Ο εορτασμοί είναι συνήθως επιλεκτικοί. Μερικές φορές ξεχνούν το πιο σημαντικό γεγονός της επετείου, που παραμένει βυθισμένο στη μνήμη. Τον Απρίλιο του 1968, ένας συντηρητικός βουλευτής του Γουεστμίνστερ εκφώνησε έναν λόγο που εγκαταστάθηκε στην πολιτική φαντασία σαν μια κόκκινη κλωστή που εξηγεί όλα όσα συνέβησαν με την άφιξη ξένων, κυρίως έγχρωμων, πολιτών στο κυριότερο βρετανικό νησί.
Γράφει ο LLUIS BASSETS για την EL PAIS
Λεγόταν Ινοχ Πάουελ, ήταν καθηγητής κλασικών γλωσσών και ο λόγος του έμεινε στην ιστορία ως «Ποταμοί αίματος», από τους στίχους του Βιργίλιου που παρέθεσε: «Νομίζω πως βλέπω τον Τίβερη να αφρίζει από το αίμα».
Ο Πάουελ έκρουσε πριν από 50 χρόνια τον κώδωνα του κινδύνου για την εισροή έγχρωμων πολιτών από τις πρώην βρετανικές αποικίες, από πολλούς εκ των οποίων χρόνια αργότερα, σήμερα, θα έκλεβαν την ιθαγένεια λόγω της εκούσιας απώλειας των εγγράφων που τους δίνουν το δικαίωμα να λέγονται πολίτες. Όταν τον εκφώνησε, 15 ημέρες μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η παγκόσμια κοινή γνώμη ήταν εντυπωσιασμένη από τις φυλετικές ταραχές στις Ηνωμένες Πολιτείες και το φάντασμα που καταδίωκε τα συντηρητικά μυαλά ήταν η μετατροπή της Ευρώπης σε μια πολυφυλετική κοινωνία.
Ο Πάουελ πίστευε ότι η εισροή των ξένων ήταν προϊόν αποφάσεων που λάμβαναν οι οικονομικές και εμπορικές ελίτ. «Είναι σαν να βλέπουμε μια χώρα να κατασκευάζει τη νεκρική της πυρά», είπε. Λιγότερο εξτρεμιστές συντηρητικοί ερμήνευσαν αυτόν τον λόγο ως μια προειδοποίηση για την αποσύνδεση μιας ολόκληρης κοινωνίας από το μέλλον της, κάτι που θα μπορούσε να διορθωθεί με δημοκρατικά εργαλεία, και συγκεκριμένα με ένα δημοψήφισμα όπως εκείνο για το Brexit.
Αυτή είναι η περίπτωση της έκθεσης που έδωσε στη δημοσιότητα πριν από λίγες ημέρες η Συμβουλευτική Επιτροπή για τις Μεταναστεύσεις και ξεκινά από μια εσφαλμένη και μη ρεαλιστική ιδέα, ότι δηλαδή η δημοκρατία μπορεί να ανακτήσει τον έλεγχο των συνόρων που έχασε εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης μετακίνησης στον ευρωπαϊκό χώρο.
Αν πιστέψουμε τα επιχειρήματα αυτής της έκθεσης και της Τερέζα Μέι, το Ηνωμένο Βασίλειο φεύγει από την ΕΕ επειδή πιστεύει ότι μπορεί να γλιτώσει έτσι από τη δημογραφική μοίρα της Ευρώπης, μια μοίρα που δεν έχουν καθορίσει ούτε μπορούν να καθορίσουν οι ευρωπαϊκές ελίτ, αλλά δεν μπορεί και να υποβληθεί σε δημοψήφισμα. Η μοίρα αυτή θα γίνει πραγματικότητα επειδή είναι γραμμένη στην οικονομία, στη γεωγραφία και στη δημογραφία, δηλαδή στον χώρο που καταλαμβάνει η Ευρώπη, όπως και το Ηνωμένο Βασίλειο, στον γεωπολιτικό χάρτη του πλανήτη. Και εξαρτάται μόνο από εμάς, τους Ευρωπαίους, και την ικανότητά μας να διαχειριστούμε τις μεταναστεύσεις με κοινή σεβασμό και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, το αν θα επαληθευτεί ή θα διαψευστεί η προφητεία για τα ποτάμια αίματος που μας απειλούν.
