Ο όγκος των ψεμάτων που έχει γραφτεί αναφορικά με την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού είναι πραγματικά πρωτοφανής. Αυτό αφορά τόσο τη κυβέρνηση όσο φυσικά και τον «ειδικό τύπο». Οι εξαιρέσεις ελάχιστες, μετρημένες στα δάκτυλα των χεριών. Από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, ένας ολόκληρος μηχανισμός προωθούσε τις ακατάλληλες και προβληματικές LCS της κλάσης FREEDOM για το Πολεμικό Ναυτικό. Μάλιστα, ορισμένοι προκειμένου να «δικαιολογήσουν» τη προοπτική των LCS της κλάσης FREEDOM για το Πολεμικό Ναυτικό χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα την δήθεν «ενδιάμεση λύση» των Αμερικανών, η οποία θα αποτελούνταν από τα «θηριώδη» καταδρομικά Ticonderoga ή τα «πανίσχυρα» αντιτορπιλικά Arleigh Burke, τα οποία θα κατέπλεαν στον Ναύσταθμο τον Μάιο του 2020…

Αμφότερες αυτές οι δύο επιλογές (Ticonderoga ή Arleigh Burke) αποδείχθηκαν παντελώς ανύπαρκτες αφού ποτέ δεν ήταν διαθέσιμες για το Πολεμικό Ναυτικό. Ήταν μέρος του επικοινωνιακού αφηγήματος για τη προώθηση των LCS. Επίσης, αναφέρονταν επίμονα από γνωστούς κύκλους ότι οι LCS ήταν το μεσοπρόθεσμο βήμα (αγγλιστί: stepping stone) για τις μελλοντικές Constellation του Πολεμικού Ναυτικού. Την ίδια στιγμή όποιος εξέφραζε έναν τεκμηριωμένο προβληματισμό χαρακτηρίζονταν ως «αντιαμερικανός» που εξυπηρετεί συμφέροντα τρίτων. Η υπόθεση των LCS της κλάσης FREEDOM κράτησε αρκετά χρόνια και τελικά η επιλογή των γαλλικών φρεγατών FDI HN πραγματοποιήθηκε λόγω της γεωπολιτικής καραμπόλας που ακούει στο όνομα AUKUS. Υπενθυμίζουμε, πως η Αυστραλία ακύρωσε τα γαλλικά υποβρύχια και στράφηκε σε μια αγγλοσαξονική επιλογή. Μην αμφιβάλετε πως οι γαλλικές φρεγάτες ήταν αποτέλεσμα συγκυριών και μιας ηγεσίας του Πολεμικού Ναυτικού η οποία τότε απέρριπτε κατηγορηματικά τις MMSC, μια σχεδίαση η οποία βασίζονταν στις προβληματικές (όπως τις χαρακτήριζαν οι ίδιοι οι επιτελείς του Αμερικανικού Ναυτικού).

Τότε είχαν πρωτοειπωθεί οι νέες φρεγάτες του Αμερικανικού Ναυτικού της κλάσης Constellation. Για άγνωστο λόγο, διαδοχικές ηγεσίες του Πολεμικού Ναυτικού είχαν μια ακατανόητη επιμονή στις Constellation, μολονότι είχε αποφασιστεί η ναυπήγηση των FDI. Οι ηγεσίες του Πολεμικού Ναυτικού προέκριναν την επιλογή της νέας αμερικανικής φρεγάτας της κλάσης Constellation παρά τα στοιχεία τα οποία αποκάλυπταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί με επίκεντρο τις διαρκείς υπερβάσεις κόστους και χρονοδιαγράμματος απόρροια των μαζικών τεχνικών τροποποιήσεων του Αμερικανικού Ναυτικού πάνω στην ευρωπαϊκή σχεδίαση των φρεγατών FREMM. Και κάπως έτσι, ο σημερινός Υπουργός Εθνικής Άμυνας (ΥΕΘΑ) Νίκος Δένδιας, έφτασε στο σημείο να διαδίδει τη ναυπήγηση έως επτά φρεγατών Constellation για το Πολεμικό Ναυτικό και μάλιστα με ναυπήγηση στην Ελλάδα!

Ταυτοχρόνως, εγκαταλείφθηκαν ρεαλιστικές επιλογές για την ενίσχυση του ελληνικού στόλου όπως ήταν η ναυπήγηση των κορβετών (πλοία με σημαντικές επιχειρησιακές δυνατότητες) ενώ το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των φρεγατών ΜΕΚΟ εξακολουθεί να χρονοτριβεί. Στη πορεία προέκυψαν οι μεταχειρισμένες ιταλικές FREMM οι οποίες πράγματι αποτελούν μια εξαιρετική προσθήκη με βασική προϋπόθεση να διατεθούν εντός χρονοδιαγράμματος και με λογικό κόστος. Η περίπτωση όμως των φρεγατών Constellation για το Πολεμικό Ναυτικό είναι χαρακτηριστική για τη προχειρότητα με την οποία ανακοινώθηκαν και διαφημίστηκαν τόσο από τη πολιτική όσο και από τη στρατιωτική ηγεσία. Οι ευθύνες φυσικά βαραίνουν τη στρατιωτική ηγεσία καθώς η πολιτική ηγεσία έχει το άλλοθι να μην γνωρίζει τα αμυντικά θέματα σε βάθος. Βέβαια, η πολιτική ηγεσία για να αποφύγει την ανάληψη ευθυνών εντέχνως χρησιμοποιεί τη στρατιωτική ηγεσία η οποία υποστηρίζει το εκάστοτε κυβερνητικό αφήγημα. Ειδικά για τη περίπτωση των Constellation υπάρχουν και αποφάσεις Ανώτατου Ναυτικού Συμβουλίου καθώς και Συμβουλίου Αρχηγών Γενικών Επιτελείων αναφορικά με την απόκτηση τους. Και εύλογα γεννάται το ερώτημα: οι στρατιωτικές ηγεσίες του ΓΕΕΘΑ και του ΓΕΝ δεν γνώριζαν τα δεδομένα τα οποία αποκάλυπταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί; Μήπως ήθελαν με τις αποφάσεις τους να γίνουν αρεστοί στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ η οποία κάνει αμυντική πολιτική με όρους επικοινωνίας;

Δυστυχώς, η προχειρότητα με την οποία χαράσσεται ο εθνικός αμυντικός σχεδιασμός είναι χαρακτηριστική. Πρωτίστως, υπεύθυνοι είναι οι ανώτατοι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων και όσοι φυσικά τους «ευλογούν» δίχως να ασκούν κριτική. Λίγοι είχαν το σθένος να εναντιωθούν δημόσια και επώνυμα στην επιλογή των αμερικανικών LCS που υπονόμευαν την εθνική ναυτική ισχύ. Ακόμη λιγότεροι είχαν το ηθικό θάρρος σεβόμενοι τους αναγνώστες τους να γράψουν βασισμένοι σε στοιχεία και τεκμηρίωση από αμερικανικές πηγές πως οι φρεγάτες Constellation ήταν μια επιλογή αυξημένου ρίσκου και υψηλού κόστους.

Εύλογα λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω γεννάται το εξής ερώτημα. Τελικά όλοι αυτοί που επιμένουν σε επιλογές αμφίβολης αξιοπιστίας οι οποίες υπονομεύουν το αξιόμαχο του Πολεμικού Ναυτικού, ποιους εξυπηρετούν;