Το Αιγαίο είναι ένα δύσκολο επιχειρησιακό περιβάλλον για τις αεροναυτικές δυνάμεις, λόγω των περιορισμένων γεωγραφικών χαρακτηριστικών του, της γεωγραφικής εγγύτητας της Τουρκίας στις νήσους του ανατολικού Αιγαίου και των περιορισμών που επιβάλλονται από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, όποτε επικρατούν. Οι προκλήσεις αυτές και η ανάπτυξη μιας στρατηγικής για την αποτροπή και, αν χρειαστεί, την ανάσχεση και καταστροφή των τουρκικών δυνάμεων στην περιοχή αυτή απαιτεί μια νέα προσέγγιση στις σκέψεις για τη ναυτική στρατηγική.
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΪΛΑΣ, Υποναύαρχος (εα), για το LIBERAL
Μια ανάλυση της ιστορικής εξέλιξης του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού προσφέρει μια εικόνα για το πώς μια αδύναμη ναυτική δύναμη μπορεί να ακυρώσει έναν ανώτερο θαλάσσιο αντίπαλο, αρνούμενη την πρόσβαση στον θαλάσσιο χώρο με τη δέσμευση τεραστίων θαλασσίων περιοχών για μεγάλα χρονικά διαστήματα και με ελεγχόμενες παραβιάσεις σε σημαντικά σημεία ελέγχου, αντί να επιχειρήσει για να κυριαρχήσει σε ολόκληρο το θαλάσσιο περιβάλλον με στόχο την προβολή ισχύος από την ξηρά και την εξασφάλιση θαλάσσιων γραμμών επικοινωνίας (SLOC). Μας προσφέρει επίσης τη δυνατότητα να αντιληφθούμε από τον αντίπαλο μας τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε τη διαταραγμένη τουρκική απειλή για τη διεθνή τάξη μετά την ανεύρεση υδρογονανθράκων στις Υφαλοκρηπίδες της Ελλάδος και της Κύπρου.
Η Τουρκία, ενώ ανέπτυξε κατά την πρώιμη ιστορική της περίοδο ναυτικές ικανότητές για περιορισμένα υδατικά συστήματα, όπως η Μαύρη θάλασσα και το Αιγαίο, κυρίως από μια θέση σχετικής αδυναμίας στον αριθμό των πλοίων, των πληρωμάτων και των έμπειρων ναυτικών σε σύγκριση με τους έλληνες αντιπάλους τους, τελευταία έχει δομήσει ένα στόλο για βαθιά νερά όπως της Μεσογείου, υποστηριζόμενο από αξιόπιστο σύστημα αεράμυνας και μια σύγχρονη αεροπορία. Το Πολεμικό μας Ναυτικό πρέπει να εξετάσει τα διδάγματα που εξήχθησαν μετά τη δεκαετία του εβδομήντα και τις μοναδικές ιδέες που αντλήθηκαν μετά τις κρίσεις του ‘87 και ‘96, από τους περιορισμούς της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής, ώστε να τις προσαρμόσουμε σε μια αποτελεσματική ελληνική και συμμαχική προσέγγιση των υδατικών συστημάτων που πλέον καλούμαστε να επιχειρήσουμε.
Το χάος ως στρατηγική
Πέραν των ανωτέρω η Τουρκία, για να πετύχει τους σκοπούς της, ακολουθεί μια μη γραμμική στρατηγική. Έτσι για όλες τις αδυναμίες της Τουρκίας ως «Περιφερειακή Δύναμη», όπως πιστεύει για τον εαυτό της, η Άγκυρα είναι όλο και περισσότερο πρόθυμη να αναλάβει κινδύνους –τις περισσότερες φορές απερίσκεπτα– για να εξισορροπήσει τα μειονεκτήματά της σε σχέση με την ισχύ των ανταγωνιστών της όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ε.Ε. Η ανάληψη κινδύνου είναι μια επικίνδυνη επιχείρηση για κάθε κράτος είτε υποχωρεί, είτε όχι. Αλλά τι θα συμβεί αν πιστέψει ότι θα μπορούσε να έχει πιθανότητες επιτυχίας υπέρ της; Μπορεί το χάος να είναι μια στρατηγική από μόνο του; Από τις δηλώσεις των τούρκων αξιωματούχων, η απάντηση είναι: ναι.
Οι Τούρκοι ηγέτες και στρατηγοί έχουν αναπτύξει ένα σύνολο μεθόδων που αποσκοπούν στη διάδοση αναταραχών πέρα από τα σύνορά τους για στρατηγική δράση. Ο στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον στο οποίο η πλευρά που αντιμετωπίζει καλύτερα το χάος κερδίζει.
Σκοπός της δημιουργίας χάους από μέρους της Τουρκίας είναι η διάλυση όλων των συμμετρικών σχεδίων που έχουν εκπονηθεί για την αντιμετώπιση ενός αντιπάλου. Πώς αντιμετωπίζεται μια τέτοια κατάσταση; Με τον ίδιο τρόπο. Αν η επιθυμία μας είναι η ειρήνη, τότε οφείλουμε να στοχεύσουμε στην ισορροπία. Οφείλει δηλαδή ο αντίπαλος να γνωρίζει ότι το χάος που επιθυμεί να επικρατήσει μπορούμε να το εφαρμόσουμε και εμείς ώστε να φορτώσουμε με ερωτηματικά τους τρόπους αντιμετώπισης που επιθυμεί να σχεδιάσει. Όμως με κατευναστική πολιτική, αφού η επιλογή μας είναι μια άστοχη συζήτηση για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αποθρασύνεται ο αντίπαλος.
Συμπερασματικά
Η Τουρκία είναι σήμερα ο κύριος παίκτης που χρησιμοποιεί εργαλεία «στρατηγικής χάους» με σκοπό να καταλάβει τον έλεγχο του Ελληνισμού ή μιας θαλάσσιας περιοχής και να μας εμποδίσει στην επιδίωξη της γεωπολιτικής ανάπτυξή μας. Ιδιαίτερα το ελεγχόμενο χάος είναι μια de-facto δορυφοροποίηση που μετατρέπει τη χώρα μας σε προμηθευτή πόρων. Περιέχει σχέσεις αρπαγής στις όποιες συναλλαγές και στην απόκτηση περιουσιακών στοιχείων που δεν τους ανήκουν…
Το Έργο για μια Νέα Μεσόγειο θάλασσα είναι ένα Έργο που μπορεί να εξελιχτεί ως Νέο Ολοκαύτωμα. Αυτό μόλις ξεκίνησε. Η πολιτική της «Δημιουργίας Χάους» στηρίζει το «Ολοκαύτωμα της Μεσογείου». Η Τουρκία καταστρέφει εσκεμμένα την ισορροπία και σταθερότητα στην περιοχή επιδιώκοντας οφέλη και κέρδη που δεν της ανήκουν.
Κατασκευασμένες εντάσεις που αποσκοπούν στο χάος
Η Τουρκική πολιτική ελίτ, εφαρμόζει σχολαστικά σχεδιασμένες στρατηγικές για να κατασκευάσει κυριαρχικά δικαιώματα με βάση την απειλή για χρήση σκληρής ισχύος και για να δορυφοροποιήσει όλους τους γειτονικούς λαούς. Η έννοια που εκφράζεται από τον Ερντογάν ότι η Μεσόγειος θα πρέπει να μοιραστεί σε μια «Τουρκική Ζώνη» που θα περιλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος χωρίς να λογίζεται η Κύπρος και ο Ελληνισμός γενικότερα, δεν λαμβάνει υπόψη το Διεθνές Δίκαιο, το μετατρέπει με φανταστικούς «ισχυρισμούς» και εσκεμμένα κατασκευάζει εντάσεις και κρίσεις, οι οποίες λειτουργούν ως προϋπόθεση για να δημιουργήσουν χάος και αποσύνθεση των ισχυρών εθνικών κρατών σε φθαρμένα υποτελικά κράτη, στερούμενα αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας.
