Στη μορφή της Πολεμικής Αεροπορίας της επόμενης δεκαετίας, το DR έχει αφιερώσει πολύ χρόνο και πολύ κόπο μέσα από συνεχή και αναλυτικά αφιερώματα (https://defencereview.gr/h-polemiki-aeroporia-toy-2027-allagi-i-pros/). Επανερχόμαστε στο ίδιο ζήτημα, από τη στιγμή που οι εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας του Ιουνίου μας επιτρέπουν να σχηματίσουμε μία ξεκάθαρη εικόνα πλέον, σχετικά με αυτό.
Πρώτο και σημαντικότερο στοιχείο κατά την άποψή μας παραμένει το γεγονός ότι το πρόβλημα της πολυτυπίας εξακολουθεί να υφίσταται, αν και όχι στο μέγεθος και την έκταση που ίσχυε στο παρελθόν. Με βάση τα μέχρι τώρα ισχύοντα δεδομένα, πάμε σε δύο τύπους F-16, τα εκσυγχρονισμένα Viper και τα Block 50M. H τύχη των 32 Block 30 θα πρέπει να θεωρείται προδιαγεγραμμένη… Θα συνεχίσουν να αξιοποιούνται σε ρόλο αναχαίτισης και επιχειρησιακής εκπαίδευσης μέχρι το τέλος της δεκαετίας που διανύουμε, οπότε και θα αποσυρθούν.
Είναι μάλλον άτοπο να πιστεύει κανείς ότι ενώ καθυστέρησε τόσο πολύ ο εκσυγχρονισμός των F-16 Block 50 και παράλληλα δεν έγινε καμία ενέργεια αποστολής LOR στις ΗΠΑ και κατασκευής πρωτοτύπου αναβάθμισης των Block 30 σε Block 50M, αυτή η διαδικασία θα γίνει τώρα ή στο μέλλον. Αν υπήρχε η βούληση να εκσυγχρονιστούν τα Βlock 30, θα εντάσσονταν στο ίδιο πρόγραμμα, αυτό των Viper μέσω επέκτασης, όπως και τα Block 50. Ελπίζουμε ότι οι εξελίξεις θα μας διαψεύσουν αν και οι πιθανότητες είναι σχεδόν μηδενικές.
Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με τα γηραιά F-4E AUP. Πιθανότατα θα αποσυρθούν αρκετά πριν από το 2027. Από τη στιγμή που με βάση τις ισχύουσες πληροφορίες οι παραδόσεις των πρώτων F-35A στην Πολεμική Αεροπορία θα γίνουν εντός του 2028 στις ΗΠΑ, θα πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά πιθανή η έναρξη των εργασιών αναβάθμισης των εγκαταστάσεων των 338 και 339 Μοιρών της 117 Πτέρυγας Μάχης, προκειμένου να υποδεχθούν τα νέα μαχητικά, σε συνδυασμό με την αποστολή ιπταμένων και τεχνικών σε μονάδες της USAF για την εκπαίδευσή τους στο νέο τύπο.
Οι εξοπλισμένες με γαλλικής κατασκευής μαχητικά Μοίρες της Πολεμικής Αεροπορίας, θα παραμείνουν ώς έχουν, με βάση όλες τις ενδείξεις. Η προμήθεια 24 ή 20 ακόμη μαχητικών Rafale διαμόρφωσης F4 είναι μάλλον εξαιρετικά απίθανη ώς ενδεχόμενο μέχρι το τέλος της δεκαετίας (μόνο για τα F-35A θα καταβάλλονται 350 έως 400 εκατομμύρια δολάρια κατ΄ έτος…), για πολλούς λόγους. Με πρώτο και σημαντικότερο τον οικονομικό βεβαίως.
Το παράθυρο ευκαιρίας που παρουσιάστηκε και η Ελλάδα εκμεταλλεύτηκε με τη μορφή της άμεσης απόκτησης 12 μεταχειρισμένων F3R, οπωσδήποτε δεν υφίσταται στη διαμόρφωση F4. Οι αλλαγές και οι τροποποιήσεις που αυτή περιλαμβάνει, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορούν να ενσωματωθούν σε μαχητικά Rafale F3R στανταρ, που ήδη χρησιμοποιεί η Γαλλική Αεροπορία και ενδέχεται να αποδεσμεύσει στο μέλλον προς πώληση. Άρα, το κόστος της συγκρότησης άλλης μίας Μοίρας Rafale θα είναι σημαντικά μεγαλύτερο στο μέλλον.
Η λύση της αγοράς αριθμού μαχητικών Mirage 2000-9 από την Αεροπορία των ΗΑΕ (https://defencereview.gr/mirage-2000-9-from-united-arab-emirates-as-a-potential-fighter-for-hellenic-air-force/), συνεπώς παραμένει ικανοποιητική στο πλαίσιο μίας προσπάθειας (υποθετικής πάντα γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια πρόθεση από ελληνικής πλευράς προς το παρόν) ενεργοποίησης και τρίτης πολεμικής Μοίρας γαλλικών μαχητικών και όπλων.
Φυσικά δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι το συντομότερο δυνατόν, η Πολεμική Αεροπορία θα πρέπει κατ΄ ελάχιστο να αποφασίσει την ενσωμάτωση συστημάτων data link (LINK 16) στα Mirage 2000-5Mk.2, την αντικατάσταση των συστημάτων αυτοπροστασίας και ηλεκτρονικού πολέμου ASPIS I και ΙΙ στο στόλο των εκσυγχρονισμένων F-16 και επιτέλους, την επανενεργοποίηση και αναβάθμιση των EMB-145AEW&C Erieye. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν με μέρος της δαπάνης που θα απαιτηθεί για την αγορά τριών μόλις MQ-9B ( https://defencereview.gr/mq-9b-seaguardian-einai-anagkaia-proteraiotita-ti-d/) που σχεδιάζεται να περάσει από τη Βουλή των Ελλήνων προς έγκριση τη Δευτέρα 4 Ιουλίου.
Αντιπυραυλική/αντιβαλλιστική επιτήρηση και άμυνα με παράλληλη αντιμετώπιση της απειλής των περιφερόμενων πυρομαχικών
Επισημαίνεται στον σχολιασμό ότι ακόμα και με αυτή τη σύνθεση στο στόλο μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας, η ελληνική οικονομία δεν έχει τη δυνατότητα να υποστηρίξει άλλους τύπους μαχητικών, πέραν των F-16 και Mirage 2000. Σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι αλήθεια. Θα φανεί δε με την ένταξη σε υπηρεσία του F-35A, αν και θέλουμε να πιστεύουμε ότι το πολύ μεγάλο κόστος υποστήριξής του θα μειωθεί σημαντικά στο μέλλον. Όχι μόνο επειδή για αυτό έχει δεσμευθεί ο κύριος ανάδοχος του προγράμματος JSF (LM), αλλά κυρίως γιατί ήδη το Lightning II έχει επιβληθεί από τις ΗΠΑ, ως παγκόσμιο-διασυμμαχικό μαχητικό.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο το DR εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι ακόμα και τώρα αξίζει η επένδυση στον εκσυγχρονισμό και των F-16 Block 30 σε Block 50M, αν μη τι άλλο. Και κάπου εδώ κάθε περαιτέρω ανάλυση σχετική με τα μαχητικά πρέπει να τερματιστεί… Γιατί η Πολεμική Αεροπορία βρίσκεται πολύ πίσω σε ότι έχει να κάνει με την αντιπυραυλική/αντιβαλλιστική άμυνα και την προστασία από επιθέσεις drones και περιφερόμενων πυρομαχικών. Με δεδομένη την εικόνα στην απέναντι όχθη του Αιγαίου, το να διαθέτει στόλο 200 μαχητικών και να μπορεί να τα αξιοποιεί καθημερινά σε ποσοστό 70% έως 75% τουλάχιστον, είναι ένα μόνο ζητούμενο.
Το να μπορεί να τα προστατεύσει αποτελεσματικά στο έδαφος, μαζί με τα πληρώματά τους, τους τεχνικούς και όλο το προσωπικό αλλά και τις εγκαταστάσεις και τις υποδομές που είναι αναγκαίες για την υποστήριξη και τη λειτουργία τους είναι το δεύτερο κρίσιμο ζητούμενο. Όσο και αν κάνουμε ότι δεν το καταλαβαίνουμε… Η κρισιμότητα αυτού του ζητήματος τέθηκε επανειλημμένα στον σχολιασμό από στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων με βαθιά γνώση του αντικειμένου (https://defencereview.gr/f-35a-adynati-i-agora-toyapo-tin-ellada-ka/#comment-5858153513), γεγονός που μας χαροποιεί και ενθαρρύνει τις προσπάθειές μας ιδιαίτερα.
Τα υπερπολύτιμα μαχητικά λοιπόν και το ακόμα πιο πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό που τα πετά και τα συντηρεί, μαζί με τα αεροδρόμια χρειάζονται “εχθές”, πολυεπίπεδη και πολυστρωματική προστασία από αέρος, την οποία μόνο σε μικρό ποσοστό έχουν. Σύγχρονα και αποτελεσματικά συστήματα επιτήρησης και έγκαιρης προειδοποίησης από επιθέσεις με βαλλιστικούς πυραύλους (Bora) και πυραύλους τύπου cruise (SOM) ασφαλώς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και πυραυλικά συστήματα αντιβαλλιστικής προστασίας. Και όπως όλα δείχνουν ούτε πρόκειται να υπάρξουν…
Το ίδιο ισχύει και για ενδεχόμενες επιθέσεις από οπλισμένα drones και UAV, αλλά και περιφερόμενα πυρομαχικά. Η Ρωσική Αεροπορία χρειάστηκε να πάθει για να μάθει κατά την εμπλοκή της στις επιχειρήσεις στη Συρία, όταν αεροσκάφη της υπέστησαν ζημιές από επιθέσεις drones στην αεροπορική βάση Xμέϊμιμ. Συστήματα επιτήρησης και ανάσχεσης επιθέσεων από drones και περιφερόμενα πυρομαχικά ασφαλώς δεν υπάρχουν στα ελληνικά αεροδρόμια και στις εγκαταστάσεις των μεγάλων σχηματισμών του Ε.Σ. στη Θράκη και τα νησιά. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δεκάδες εταιρείες στην Ελλάδα που θα μπορούσαν με πολύ χαμηλό κόστος να καλύψουν απόλυτα αυτή την ανάγκη!
Όπως αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς και ελπίζουμε να ισχύει το ίδιο και για την ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, δεν υπάρχει πλέον χρόνος για χάσιμο. Ιδίως από τη στιγμή που εντός της χώρας μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν εισέλθει παράνομα και δυνητικά μπορούν να εξοπλιστούν και να δράσουν ανεξέλεγκτα, εκτελώντας εντολές της Άγκυρας…
Συνεπώς, η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου και πολυστρωματικού δικτύου αεράμυνας όπως περιγράφεται στο αναλυτικότατο σχόλιο που παραθέτουμε εδώ (https://defencereview.gr/f-35-gia-ti-polemiki-aeroporia-pente-kris/#comment-5870229455), χωρίς να χρειάζεται να προσθέσουμε ούτε λέξη, είναι το άμεσο βήμα που οφείλει να κάνει όχι μόνο η Πολεμική Αεροπορία, αλλά και η ελληνική άμυνα συνολικά.
