Το κόστος αυτό αφορά την απόκτηση των πλοίων στη κατάσταση “as is where is” δίχως πρόγραμμα εκσυγχρονισμού για την βελτίωση της μαχητικής ικανότητας των πλοίων. Επίσης σχετίζεται μόνον με τα τέσσερα LCS και δεν περιλαμβάνει κόστη για τη προοπτική παραχώρησης καταδρομικών TICONDEROGA τα οποία και θα απαιτούσαν επιπλέον οικονομικούς πόρους και κυρίως κόστη πυρομαχικών και όπλων.
Στη περίπτωση που το ΠΝ επιθυμούσε να εκσυγχρονίσει σοβαρά τα LCS ώστε να διαθέτει αξιόμαχες φρεγάτες πολλαπλών ρόλων και όχι κανονιοφόρους ή περιπολικά ανοικτής θάλασσας, το κόστος θα αυξάνονταν περαιτέρω και θα ήταν ανάλογο της απόκτησης τριών ολοκαίνουργιων κορβετών είτε ιταλικών είτε γαλλικών. Αρκεί κάποιος να διαβάσει τις τιμές των Αμερικανών όπως αναφέρθηκαν στην επίσημη ανακοίνωση της DSCA για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού μέσης ζωής των τεσσάρων φρεγατών ΜΕΚΟ 200 ΗΝ. Ως εκ τούτων, το ΠΝ και ορθώς προέκρινε τη κοινοπραξία Ολλανδών (Τhales Netherlands) και Γερμανών (TKMS).
Φυσικά το μεγάλο ερώτημα δεν είναι μόνον το αρχικό κόστος κτήσης αλλά το συνολικό κόστος κύκλου ζωής το οποίο όπως δείχνει η εμπειρία του US Navy είναι υπέρογκο τηρουμένων των ικανοτήτων των πλοίων. Ουδείς μπορεί να απαντήσει με ασφάλεια το κόστος κύκλου ζωής το οποίο για το κάθε οπλικό σύστημα υπολογίζεται περί τις δυο με τρεις φορές του αρχικού κόστους προμήθειας.
Σε άρθρο της με τίτλο «Αμερικανικό Ναυτικό: Δυσθεώρητα τα κόστη υποστήριξης των «Ticonderoga» και των LCS-Διαρκείς βλάβες και τεχνικές αστοχίες για τα LCS» η παρούσα ιστοσελίδα σημείωνε τα εξής με βάση την έκθεση του ελεγκτικού γραφείου GAO (US Government Accountability Office) της Αμερικανικής Κυβέρνησης. Όπως γράφαμε τα πολεμικά πλοία του Αμερικανικού Ναυτικού αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα και καταγράφουν λιγότερες ώρες στη θάλασσα, την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με την έκθεση «Weapon System Sustainment: Navy Ship Usage Has Decreased as Challenges and Costs Have Increased» (δείτε ΕΔΩ) τα πλοία που κατέγραψαν το μεγαλύτερο ποσοστό «κανιβαλισμού» είναι τα LCS κλάσης «Freedom και τα πλοία αμφίβιων επιχειρήσεων κλάσης «Wasp». Επιπλέον, τα «Wasp» και τα LCS κλάσης «Freedom» και «Independence» κατέγραψαν τα περισσότερα σοβαρά περιστατικά αστοχιών («αναφορές απωλειών» κατηγορίας 3 και 4).
Για τα 10 πλοία τύπου LCS κλάσης «Freedom» η έκθεση καταγράφει ετήσιο (για το 2020) συνολικό λειτουργικό και κόστος υποστήριξης $ 381.400.000 ($ 38.140.000 ανά πλοίο), εκ των οποίων $ 242.900.000 είναι το κόστος υποστήριξης ($ 24.290.000 ανά πλοίο). Το 2021 σημειώθηκαν, κατά μέσο όσο, 18 περιστατικά κανιβαλισμού ανά πλοίο και 180 συνολικά, ενώ κατέγραψαν και 440 αναφορές απωλειών κατηγορίας 3 και 4 (44 περιστατικά κατά μέσο όρο ανά πλοίο). Το 2021, τα «Freedom» δεν κατέγραψαν ημέρες καθυστέρησης στην ολοκλήρωση των προβλεπόμενων εργασιών συντήρησης, ενώ η έκθεση αναφέρει αυξημένη τάση ως προς το κόστος ανά ώρα πλεύσης.
Το ξανά γράφουμε για όποιον δεν το κατάλαβε: ετήσιο κόστος $ 24.290.000 ανά πλοίο για τεχνική υποστήριξη και ανταλλακτικά!!!
Εκτός και εάν εκτιμούν ορισμένοι εκτός ΠΝ πως τα πλοία τα έχουν για να κάνουν πλόες μερικών ναυτικών μιλίων εγγύς των ναυστάθμων. Όπως σημείωνε ανώτατος αξιωματικός του ΓΕΕΘΑ (εκτός ΠΝ) «επιθυμούμε να πάρουμε TICONDEROGA και LCS για να τα έχουμε μερικά ναυτικά μίλια έξω από τους ναυστάθμους».
Θα ήταν καλή ιδέα να τα έχουμε στον Παγασητικό έναν περίκλειστο κόλπο να συνοδεύουν τα αρματαγωγά ή τα πλοία αμφίβιων επιχειρήσεων που επιθυμεί επίσης το ΓΕΕΘΑ όταν το ΠΝ πρέπει να αντικαταστήσει 50 χρόνων υποβρύχια.
Το θέμα εκτιμάται με βάση πληροφορίες πως θα συζητηθεί στο αυριανό Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο με τις πληροφορίες να αναφέρουν πως έπειτα από τις αντιδράσεις αντί για έγκριση του προγράμματος θα συζητηθεί απλώς…
Αξίζει να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο:
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «US Naval Institute», τον Απρίλιο του 2023. Συντάκτης του κειμένου είναι αξιωματικός του Αμερικανικού Ναυτικού Anthony Carrillo (μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο, στην αγγλική γλώσσα, ΕΔΩ). Η μετάφραση έγινε από τη συντακτική ομάδα του «DefenceReview.gr».
«Μετά από μια δεκαετία καθυστερήσεων στην εξέλιξη τους, τα LCS (LittoralCombatShip) δείχνουν μια κάποια χρησιμότητα. Όμως, παρά την πρόοδο, παραμένει ένα προβληματικό πρόγραμμα. Είναι ένα παράδειγμα σπατάλης και αποτυχίας. Επομένως, αυτό που πρόκειται να πω εδώ δεν είναι ούτε τολμηρό ούτε καινούργιο: Τα LCS αποστραγγίζουν το Στόλο και το πρόγραμμα θα πρέπει να τερματιστεί αμέσως.
Σε έκθεση του, το 2015, το Γραφείο Επιχειρησιακών Δοκιμών και Αξιολόγησης του Αμερικανικού Ναυτικού θέτει υπό αμφισβήτηση την επιχειρησιακή διάρκεια και των δύο κλάσεων. Κατά τη διάρκεια δοκιμών, το 2015, το USS Fort Worth (LCS-3) πέτυχε επίδοση εμβέλειας 1.960 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 14 κόμβους και 855 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 43,6 κόμβους. Το USS Coronado (LCS-4, πλέον έχει αποσυρθεί) πέτυχε επίδοση εμβέλειας 5.345 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 14 κόμβους. Η έκθεση αναφέρει επίσης ότι με διατήρηση καυσίμου στο 20% η εμβέλεια του πλοίου θα ήταν 4.242 ναυτικά μίλια. Σε δοκιμή ταχύτητας το Coronado κατάφερε να διατηρήσει ταχύτητα 37,9 κόμβους για 3 ώρες με πιθανή εμβέλεια 1.000 ναυτικών μιλίων, χρησιμοποιώντας το «πρακτικά διαθέσιμο καύσιμο». Ωστόσο, είχε δυσκολία στο να διατηρήσει την ταχύτητα αυτή λόγω διαφόρων μηχανολογικών προκλήσεων.
Εάν δεχθούμε ότι το LCS, ως πρόγραμμα, έχει προοδεύσει πολύ από το 2015 και μετά, θα πρέπει να υπολογίσουμε και το πρόβλημα του χρόνου της παραμονής τους στο ναύσταθμο. Η πρακτική εμβέλεια αυτών των πλοίων, με κατανάλωση του 30-40% του καυσίμου, παρεμποδίζει σοβαρά την ικανότητά τους να διεξάγουν οποιαδήποτε από τις ήδη περιορισμένες πολεμικές δυνατότητες τους. Για να πάει στην περιοχή του δυτικού Ειρηνικού, ένα LCS πρέπει να ταξιδέψει μεταξύ 1.326 ναυτικών μιλίων (Σιγκαπούρη, Subic Bay) και 2.883 ναυτικών μιλίων (Σιγκαπούρη, Γιοκοχάμα). Και οι δύο κλάσεις μπορούν να εκτελέσουν μονόδρομες διελεύσεις χωρίς στάση, αλλά δεν μπορούν να επιστρέψουν χωρίς ανεφοδιασμό.
Πρόσφατα, η προβληματική ανθυποβρυχιακή συλλογή αποστολής ακυρώθηκε λόγω υπερβάσεων κόστους. Με την ακύρωση της, το LCS περιορίστηκε μόνο στη μονάδα πολέμου επιφανείας. Από την άλλη, η αρχική επιχειρησιακή ικανότητα λειτουργίας για τη συλλογή ναρκοπολέμου αναμένεται αυτό το φθινόπωρο. Αν και η συλλογή ναρκοπολέμου ενσωματώνει πολλές τεχνολογίες, ωστόσο οι περισσότερες μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από άλλα πλοία του Στόλου. Επίσης, τα LCS δεν σχεδιάστηκαν για να διεξάγουν αεράμυνα περιοχής.
Κάτι που δεν συζητείται συχνά, σχετικά με τα LCS, είναι το θέμα της επιβίωσής τους. Η κλάση Independence έχει αλουμινένιο κύτος. Η σύγκρουση, το 1975, του αεροπλανοφόρου USSJohnF. Kennedy (CV-67) και του καταδρομικού Belknap (CG-26) κατέδειξε στο Ναυτικό τον κίνδυνο της επιλογής του αλουμινίου στα πολεμικά πλοία. Στο περιστατικό του 1975 η πυρκαγιά που προέκυψε έλιωσε την υπερκατασκευή αλουμινίου στο Belknap. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται το αλουμίνιο, ωστόσο ενέχει αυξημένο κίνδυνο για το πλήρωμα και την όλη αποστολή σε περίπτωση πυρκαγιάς. Επιπλέον, υπάρχουν και θέματα ρωγμών στο κύτος και ζητήματα διάβρωσης.
Το LCS δείχνει ότι δεν μπορεί να επιβιώσει σε κανονικές συνθήκες πόσο μάλλον σε συνθήκες που μπορεί να προκύψουν από ζημιές μάχης.
Το κόστος των LCS
Σύμφωνα με το κυβερνητικό ελεγκτικό γραφείο GAO, το πρόγραμμα LCS θα κοστίσει περισσότερα από $ 60 δισεκατομμύρια για 35 πλοία και 44 συλλογές αποστολής. Σημειωτέων, αυτή η εκτίμηση δεν περιλαμβάνει τις απρογραμμάτιστες επισκευές που απαιτούνται για τα πολλά σχεδιαστικά ελαττώματα. Από τα 35 πλοία, το Ναυτικό σχεδιάζει να διατηρήσει μόνο 15 πλοία σε ρόλο ναρκοπολέμου (κλάσης Independence) και 6 πλοία σε ρόλο πολέμου επιφανείας (κλάσης Freedom).
Η συνέχεια στο πακάτω άρθρο:
