόψεων στην αμερικανική κυβέρνηση, για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί η Τουρκία. Από την μια είναι αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι, δεν πρέπει η Τουρκία να χαθεί με τίποτα. Από την άλλη όμως , υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ήδη η Τουρκία έχει χαθεί, πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο και δεν παρέχει καμμία εμπιστοσύνη σαν σύμμαχος μέλος του ΝΑΤΟ.
Παρά την προσπάθεια η οποία καταβάλλεται, από τη μεριά του προέδρου Τραμπ, για να αντιμετωπιστεί η προκλητική συμπεριφορά τηςΤουρκίας ηπιότερα, φαίνεται να επικρατούν οι απόψεις παραγόντων του Πενταγώνου , του κογκρέσου καθώς και κάποιων think tank για να αντιμετωπιστεί πλέον η Τουρκία σαν μία χώρα, η οποία κινείται εχθρικά απέναντι στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ.
Ο Εντογάν φαίνεται ότι, δεν έχει αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης ή είναι πολύ βέβαιος για την έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης, δείχνοντας να έχει πάρει τις αποφάσεις του. Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε, με τις πρόσφατες συνομιλίες που είχε με τον πρόεδρο της Ρωσίας Πούτιν και το ενδιαφέρον για συμμετοχή της Τουρκίας στην παραγωγή του αεροσκάφους πέμπτης γενιάς SU57.
Εάν αυτές οι συζητήσεις προχωρήσουν σε συμφωνίες ,πρέπει να θεωρείται ότι η Τουρκία έχει τεθεί πλέον οριστικά εκτός δυτικού στρατοπέδου. Και μόνον οι συνομιλίες και το ενδιαφέρον του Ερντογάν , για το συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους, δίνει λαβή σε αυτούς που πρεσβεύουν την σκληρή αντιμετώπιση του Ερτογάν , να συνεχίσουν και να πιέσουν τον Πρόεδρο Τράμπ , στο να προχωρήσει σε σκληρά μέτρα απέναντι στην Τουρκία.
Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό ότι, η θέση στην οποία έχει περιέλθει με την πολιτική του συμπεριφορά ο Ερντογάν , είναι πάρα πολύ δύσκολη και σύντομα θεωρώ ότι θα υπάρξουν , σοβαρές εξελίξεις στην γειτονική μας χώρα.
Θα μείνει τελικά στην ιστορία ο Ερντογάν σαν ένας νέος Κεμάλ ή θα έχει την τύχη του Μεντερές.
Οψόμεθα!
