Σαν σήμερα το 2008 απεβίωσε ο τελευταίος πραγματικός ηγέτης του ελληνισμού. Ο Τάσος Παπαδόπουλος. Ο ηγέτης που πήγε ενάντια στη σχολη του ΕΛΙΑΜΕΠ και όσων διέδιδαν πως ένα «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα του Σχεδίου Αναν θα κατέστρεφε τη Κύπρο και τον κυπριακό ελληνισμό.
Είναι αυτοί οι σήμερα αναφέρονται στα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), στη προσέγγιση με το αρπακτικό που λέγεται Τουρκία, αυτοί που προσδοκούν η χώρα μας να προχωρήσει σε συνεκμετάλλευση και στη τελική να βρει μια κοινή συνισταμένη με τη Τουρκία. Είναι αυτοί που στη πρόσφατη ελληνο-τουρκική κρίση όταν το Orus Reis πραγματοποιούσε σεισμικές έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας έλεγαν πως «και τι θέλετε να κάνουμε» ή δικαιολογίες περί θορύβου που εμποδίζει της τουρκικές έρευνες… Πλέον με την ελληνική στάση ανοίγει ο δρόμος του κατάπλου ενός τουρκικού γεωτρύπανου. Οι Τούρκοι μας μέτρησαν και αξιολόγησαν τις χλιαρές αντιδράσεις μας.
Τα έργα και η παρακαταθήκη του Τάσου Παπαδόπουλου είναι πιο επίκαιρα από πότε. Ο Κύπριος πολιτικός δίδαξε πατριωτικό ήθος, ανεξάρτητη και κυρίαρχη εξωτερική πολιτική, πολιτικό σθένος απέναντι στις εξωτερικές πιέσεις, αποφασιστικότητα και πυγμή.
Οι προκλήσεις για τον ελληνισμό παραμένουν οι ίδιες και μάλιστα εντείνονται με μεγαλύτερο βαθμό. Ο ελληνισμός σήμερα αναζητά μια αντίστοιχη ανεξάρτητη και εθνοκεντρική εξωτερική και αμυντική πολιτική όπως αυτή του Τάσου Παπαδόπουλου. Μια εξωτερική που διασφαλίζει στη χώρα μας συμμαχίες με αμοιβαίο όφελος και όχι ετεροβαρείς συμμαχίες. Μια εξωτερική πολιτική με γνώμονα τον ρεαλισμό και την αναζήτηση μιας ουσιαστικής και κυρίως αξιόπιστης αποτροπής που θα αντιδρά δυναμικά στις τουρκικές προκλήσεις και δεν θα ανέχεται ο εθνικός εναέριος χώρος να γίνεται κουρελόχαρτο από τις υπερπτήσεις της τουρκικής αεροπορίας. Μια εξωτερική πολιτική που θα προχωρήσει σε επέκταση των εθνικών χωρικών υδάτων καθώς και του εναέριου χώρου. Μια εξωτερική πολιτική που θα ανακηρύξει και θα οριοθετήσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας.
Όλα αυτά συνοδευόμενα από μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη αμυντική πολιτική που γα προχωρήσει σε εξοπλιστικές επιλογές που υπαγορεύονται από το εθνικό και επιχειρησιακό όφελος και όχι πολιτικές πιέσεις τρίτων. Που δεν θα συζητά ακόμη αν πρέπει να αυξηθεί η θητεία ή εάν πρέπει να αξιοποιηθεί η εγκαταλελειμμένη εφεδρεία προσδίδοντας στο στράτευμα μια αξιόμαχη δεξαμενή προσωπικού. Όπου το σύστημα εξουσίας και το πολιτικό κατεστημένο θα αντιληφθεί την σημασία της ένοπλης ισχύος ως του καταλυτικού παράγοντα ανάσχεσης της τουρκικής επεκτατικότητας.
Ο Τάσος Παπαδόπουλος και η πολιτική του πρέπει να αποτελούν πυξίδα στην σημερινή ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική.
