Σε αυτό το άρθρο, θα ξεκινήσουμε κάπως αντισυμβατικά. Θα ξεκινήσουμε με την παράθεση ενός βίντεο από δοκιμές πυροβόλου με πραγματικά πυρά και τα αποτελέσματα που αυτό φέρει σε προσωπικό που έχει την ψευδαίσθηση ότι τα ανοιχτά ορύγματα και ένας κοινός τσιμεντένιος τοίχος του παρέχουν ασφαλή προστασία:

Το βίντεο αφορά βολές από πυροβόλο Mk44 Bushmaster II των 30 χιλ. που έχει ενσωματωθεί στον πύργο MCT-30 της Kongsberg. Το όχημα είναι το LAV της General Dynamics Land Systems (GDLS). Η δοκιμή αφορά χρήση πυρομαχικών κατά προσωπικού και ελαφριών θωρακίσεων, διαμετρήματος 30×173 mm, αλλά και του νέου προγραμματιζόμενου πυρομαχικού Programmable Airburst Munition (PABM) της ΑΤΚ, σε διαμέτρημα των 30 και 40 mm. To PABM διαθέτει πυροσωλήνα καθυστέρησης που ρυθμίζεται από το σύστημα ελέγχου πυρός του οχήματος και μπορεί να διεισδύσει σε έναν τοίχο, να εκραγεί πίσω από αυτόν ή μέσα σε ένα δωμάτιο, αλλά και πάνω από ακάλυπτο προσωπικό, που βρίσκεται μέσα σε πρόχειρες αθωράκιστες αμυντικές θέσεις ή επανδρώνει πυροβόλα σε ΤΟΜΠ και άρματα μάχης.

Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι το προσωπικό του ΕΣ, δεν θα απειληθεί από τα «έξυπνα» και ακριβά στην μαζική χρήση πυρομαχικά PABM, δεν χρειάζεται μεγάλη αντιληπτική ικανότητα για να καταλάβουμε τι περιμένει τους στρατιώτες που θα βρίσκονταν στην θέση των ανδρείκελων της επίδειξης και θα «λούζονταν» από το κύμα των απλών θραυσμάτων ή θα έρχονταν σε επαφή με το κρουστικό κύμα και τα θραύσματα μιας απλής μη κατευθυνόμενης βόμβας, όπως η ΜΚ 82 η οποία περιέχει 87-89 κιλά εκρηκτικών και θα στείλει στο ανθρώπινο κορμί 3.000 έως και 17.000 κομμάτια (έκδοση PFB-82) μεγέθους από 0.2 έως 20 g, κινούμενα με ταχύτητες μεταξύ 760 m / s και 2.440 m / s, από αποστάσεις 80 μέτρων και κάτω.

Και ο λόγος που παραθέτουμε το βίντεο, είναι για επισημάνουμε – για πολλοστή φορά – πόσο παραμελημένη είναι όχι μόνο η ποιοτική ατομική παθητική προστασία του προσωπικού του ΕΣ, αλλά και πόσο πολύτιμη είναι η προπαρασκευή εκτεταμένων οχυρωματικών έργων με οπλισμένο σκυρόδεμα. Δεν μιλάμε για επανάληψη μιας νέας γραμμής ΜΑΖΙΝΟ και οχυρών ΡΟΥΠΕΛ αλλά για μικρές υπόγειες και ημι-υπόγειες κατασκευές, που παραλλαγμένες με φυσικό και τεχνιτό τρόπο ( φυσική βλάστηση, δίκτυα με απορρόφηση της υπέρυθρης και ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας), θα προσφέρουν στο ολιγομελές και αναντικατάστατο ανθρώπινο δυναμικό, μια σοβαρή ευκαιρία επιβίωσης από πυρά όλμων, βλημάτων πυροβολικού, ρουκετών, πυροβόλων επιθετικών ελικοπτέρων και ελεύθερων σκοπευτών.

Αν φυσικά η μεγάλη οικιστική και τουριστική ανάπτυξη στα νησιά του Αιγαίου δημιουργεί αυτονόητα προβλήματα και άλλοθι για την προπαρασκευή τέτοιων θέσεων, δεν νομίζουμε ότι σε ολιγομελής φρουρές νησίδων ή στον Έβρο, υπάρχουν δικαιολογίες.Τονίζουμε ξανά, δεν υποστηρίζουμε αποκλειστικά την στατική άμυνα σε στυλ ΊβοΤζίμα και οχυρώσεων τύπου Ρούπελ, αλλά από τα αθωράκιστα σπιτάκια και τα ορύγματα με πέτρες, είχαμε δεκαετίες άπλετου χρόνου, να προετοιμαστούμε για μια σοβαρότερη άμυνα. Γιατί δεν είναι άσχημη ιδέα να δημιουργείς όσα περισσότερα εμπόδια μπορείς στον εχθρό, ακόμα και αν σου επιτεθούν ειδικές δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων με θερμικές διόπτρες και υποστήριξη drones…γιατί:

Πάντα θα υπάρχει ο παράγοντας αβεβαιότητας, και κάτι να πάει στραβά. Ειδικά, αν τα οχυρωμένα φυλάκια χρησιμοποιούν ενεργητικούς και παθητικούς αισθητήρες επιτήρησης, παγιδευμένες ζώνες και κάνουν αληθοφανείς νυκτερινές ασκήσεις, με πραγματικά πυρά και σοβαρές εχθρικές απεικονίσεις που μπορούν να περιλαμβάνουν και φθηνούς τηλεχειριζόμενους στόχους σε αέρα, γη και θάλασσα.

Και φυσικά εντατική και χρονομετρημένη εκπαίδευση στην δημιουργία πρόχειρων ατομικών οχυρωματικών έργων με το ταπεινό και παραμελημένο, πτυοσκάπανο!

Ας μην ξεχνάμε ότι τόσο στον πόλεμο του Λιβάνου το 2006, μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ  αλλά και στις πολεμικές συρράξεις σε Ιράκ και Συρία, αναδείχτηκε η μεγάλη αξία των υπόγειων κατασκευών και τούνελ. Μόνο έτσι μπορείς να συνεχίσεις να πολεμάς, να ανασυγκροτείσαι, να έχεις μια ασφαλή παροχή πρώτων βοηθειών σε τραύματα μάχης ή και να διαφεύγεις με ασφάλεια για να πολεμήσεις κάπου αλλού, όταν ο εχθρός απολαμβάνει μια συντριπτική υπεροχή σε τοπικό ή ευρύτερο επίπεδο, τόσο σε οπλικά συστήματα και προσωπικό όσο και υπεροχή στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα, όταν δηλαδή έχεις χάσει την «μπάλα» από τον ηλεκτρονικό πόλεμο, και όποιος θα τολμούσε να κάνει εκπομπή ασυρμάτου στην επιφάνεια θα άκουγε μόνο παράσιτα και πυρά αντιπυροβολικού να κατευθύνονται πάνω του…

Στις παρακάτω φωτογραφίες είναι ενδεικτική η υπάρχουσα νοοτροπία μηδενικής προστασίας σαν να είναι ο πόλεμος μια μακρινή προοπτική. Σε μια βροχή από θραύσματα και σφαίρες, πόσοι θα στοιχηματίζατε ότι έστω και ένας στρατιώτης θα έβγαινε αρτιμελής και ψυχολογικά απρόσβλητος(!) ώστε να συνεχίσει να μάχεται με επιτυχία;

Και για τελευταίο δείτε έναν ελληνικό φυλάκιο επιτήρησης, κάπου στα Βόρεια σύνορα της πατρίδας μας. Πόσο δύσκολα τεχνικά, θα ήταν η ενσωμάτωση του συστήματος νυκτερινής επιτήρησης εντός του πυργίσκου, ώστε ο χρήστης του και το σύστημα, να είναι προστατευμένος από πυρά ελεύθερου σκοπευτή, τουλάχιστον; Μήπως τελικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι πολλά πράγματα στην χώρα μας δεν έγιναν και δεν γίνονται, όχι λόγω υπο-χρηματοδότησης αλλά ένεκα παροιμοιώδους και αχαρακτήριστης αδιαφορίας;