Στο άρθρο της Παρασκευής αναφερθήκαμε στο ιστορικό της προσέγγισης της Τουρκίας με τη Ρωσία και στα όσα επακολούθησαν, με αποκορύφωμα την άδεια που έδωσε ο Πούτιν στον Ερντογάν να εισβάλει στο Αφρίν.
Όλα αυτά τα χρόνια, από το καλοκαίρι του 2016 μέχρι σήμερα, η Τουρκία συμπαρατάχθηκε με τη Ρωσία και το Ιράν στο θέμα της Συρίας και όχι μόνο, ενώ σε διμερές επίπεδο υπέγραψε με τη Ρωσία τρεις στρατηγικής σημασίας συμφωνίες: η μία αφορά τον αγωγό φυσικού αερίου Turkish Stream, η άλλη την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στη Μερσίνα (επένδυση ύψους 20 δισ. δολαρίων) και η τρίτη την αγορά του πυραυλικού συστήματος S-400.
Η Ρωσία, με τις δυο πρώτες κινήσεις που προαναφέρθηκαν, με τον αγωγό Blue Stream που λειτουργεί εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια και με τον αγωγό που μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο στην Τουρκία μέσω Βουλγαρίας, στην ουσία θα κρατά τα «κλειδιά» της ενεργειακής εξάρτησης της Τουρκίας για τις επόμενες δεκαετίες.
Δηλαδή, ανεξάρτητα με το αν η Τουρκία επιστρέφει στο «μαντρί» (και εννοούμε στην αγκαλιά των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ), η ενεργειακή εξάρτησή της από τη Ρωσία έχει χαρακτηριστικά στρατηγικής επιρροής και δεν είναι κάτι που μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα.
Όσον αφορά τους S-400, είναι επίσης μια κίνηση στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία, η οποία, μέσω των συστημάτων αυτών, θα μπορεί να ελέγχει τον εναέριο χώρο της Τουρκίας, της Συρίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράκ.
Αν δούμε στο χάρτη το διάγραμμα κάλυψης των ραντάρ και των βλημάτων των S-400, θα διαπιστώσουμε ότι η εικόνα που δημιουργείται είναι σχεδόν εφιαλτική για τους επιτελείς του ΝΑΤΟ και της Ουάσινγκτον.
Όλα τα παραπάνω, και το ενδεχόμενο να έλθουν αντιμέτωπα τα στρατεύματα της Τουρκίας και των ΗΠΑ στην Ιεράπολη/Μένπετζ τους επόμενους μήνες, μετά την κατάληψη του Αφρίν, ήταν που οδήγησαν τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Ρεξ Τίλερσον στην Άγκυρα, όπου είχε συζήτηση επί τρεισήμισι ώρες με τον Ερντογάν, χωρίς την παρουσία διπλωματών και μεταφραστών. Τον μεταφραστή έκανε ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Λέγεται ότι η συζήτηση έγινε χωρίς την παρουσία διπλωματών γιατί συζητήθηκαν και ζητήματα που αφορούν προσωπικά τον Ερντογάν και την οικογένειά του, εμπλοκή σε σκάνδαλα, σε παραβίαση της αμερικανικής νομοθεσίας με το σπάσιμο του εμπάργκο στο Ιράν κτλ. Όμως αυτά δεν είναι του παρόντος.
Πάντως, έγινε γνωστό ότι στη συνάντηση εκείνη αποφασίστηκε να συσταθούν τρεις μικτές επιτροπές: μία για το Ιράκ, μία για τη Συρία και μία για τον Γκιουλέν.
Μάλιστα, η επιτροπή για τη Συρία συσκέφθηκε στις 8 Μαρτίου στην Ουάσινγκτον, με τη συμμετοχή ενός υπηρεσιακού βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, ενός υψηλόβαθμου διπλωμάτη και Αμερικανών ομολόγων τους.
Όσον αφορά τη Ρωσία, παρακολουθεί με ενδιαφέρον και ανησυχία τις παρασπονδίες της Άγκυρας που πάει να φύγει από το ρωσικό «μαντρί».
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η πολιτική του εκκρεμούς, που πάει να παίξει η Τουρκία, δεν θα ασκείται αενάως. Η στρατηγική της Τουρκίας είναι μέσα από αυτές τις παλινδρομήσεις να «ανοίξει» χώρο για τον εαυτό της, μέχρι που σταδιακά να αποκτήσει οικονομική αυτάρκεια, υψηλή τεχνολογία, δικό της μαχητικό και δικά της αντιαεροπορικά και άλλα οπλικά συστήματα, για να κατακτήσει μια από τις δέκα θέσεις των χωρών που θα κινούν τα νήματα του κόσμου τον 21ο αιώνα.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, είδαμε τη δυναμική εισβολή της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, με έξι πολεμικά πλοία και ένα υποβρύχιο, παρεμποδίζοντας έτσι τον πλου του γεωτρύπανου της ιταλικής ΕΝΙ στο Οικόπεδο 3, το οποίο σκοπίμως κατά την άποψή μας άφησε «γυμνό» η ιταλική κυβέρνηση.
Την ίδια ώρα ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ επισκέφθηκε το στρατηγείο της Στρατιάς Αιγαίου, δηλώνοντας ότι η Τουρκία είναι σε θέση να διεξάγει πόλεμο σε τρία μέτωπα ταυτόχρονα, στη Συρία, την Κύπρο και την Ελλάδα.
Επίσης είδαμε τη Ρωσία να τηρεί σιγήν ιχθύος στο θέμα της παραβίασης της κυπριακής ΑΟΖ από την Τουρκία, ενώ μας είχε συνηθίσει να παρεμβαίνει πάντα υπέρ της Κύπρου.
Κλείνοντας, η Τουρκία παρακολουθεί τις κινήσεις που γίνονται στην κυπριακή ΑΟΖ καθώς και την εμπλοκή γιγάντων του ενεργειακού τομέα στους διαγωνισμούς για τα οικόπεδα ΝΔ της Κρήτης και στο Ιόνιο.
Αν οι εξελίξεις αυτές έχουν αίσιο τέλος, τότε δημιουργείται μια ζώνη εκμετάλλευσης κοιτασμάτων και ενδεχομένως μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, από την οποία είναι αποκλεισμένη.
Με την εισβολή της στην κυπριακή ΑΟΖ και τις δηλώσεις Ακάρ, θέλει να αλλάξει την παραμετροποίηση και εισάγει πέραν του Διεθνούς Δικαίου και τον παράγοντα «ισχύς», για να πάρει μέρος στο τραπέζι της διανομής.
Αυτόν τον παράγοντα θα πρέπει να αναλύσει η ελληνική πλευρά.
Συντάκτης: Σάββας Καλεντερίδης
Πηγή: PONTOS NEWS
