Η Τουρκία απειλεί και εκβιάζει ευθέως την Κύπρο από το 1964. Αυτό που πέτυχε το 1974, δηλαδή την ντε φάκτο διχοτόμηση του τόπου, δεν το πέτυχε λόγω της μακρόπνοης της στρατηγικής, των ευφάνταστων σχεδιασμών της, του περιβόητου σχεδίου του 1956 του Νιχάτ Ερίμ-και πρωθυπουργού της τουρκικής χούντας του 1971 και ο οποίος δολοφονήθηκε το 1973 ως υπαίτιος της εκτέλεσης Τούρκων πατριωτών από την τουρκική χούντα.
Όσοι πιστεύουν την εκδοχή περί της αποτελεσματικής μακροστρατηγικής της Άγκυρας, ας εντοπίσουν και ας διαβάσουν την επιστολή του Ραούφ Ντενκτάς του 1973, όπου εκεί εκφράζει την πικρία του προς την Άγκυρα διότι, λέει, «εγκατέλειψε» τους μαχητές στο έλεος («οι ηρωικοί μαχητές δεν έχουν άλλη υπομονή, δεν έχουν άλλη δύναμη, είναι εξουθενωμένοι, έχουν εγκαταλειφτεί», κ.λπ.) Η επιστολή Ντενκτάς, που πρέπει να εκφωνήθηκε και από τον ραδιοσταθμό Μπαϋράκ, καταγράφτηκε από τους αμερικανικούς σταθμούς παρακολούθησης στην Κύπρο-Foreign Broadcast Information Service, FBIS-που βρίσκονταν υπό τη διαχείριση της CIA και διανεμήθηκε εσωτερικά σε Αμερικανούς αξιωματούχους.
Αυτό που η Τουρκία πέτυχε το 1974, το πέτυχε διότι δικοί μας επίορκοι σε Ελλάδα και Κύπρο-τα δικά μας παλικάρια της φακής, οι εξωνημένοι, οι απάτριδες και οι αφελείς-οργάνωσαν και υλοποίησαν το προδοτικό Ιουλιανό πραξικόπημα. Χωρίς το προδοτικό πραξικόπημα καμιά τουρκική στρατηγική δεν μπορούσε να υλοποιηθεί στην Κύπρο. Και το έπραξαν για έναν και μόνο λόγο: για να πουλήσουν «εκδούλευση» στους υπερατλαντικούς πάτρωνές τους και ως αντάλλαγμα, να διατηρήσουν την εξουσία τους ώστε να συνεχίζουν να καταπατούν τις ελευθερίες των Ελλήνων και να παραγοντίζουν στην Κύπρο ως «υπερπατριώτες». Όσο δε για τους Κύπριους αφελείς, την απάντηση τη δίνει ο μεγαλύτερος σύγχρονος Έλληνας στοχαστής, ο Παναγιώτης Κονδύλης που έγραψε πως αυτά που επιδιώκουν οι ισχυροί τα προπαγανδίζουν οι αφελείς.
Όμως, από το 1974-όταν οι Τούρκοι λύσσαξαν πυρπόλησαν και έσφαξαν στο όνομα του Αλλάχ, αλλά απέτυχαν να καταλύσουν το κυπριακό κράτος και ας τους συνεπικουρούσαν οι δυτικοί πάτρωνές τους- εκτιμώ πως το πραγματικό στρατηγικό ζητούμενο για την Άγκυρα δεν είναι η ντε φάκτο διχοτόμηση. Δεν είναι ούτε και ο μπαμπούλας της «τελικής διχοτόμησης», τάχατες, που μας σερβίρουν καθημερινά βαθυστόχαστοι σχολιαστές στα ΜΜΕ (το «αν δεν λυθεί το πρόβλημα μέσω της ΔΔΟ, το αποτέλεσμα θα είναι η τελική διχοτόμηση» είναι το ρεφρέν τους). Και ούτε είναι τα «δυο κράτη», μια «λύση» με την οποία φλερτάρουν πολλοί και πάλιν αφελείς-«εμείς από εδώ, εκείνοι από εκεί, να είμαστε ήσυχοι και να μην τους έχουμε στα πόδια μας», είναι το σκεπτικό τους.
Ούτε η «τελική διχοτόμηση» αλλά ούτε και τα «δυο κράτη» εξυπηρετούν την Άγκυρα. Αυτοί που αυτοπαραμυθιάζονται πως με την «τελική διχοτόμηση» ή/και τα «δυο κράτη» θα «βρουν την ησυχία τους», ζουν με ευσεποθισμούς. Θέλουν να πιστεύουν πως «αφού θα έχει ο καθένας το κράτος του» η Τουρκία θα «μας αφήσει ήσυχους».
Με ανάλογη πλάνη ζουν και αυτοί που πιστεύουν πως με τη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία θα χαράξει μια «καινούργια μέρα στον τόπο», αφού θα έχουμε «reunification». Εφόσον με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο η Άγκυρα πετύχει να καταλύσει το κυπριακό κράτος, δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει να υπάρχει η οποιαδήποτε μορφή πολιτικής αυτονομίας στον γεωγραφικό χώρο της Κύπρου- είτε μέσω της «τελικής διχοτόμησης» ή μέσω των «δυο κρατών». Σατραπεία της θέλει την Κύπρο, η Άγκυρα. Και την θέλει εσαεί.
Δεν κοιτάζουν όλοι αυτοί τι συμβαίνει στη Συρία; Ξεχνούν μήπως όλοι αυτοί πως άρχισε η «τουρκική διάσταση» της Συριακής κρίσης; Ξεχνούν πόσα ταξίδια στη Συρία έκανε ο Νταβούτογλου (40 ή μήπως 140, μου διαφεύγει ο αριθμός) για να φέρει το Άσαντ με τα νερά του; Ξεχνούν τις κυριολεκτικά αγκαλιές και το «χέρι, χέρι» του Άσαντ με τον Ερντογάν; Σατραπεία τους ήθελε και τη Συρία του Άσαντ, το τουρκικό δίδυμο. Και όταν ο αρχικά αφελής Άσαντ συνειδητοποίησε τι ήθελαν και τους εξαπέστειλε, αυτοί αφήνιασαν και εκμεταλλευόμενοι τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα, όπλισαν τους αποκεφαλιστές του Ισλαμικού κράτους κατά του Άσαντ. Είναι με αυτούς τους μακελάρηδες που επιτίθενται και σφάζουν αμάχους και στη συριακή επαρχία του Αφρίν, σήμερα.
Από το 1964 η Τουρκία έχει εγκαταλείψει τη διχοτόμηση και την οποία είχε ως στρατηγικό της στόχο από το 1956. Την εγκατάλειψε αφού συνειδητοποίησε πως μια τέτοια στρατηγική θα έφερνε, με τον ένα ή τον άλλο, τρόπο την ελληνική στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, «περικυκλώνοντάς» την. Από το 1964 μέχρι το 1967 η «περικύκλωση» συνέβη ντε φάκτο, με την παρουσία της ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο. Και όπως είναι γνωστό, οι χουντικοί επίορκοι την απέσυραν για τον ίδιο λόγο που προανέφερα με αναφορά στο Ιουλιανό πραξικόπημα: για να διατηρηθούν στην εξουσία και να συνεχίσουν απρόσκοπτα να καταδυναστεύουν τους Έλληνες.
Μετά που η Άγκυρα απέτυχε να καταλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία με πόλεμο το 1974, στρατηγική της είναι πλέον ο γεωστρατηγικός έλεγχος της Κύπρου μέσω «κατασκευών» όπως είναι η ΔΔΟ. Να το θέσω διαφορετικά. Η Άγκυρα επιδιώκει ως στρατηγικό ζητούμενο την κατάλυση της ΚΔ και τη δημιουργία ενός πολιτικά ευνουχισμένου μορφώματος που να μην έχει την οποιαδήποτε υπόσταση αυτόνομου ή αυτόνομων κρατών.
Οι απειλές της Τουρκίας
Η Τουρκία θα συνεχίζει να απειλεί, να εκβιάζει και, φαινομενικά, να δημιουργεί τετελεσμένα. Πολύ δε πιθανό να επιχειρήσει και γεώτρηση εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Δεν πρόκειται όμως να πετύχει τίποτα εφόσον υπάρχει και λειτουργεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Το τι συμβαίνει στην κυπριακή ΑΟΖ είναι κατ´ εμέ ήσσονος σημασίας. Γιατί συμβαίνει, είναι το σημαντικό.
Όλα αυτά οι ισλαμοφασίστες της Άγκυρας τα κάνουν για να κατατρομοκρατήσουν τον κυπριακό λαό. Ταυτόχρονα πουλούν «τρέλα» στους Δυτικούς (που συνεχίζουν να παραμένουν πάτρωνές τους διότι οι Τουρκαλλάδες γνωρίζουν καλύτερα από όλους πως η κότα που γεννά τα χρυσά για αυτούς αυγά βρίσκεται στη Δύση και όχι στην Ανατολή) για να εξασφαλίσουν διαπραγματευτικά ατού και ερείσματα, ώστε οι Δυτικοί να κάνουν τη δουλειά των Τούρκων για τους Τούρκους. Να πιέσουν δηλαδή την Κύπρο, τον Νίκο Αναστασιάδη ουσιαστικά, να παίξει το παιγνίδι τους, να ξαναπάει στις τραγελαφικές συνομιλίες και, βέβαια, αυτές να «ξαναρχίσουν» όχι από εκεί που «σταμάτησαν» αλλά από εκεί που οι Τούρκοι θέλουν, και που οι Δυτικοί πάτρωνές τους επίσης θέλουν, «σφυρίζοντας» στο αυτί του Αναστασιάδη.
Το όπλο της Λευκωσίας
Στη Λευκωσία πρέπει να συνειδητοποιήσουν επιτέλους πως διαθέτουν ένα ακαταμάχητο όπλο. Αυτό είναι η Κυπριακή Δημοκρατία και η υπόστασή της ως κρατικό υποκείμενο. Όσο και να σκυλιάζουν στην Άγκυρα, το κράτος αυτό- έστω και βαριά τραυματισμένο- δεν μπορούν να το αποτελειώσουν, χίλια χρόνια τουρκικά και να περάσουν. Θα βρίσκεται εκεί, ναι καρφί στα μάτια τους, και θα παρέχει προστασία και ασφάλεια στους πολίτες του μόνο με την ύπαρξή του. Θα παραμένει το απόρθητο καταφύγιό τους.
Όπως και το 1974, μόνο εμείς μπορούμε να κάνουμε δυνατή την όποια επιτυχία της Άγκυρας. Και όσοι συμπράξουν προς αυτή την κατεύθυνση θα εγκληματήσουν κατά του κυπριακού λαού, περισσότερο από τους επίορκους του 1974. Διότι το 1974 ο προδομένος και βαριά τραυματισμένος λαός, σήκωσε στωικά τον σταυρό του μαρτυρίου και επανήλθε. Επανήλθε διότι διέθετε ως εργαλείο επιβίωσής του το κυπριακό κράτος. Και το οποίο μάλιστα έγινε και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Θυμάται πράγματι κανείς πως τότε οι Τούρκοι απειλούσαν ακόμη και με πόλεμο για να αποτρέψουν την ένταξη στην ΕΕ;).
Αν του αφαιρεθεί το εργαλείο αυτό, είναι σαν να τον αλυσοδένουν πισώπλατα. Δεν θα μπορέσει να επιβιώσει παρά μόνος ως «υποταγμένος προστατευόμενος», δηλαδή ως «ντίμης». Και για όσον καιρό καταφέρει να κρατήσει. «Ντίμηδες» ονομάζονται όλοι οι μη μουσουλμάνοι που διαβιούν σε περιοχές που κυριαρχούν μουσουλμάνοι και οι οποίοι για να «χαίρουν» της μεγαλόψυχης προστασίας του Ισλάμ θα πρέπει να πληρώνουν στους μουσουλμάνους ετήσιο φόρο-τζίζγια-και να αυτοταπεινώνονται μπροστά τους.
Στην Κύπρο το πιο ζωντανό παράδειγμα «ντίμηδων» είναι οι εγκλωβισμένοι Καρπασίτες, οι οποίοι το 1974 ήταν 25 χιλιάδες και σήμερα λίγες μόνο εκατοντάδες. Η περίπτωσή τους προδιαγράφει και το μέλλον των υπολοίπων χριστιανών της Κύπρου, όταν θα παύσει να υπάρχει κράτος για να τους προστατεύει. Όπως συνέβη και στους χριστιανούς της Μικρά Ασίας και της Μέσης Ανατολής.
Συντάκτης: Μάριος Ευρυβιάδης
Πηγή: ΑΠΟΨΕΙΣ
