Του Σάββα Καλεντερίδη
Πηγή: PONTOS NEWS
Έχει σημασία να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά του Ερντογάν και την τουρκική επιθετικότητα, η οποία έχει αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά το τελευταίο διάστημα ειδικά στην ΑΟΖ της Κύπρου. Η συμπεριφορά του έχει επηρεαστεί από τότε που οι μηχανισμοί του Γκιουλέν στο δικαστικό σώμα και τις διωκτικές αρχές, στις 17-25 Δεκεμβρίου του 2013, συνέλαβαν τα παιδιά δύο υπουργών του με εκατομμύρια δολάρια, υποχρεώνοντας σε παραίτηση τρεις έμπιστους υπουργούς του.
Τότε είχαν σκοπό να συλλάβουν και τον γιο του Ερντογάν αλλά και τον διοικητή της ΜΙΤ, κάτι που ο Τούρκος πρόεδρος αντιλήφθηκε έγκαιρα και γι’ αυτό κατόρθωσε να το αποφύγει.
Πίσω από την επιχείρηση αυτή ο Ερντογάν υποπτευόταν ότι κρύβεται το αμερικανικό βαθύ κράτος, που θεωρεί ότι προστατεύει τον Γκιουλέν, υποψίες που επιβεβαιώθηκαν με την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016. Η επιβεβαίωση αυτή, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη στήριξη των ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας, ήταν που υποχρέωσε τον… νεοσουλτάνο να γονατίσει στον τσάρο, με αποτέλεσμα τη συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη, στις 9 Αυγούστου 2016.
Έκτοτε ο Ερντογάν είναι εκτός ελέγχου της Ουάσινγκτον και αυτό είναι μια βασική αιτία της αύξησης της επιθετικότητάς του. Είναι πλέον ανεξέλεγκτος από τη Δύση και σχετικά ελέγξιμος από τη Ρωσία.
Η νευρικότητα και επιθετικότητα του Ερντογάν αυξήθηκε όταν στις 14 Ιανουαρίου 2018 ο εκπρόσωπος του συνασπισμού των χωρών που συμμετέχουν στην επιχείρηση καταπολέμησης του Ισλαμικού Κράτους, συνταγματάρχης Thomas Veale, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ πρωτοστατούν στην εκπαίδευση και τον εξοπλισμό στρατού συνόρων 30.000 ανδρών, για την προστασία των συνόρων της βόρειας Συρίας με το Ιράκ και την Τουρκία.
Η ανακοίνωση αυτή, όμως, δεν ανέβασε την πίεση μόνο του Ερντογάν, αλλά και του Πούτιν, ο οποίος μετά από αυτό έδωσε την άδεια στον Ερντογάν να εισβάλει στο Αφρίν, τις 20 Ιανουαρίου 2018.
Η εξέλιξη που κορύφωσε τη νευρικότητα και επιθετικότητα του Ερντογάν ήταν η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της γεώτρησης στο Οικόπεδο 6, στις 8 Φεβρουαρίου 2018 που ήταν θριαμβευτικά.
Ο Ερντογάν, που δεν έκανε κάποια επιθετική ενέργεια όταν ξεκίνησε η γεώτρηση στο Οικόπεδο 6, στις αρχές Ιανουαρίου του 2018, όταν είδε ότι από τη μια πλευρά κινδυνεύει η εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας, με την επιμονή των ΗΠΑ να συνεχίζει να στηρίζει τους Κούρδους στη βόρεια Συρία, και από την άλλη να παραμένει αποκλεισμένη από το «μεγάλο», όπως αποδεικνύεται, ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο, αποφάσισε να επέμβει στο Οικόπεδο 3 της ΕΝΙ.
Η ανακοίνωση δε της εμπλοκής της Exxon/Mobil και της Total στα οικόπεδα ΝΔ της Κρήτης, λίγες μέρες μετά, στις αρχές Μαρτίου, ήταν η αιτία που υποχρέωσε τον Ερντογάν να ανεβάσει τους τόνους και όσον αφορά το Αιγαίο.
Η Τουρκία, βλέποντας ότι την ξεπερνούν οι εξελίξεις, που κινούνται επί τη βάσει του Διεθνούς Δικαίου και εμπορικών συμφωνιών κρατών με ενεργειακές εταιρείες, προσπαθεί-και θα συνεχίσει να το κάνει-να εισάγει την παράμετρο της ισχύος για να αποκτήσει χώρο, ρόλο και μερίδιο στο «μεγάλο παιγνίδι».
Ας το έχουμε υπ’ όψιν μας.
