Η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ είναι μια από τις ισχυρότερες του κόσμου, η οποία επιχειρεί, σε πραγματικές συνθήκες μάχης, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Από την ανεξαρτησία του το Ισραήλ πάντα χρησιμοποιούσε και φυσικά συνεχίζει να χρησιμοποιεί, την αεροπορική ισχύ για την άμυνα και την ασφάλεια του. Η Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία είναι πραγματικό παράδειγμα προς μίμηση ή δεξαμενή άντλησης πολύτιμων συμπερασμάτων και μαθημάτων. Η πίστη στην αεροπορική ισχύ και την αεροπορική ισχύ επικράτησε στο Ισραήλ από πολύ νωρίς και για συγκεκριμένους, ρεαλιστικούς λόγους: Είχε και έχει μεγάλο εύρος χερσαίων συνόρων, είχε γύρο τους εχθρικά κράτη, σ’ ολόκληρο το μήκος των χερσαίων συνόρων, δεν είχε και δεν έχει στρατηγικό βάθος, έχει περιορισμένο ανθρώπινο δυναμικό και περιορισμένους φυσικούς πόρους και οικονομικά.
Το Ισραήλ δεν είχε την πολυτέλεια εμπλοκής σε παρατεταμένο πόλεμο φθοράς, ενώ εχθροπραξίες έπρεπε να διεξαχθούν εκτός της ισραηλινής επικράτειας. Συνεπώς το επιθετικό πνεύμα και δόγμα κρίθηκε απολύτως αναγκαίο, ίσως και μονόδρομος, για την επιβίωση του Ισραήλ ως κρατικής οντότητας. Αυτό το επιθετικό πνεύμα μετουσιώθηκε σε επένδυση σε δύο (2) κυρίως τομείς: Την αεροπορία και τα τεθωρακισμένα. Το μείγμα αυτό υιοθετήθηκε μετά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας (1947-1949), ως αποτέλεσμα των διδαγμάτων που αποκόμισε το νεοσύστατο Ισραήλ, και δοκιμάστηκε με επιτυχία στο Πόλεμο του Σουέζ (1956), που το Ισραήλ παράταξε μια στρατιωτική δύναμη με καλά εκπαιδευμένο προσωπικό και ικανή ηγεσία. Στην ουσία το δόγμα της αεροπορικής ισχύος και της αεροπορικής υπεροχής του Ισραήλ κτίστηκε την περίοδο 1949-1956.
Η αεροπορική ισχύς (μέσα και τακτικές) θα έπρεπε να είναι τέτοια που να επιτρέπει στο Ισραήλ να πετύχει αεροπορική υπεροχή, πρώτα εντός της ισραηλινής επικράτειας και μετά στο ευρύτερο πεδίο μάχης. Η αεροπορική υπεροχή θα επιτυγχάνονταν μέσω ενός μαζικού προληπτικού πλήγματος και στη συνέχεια, με εξασφαλισμένη την αεροπορική υπεροχή, η αεροπορία θα υποστήριζε τις χερσαίες δυνάμεις. Η σειρά αυτή δεν επιλέχθηκε τυχαία, αλλά για να ικανοποιήσει τους δύο (2) βασικούς άξονες του ισραηλινού δόγματος: Όχι εμπλοκή σε μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς και όχι σε πόλεμο εντός της ισραηλινής επικράτειας. Αεροπορική υπεροχή σήμαινε και σημαίνει για το Ισραήλ προστασία του πληθυσμού και των στρατηγικών υποδομών, αλλά και ανεμπόδιστη κινητοποίηση (επιστράτευση) σε περίπτωση που χρειαστεί.
Έχοντας εξασφαλίσει αεροπορική υπεροχή στη συνέχεια οι δυνάμεις ελιγμού του Ισραηλινού Στρατού θα επιχειρούσαν για να καταλάβουν τους αντικειμενικούς τους σκοπούς, με την υποστήριξης της αεροπορίας φυσικά. Αυτό ήταν και το σκεπτικό, πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι επιχειρήσεις στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, που ήταν μια κατά κράτος νίκη του Ισραήλ κατά την Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας. Ακόμα και στον αιφνιδιασμό του 1973, οι αραβικές αεροπορίες τελικά δεν κατάφεραν να πλήξουν αποφασιστικά και καταλυτικά την ισραηλινή επικράτεια, τις πόλεις και τις υποδομές της χώρας, ούτε κατάφεραν να εμποδίσουν την κινητοποίηση των εφέδρων.
Ο χρόνος επίτευξης της αεροπορικής υπεροχής, την οποία τελικά κατάφερε το Ισραήλ, το 1967, το 1973 και στον Πόλεμο της Φθοράς (1967-1970), διαφέρει, λόγω των διαφορετικών περιστάσεων. Το 1967 η αεροπορική υπεροχή επετεύχθη εντός 24 ωρών, λόγω της πρωτοβουλίας των κινήσεων που ανέλαβε το Ισραήλ (μαζικό προληπτικό πλήγμα κατά των εχθρικών αεροπορικών δυνάμεων). Στον πόλεμο του 1973 η αεροπορική υπεροχή επετεύχθη σε ύστερο χρόνο, λόγω του αιφνιδιασμού και της ανάγκης απορρόφησης των απωλειών των πρώτων ημερών, βέβαια με την καίρια συνδρομή των ΗΠΑ.
Το 1967-1970 η αεροπορική υπεροχή επετεύχθη σταδιακά, μέσω της επικράτησης, έναντι των Αιγυπτίων, στις αερομαχίες. Οι απώλειες των Αιγυπτίων ήταν μεγάλες και το Κάιρο δεν μπορούσε να συνεχίσει αυτή την τακτική διότι θα έχανε την αεροπορία του. Η κατάσταση εξισορροπήθηκε μόνο όταν οι Σοβιετικοί ενίσχυσαν την Αίγυπτο με σύγχρονα αντιαεροπορικά συστήματα. Ανάλογο, γρήγορο αποτέλεσμα, ως προς την επίτευξη αεροπορικής υπεροχής, κατάφερε το Ισραήλ το 1982 όταν κατέστρεψε ολοσχερώς τις συριακές αντιαεροπορικές δυνάμεις στην Κοιλάδα Μπεκαά.
Μετά το 1973 το επιθετικό πνεύμα, με αιχμή του δόρατος την αεροπορική υπεροχή και την τεθωρακισμένη ισχύ, παρέμεινε ως κύριο δόγμα της Πολεμικής Αεροπορίας της χώρας, ωστόσο, αυτό που έχει αλλάξει είναι ο βαθμός εξάρτησης της ισχύος της χώρας από την αεροπορική υπεροχή. Η εξέλιξη της τεχνολογίας και η σταδιακή, αλλά διαρκής ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων των αραβικών κρατών, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη συστημάτων πυροβολικού με ικανότητα προσβολής από μεγάλες αποστάσεις έχει καταστήσει τη Μέση Ανατολή «κορεσμένο» πεδίο μάχης. Πλέον, με τα νέα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης και ελέγχου που υπάρχουν είναι πολύ δύσκολη η επανάληψη του απόλυτου αιφνιδιασμού του 1967. Υπό αυτή την έννοια η αεροπορική υπεροχή, από μόνη της, πλέον δεν εξασφαλίζει τους βασικούς άξονες του ισραηλινού δόγματος.
