Σύμφωνα με δημοσιεύματα του αμερικανικού αμυντικού τύπου, το Αμερικανικό Ναυτικό σχεδιάζει ένα πολυετές πρόγραμμα αναβάθμισης και υποστήριξης των συστημάτων εγγύς προστασίας Phalanx. Το πρόγραμμα κρίνεται αναγκαίο προκειμένου η τελευταία γραμμή άμυνας του Αμερικανικού Ναυτικού να παραμείνει ικανή να αντιμετωπίσει όλες τις νέες απειλές, από τον αέρα και την επιφάνεια της θάλασσας. Στόχος του προγράμματος είναι τα Phalanx να παραμείνουν ικανά μέχρι το 2035 τουλάχιστον. Από την ένταξη του σε υπηρεσία και μετά, δηλαδή από το 1980 και μετά, το Phalanx έχει αναβαθμιστεί αρκετές φορές, προκειμένου να παραμείνει ικανό και αποτελεσματικό. Η αρχική του έκδοση (Block.0) ενσωμάτωνε 1^ης γενιάς ηλεκτρονικά, με σχεδόν μηδενική ικανότητα εμπλοκής στόχων επιφανείας.

Η έκδοση Block.1 εμφανίστηκε το 1988 και ενσωματώνει βελτιωμένο ραντάρ και πυρομαχικά, μεγαλύτερη υπολογιστική ισχύ, ταχύτερο ρυθμό βολής και ικανότητα βολής από κλίση +70^ο. Η έκδοση Block.1B PSuM (Phalanx Surface Mode) εμφανίστηκε το 1999 και προσθέτει στο όπλο υπέρυθρο σύστημα FLIR για εμπλοκή στόχων επιφανείας. Το FLIR έχει επίσης την ικανότητα διασύνδεσης με το πυραυλικό σύστημα RAM, στο οποίο προσδίδει μεγαλύτερο βεληνεκές και ακρίβεια. Επίσης, η έκδοση Block.1B επιτρέπει στον χειριστή την οπτική αναγνώριση του πιθανού στόχου. Η τελευταία έκδοση του συστήματος είναι η Block.1B Baseline.2, η οποία ενσωματώνει βελτιωμένο ραντάρ. Το Phalanx ενσωματώνει το πυροβόλο M-61A2, τύπου Gattling, με έξι κάνες των 20 χιλιοστών. Επιτυγχάνει μέγιστο δραστικό βεληνεκές 1.486 μέτρα και μέγιστο βεληνεκές 5,5 χιλιόμετρα.