Στις 10 Μαΐου, δημοσιεύθηκαν πλάνα από επίδειξη της Τουρκικής Ταξιαρχίας Πεζοναυτών επί επιχειρησιακών αντικειμένων. Από το σχεδόν οκτάλεπτο βίντεο, θα μας απασχολήσει η εισαγωγή σε υπηρεσία mini επιθετικών drones και η τακτική χρησιμοποίηση αυτών στο πεδίο της μάχης.

Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ.

Εως τώρα, τα project mini drones τουρκικής σχεδίασης που είχαν υποπέσει
στην αντίληψή μας, ήταν τα Kargu I/II και Alpagu της STM, και το Songar.
Μπορείτε να βρείτε παρουσίαση των τριών αυτών τύπων, εδώ.

Προσφάτως, δημοσιεύθηκαν πληροφορίες για ένα νέο mini drone της εταιρείας Savunma Troy . Πρόκειται για ένα εξαπτέρυγο mini drone το οποίο φέρει εξαπλό εκτοξευτή βομβίδων 40 χιλ. (που η κατασκευάστρια εταιρεία χαρακτηρίζει ως mini rockets) με εμβέλεια 2 χλμ, δραστικό βεληνεκές βομβίδας 100 – 500 μέτρα, και γόμωση κατά προσωπικού.

δείτε βίντεο εδώ .

Εκ πρώτης όψεως, τα τέσσερα αυτά mini drones, δεν διεκδικούν μερίδιο από τη δημοσιότητα που απολαμβάνει το ΤΒ2 του γαμπρού, όμως εκτιμούμε ότι θα πρέπει να απασχολήσει τα Επιτελεία μας.

Ωστόσο, σε υπηρεσία από τις τουρκικές δυνάμεις βρίσκεται μόνο το Kargu I/ II.

Στο βίντεο της επίδειξης των Πεζοναυτών που δημοσιεύθηκε, φαίνεται καθαρά η δράση ενός Kargu πάνω από παραθαλάσσια περιοχή. Το drone, καθοδηγείται στο στόχο και κατορθώνει να εκραγεί πλησίον αυτού.

Όμως, σε ανοιχτές πηγές, υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια για την κατασκευάστρια εταιρεία STM, η οποία κατηγορείται για καθυστερήσεις στο πρόγραμμα παράδοσης των Kargu II και επιπλέον, για την ύπαρξη πολλών σοβαρών προβλημάτων τα οποία δεν έχουν επιλυθεί.

Δείτε σχετικά printscreens πιο κάτω:

Συγκεκριμένα, από συζητήσεις που αλιεύθηκαν στο twitter, πριν αυτές αφαιρεθούν, τα προβλήματα εστιάζονται στην καθοδήγηση του drone στον στόχο καθώς αυτός χάνεται εύκολα, και η δυσκολία πτήσεως αναλόγως των καιρικών συνθηκών (κυρίως του ανέμου), καθώς και των συνθηκών ορατότητας (πτήση εν μέσω προπετασμάτων καπνού). Συγκεκριμένα, αναφέρθηκαν προβλήματα στη διατήρηση της τροχιάς πτώσεως – προσεγγίσεως του στόχου.

Υπενθυμίζουμε ότι τα πρώτα Kargu (που ονομάστηκαν Ι) παραδόθηκαν στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (Τ.Ε.Δ) πριν τρία χρόνια. Η αρχική παραγγελία αφορούσε 500 τεμάχια, από τα οποία είχαν παραδοθεί περί τα 136 Kargu I, ενώ τα υπόλοιπα άλλαξαν στην πορεία και αφορούσαν την έκδοση ΙΙ. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο εκδόσεις ήταν η δυνατότητα που θα είχε η δεύτερη, να απομνημονεύει εδαφικά ανάγλυφα και να τοποθετούνται στη μνήμη αυτών πορείες πτήσεως με συγκεκριμένα σημεία.

Αυτό απεικονίζει και το βίντεο.

Ενώ ο τουρκικός τύπος ανέφερε με διθυραμβικά σχόλια την εισαγωγή σε υπηρεσία του Kargu I και η πλειοψηφία μιλούσε για τα «τουρκικά Harpy», τα δημοσιεύματα ξαφνικά σταμάτησαν, χωρίς από την πλευρά μας να μπορούμε να βρούμε μια επίσημη εξήγηση, γεγονός που δυσχέραινε την έρευνά μας σχετικά με την εξέλιξη των παραδόσεων των συστημάτων στις Τ.Ε.Δ.

Οι απαντήσεις λοιπόν ήλθαν από τις ανοιχτές πηγές και τις συζητήσεις που δημοσιεύονται σε αυτές μετά την 10^η Μαΐου, στις οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας, τα προβλήματα που προαναφέρθηκαν στο παρόν άρθρο.

Εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η συζήτηση για την αποτελεσματικότητα των συστημάτων αυτών στον πόλεμο του Αρτσάχ γεγονός που δε φωτίστηκε αρκετά.  Υπάρχουν πολλοί που ρωτούν γιατί ο αριθμός των βίντεο με επιτυχίες των Kargu από τον πόλεμο αυτό, είναι τόσο μικρός.  Πιθανόν τα ποσοστά επιτυχίας να ήταν χαμηλά.

Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να έχουμε κατά νου.

Το πόσο αποτελεσματικό είναι ένα οπλικό σύστημα, δεν καθορίζεται από τον αριθμό προπαγανδιστικών – διαφημιστικών βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, αλλά είναι ένας απόλυτα μετρήσιμος δείκτης που εξάγεται από τον αριθμό των αποστολών που έχουν αναληφθεί σε σχέση με τις ολοκληρωμένες αποστολές και επιπλέον τις ολοκληρωμένες αποστολές σε σχέση με τις απώλειες.

Πέρα όμως από το πόσο αποτελεσματικά είναι τα τουρκικής σχεδίασης συστήματα, είναι πολύ σημαντικό, τα Επιτελεία μας να παρακολουθούν τις εξελίξεις. Οι γείτονες παρουσιάζουν όχι μόνο οριζοντιωμένη φιλοσοφία εισαγωγής μη επανδρωμένων συστημάτων, αλλά και καθετοποιημένη, με σκοπό να φτάσουν στο επίπεδο της Ομάδος.

Συστήματα σαν τα Kargu ή αυτά της Savunma Troy, έχουν ως στόχο να προσδώσουν στα Τμήματα που θα τα χρησιμοποιούν, τη δυνατότητα χτυπημάτων  έναντι του εχθρού, χωρίς να εμπλακούν σε μάχες εκ του συστάδην (στις σπηλιές του PKK ή σε επεισόδιο τύπου Ιμίων) ή δυνατότητα ταχείας – εγκαίρου καταστροφής των βαρέων αντιαρματικών (για παράδειγμα) εκτοξευτών που δεν επιχειρούν από οχυρωμένες θέσεις. Υπενθυμίζουμε, τις απώλειες σε Leopard 2A4 από τα ΑΤ των Κούρδων.

Επιπλέον τέτοιου είδους συστήματα, δύνανται να χρησιμοποιηθούν σε όλες τις φάσεις του αγώνα (Επίθεση και Άμυνα), αφού παράλληλα με το μικρό τους βάρος και μέγεθος επιτρέπουν σε τμήματα μεγέθους ομάδας να μεταφέρουν 2 ή 3 από αυτά. Το μικρό όμως βάρος και μέγεθος, αποτελεί ευχή και κατάρα, διότι συνεπάγεται  πολύ μικρές ποσότητες μεταφερόμενης εκρηκτικής ύλης, καθώς επίσης και απόλυτη εξάρτηση από τις συνθήκες που περιγράψαμε νωρίτερα.

Πως όμως αντιμετωπίζονται τέτοια συστήματα;

Έχουμε την εντύπωση, ότι δεν υπάρχει αναγνώστης ο οποίος θα διαφωνήσει με το ότι σε περίπτωση Ελληνοτουρκικής σύγκρουσης, η ένταση θα είναι τόσο μεγάλη, ο κορεσμός της Περιοχής Επιχειρήσεων στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα αλλά και στο κομμάτι της συγκέντρωσης δυνάμεων και λοιπών μέσων, δεν θα προσομοιάζει σε καμία άλλη σύγκρουση από αυτές που τα τελευταία χρόνια έχουμε παρακολουθήσει. Ούτε καν τα επεισόδια των τελευταίων ημερών στο Ισραήλ.

Δεν είμαστε σίγουροι για το πόσα «τηλεκατευθυνόμενα» ΜΕΑ θα μπορέσουν τελικά να διατηρήσουν την επικοινωνία με το χειριστή όταν από την Ορεστιάδα ως το Καστελόριζο θα εκπέμπουν και θα εκτοξεύουν βλήματα ή θα δημιουργούν προπετάσματα καπνού, τα άπαντα.

Πέρα όμως από τα πιο πάνω, θεωρούμε ότι το ΓΕΣ θα πρέπει να μελετήσει την τοποθέτηση των βαρέων όπλων (κατ’ ελάχιστον, μιας και αυτά θα αποτελούν στόχους προτεραιότητας) σε θωρακισμένα οχήματα. Η αναμενόμενη εισαγωγή στο οπλοστάσιό μας των θωρακισμένων οχημάτων Μ1117, εφόσον ολοκληρωθεί, θα δημιουργήσει μια δεξαμενή φορέων για τα αντιαρματικά μας ή τα πολυβομβιδοβόλα μας που στην παρούσα φάση φέρονται επί αθωράκιστων οχημάτων.

 Επιπλέον, η χρήση μέσων δημιουργίας καπνού όπως καπνογόνες βομβίδες ή άλλα όμοια μέσα, θα μπορούσαν να τυφλώσουν τις απλές κάμερες που φέρουν τα mini drones.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η προμήθεια βομβίδων των 40 mm  όπως των παρακάτω, καθότι στο Πεζικό είναι ενταγμένα βομβιδοβόλα του διαμετρήματος αυτού. Με την προμήθεια τέτοιων βομβίδων, αναβαθμίζεται και ο ρόλος των GMG  τα οποία θα μπορούν πλέον να αναλάβουν και αποστολές κάλυψης των επιγείων τμημάτων, από την απειλή των mini drones.

Εν κατακλείδι,

είναι φλέγον ζήτημα η παρακολούθηση από τα Επιτελεία μας, όλων των νέων προγραμμάτων που τρέχει η τουρκική πολεμική βιομηχανία. Ακόμη και αν πολλά από τα τουρκικής κατασκευής οπλικά συστήματα, ταλαιπωρούνται από βρεφικές ασθένειες, εμείς από την πλευρά μας θα πρέπει από τώρα να έχουμε σχεδιάσει τους τρόπους αντιμετώπισης.