Ασφάλεια,Εσωτερική Ασφάλεια,Κεντρικά |
11 Δεκεμβρίου 2025 00:11

Σε μια ακόμη περίπτωση τυπικής αποστολής Έρευνας – Διάσωσης η γύμνια του κρατικού μηχανισμού είναι αδιαμφισβήτητη. Τη στιγμή που κάθε δευτερόλεπτο μετράει, οι παθογένειες στην Έρευνα – Διάσωση του ορεινού πεδίου (και του θαλάσσιου) εξακολουθούν να υπάρχουν με επίκεντρο τα εναέρια μέσα (ελικόπτερα ορεινής διάσωσης και αεροδιακομιδών). Μην βιαστείτε να καταλογίσετε ευθύνες στον οποιοδήποτε ορειβάτη καθότι σε μια ορειβατική αποστολή υπάρχει ένα ρίσκο αλλά σκεφτείτε πως τα ελικόπτερα αεροδιακομιδών είναι απαραίτητα για πλειάδα αποστολών υγείας όπως μεγάλα τροχαία ατυχήματα και πολλά άλλα περιστατικά. Διαβάστε αναλυτικά τις καταγγελίες όπως δημοσιεύτηκαν στο «Χ»:

Κυριακή μεσημέρι, γύρω στις 13:30. Σε ένα δυσπρόσιτο φαράγγι της Κρήτης, ένας άνθρωπος χάνει τον έλεγχο στην κατάβασή του. Δεν πέφτει σε γκρεμό, δεν «εξαφανίζεται». Σταματά σε ένα μικρό πατάρι βράχου, συνειδητός, μιλάει, επικοινωνεί. Το σήμα κινδύνου δίνεται άμεσα. Το σημείο έχει οπτική επαφή από τον δρόμο. Ανάμεσά τους βρίσκεται ένα χάος απότομο, ένα κενό 150+ μέτρων. Σε λιγότερο από μία ώρα, ομάδα της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας φτάνει, τον εντοπίζει και προσπαθεί να οργανώσει προσέγγιση από κάτω Ο τραυματίας επικοινωνεί – ήρεμος, φοβισμένος, αλλά ζωντανός. Γύρω στις 14:30, ενώ οι πυροσβέστες ήδη επιχειρούν, αρχίζει η πρώτη μεγάλη καθυστέρηση: Συνομιλίες με κέντρο επιχειρήσεων, συντονισμός για το αν θα έρθει ελικόπτερο, ποια μονάδα θα αναλάβει, ποιος θα δώσει την άδεια. Το γνωστό ελληνικό «περίμενε λίγο». Ο τραυματίας λέει αρχικά πως μπορεί να συνεχίσει με τα πόδια. Μετά από μία ώρα, αλλάζει γνώμη – ο πόνος, η εξάντληση, η έκθεση… Η Πυροσβεστική Υπηρεσία ενημερώνει την ΕΜΑΚ.

Στις 16:30, έρχεται ομάδα 8 ατόμων με φορείο. Αλλά ο διοικητής δηλώνει αδυναμία: «Δεν μπορούμε να τον μεταφέρουμε με ασφάλεια. Περιμένουμε ελικόπτερο και ενισχύσεις». Το σημείο είναι 250 μέτρα μονοπάτι από τον δρόμο. Ο τραυματίας μεταφέρεται μόλις 70 μέτρα – με τεράστια δυσκολία – σε πιο «προσιτή» θέση. Κι εκεί σταματάμε ξανά. Ο διοικητής ζητά δύο ομάδες της ΕΜΟΔΕ και ελικόπτερο. Ώρα ~18:30. Και μετά… σιωπή. Και αναμονή. Και παγωνιά. Στις 20:00 καταφθάνει η ΕΜΟΔΕ. Το ελικόπτερο όμως «αμφισβητείται» από το κέντρο επιχειρήσεων: Θέλουν επανεκτίμηση του τραυματία. Αποφασίζουν να περιμένουν. Η θερμοκρασία πέφτει κάτω από 10°. Ο αέρας 5–6 μποφόρ. Κανείς δεν πλησιάζει. Στις 22:00, ανεπίσημη ενημέρωση: Το ελικόπτερο δεν έχει απογειωθεί καν. Η ΕΜΑΚ ενημερώνεται μόλις τότε. Στο φαράγγι, 28 διασώστες και εθελοντές μένουν όλη νύχτα εκτεθειμένοι. Ο τραυματίας περιμένει, μιλά, παγώνει.

Μεσάνυχτα: Το ελικόπτερο, λένε, έφυγε από Λήμνο. Πήγε Ελευσίνα για ανεφοδιασμό. Μετά υποτίθεται θα φτάσει Κρήτη. Περίπου 3,5 ώρες. Λίγο μετά, ενημερώνουν ότι έπαθε βλάβη στην Ελευσίνα. Καθηλωμένο. Ξημερώματα. Δεύτερο ελικόπτερο φτάνει στο σημείο στις 09:00 – δεν μπορεί να προσεγγίσει λόγω ανέμων. Φεύγει. Μαζί του φεύγει και η τελευταία ελπίδα για αεροδιακομιδή. Από το προηγούμενο βράδυ όμως έχει φτάσει ο Σπηλαιολογικός Όμιλος Κρήτης (ΣΠΟΚ) 20 άτομα, πλήρως εξοπλισμένα, εκπαιδευμένα, με δικό τους φορείο, σχοινιά, μηχανοκίνητο ρυμουλκό Ζητούν από τον διοικητή να αναλάβουν Απάντηση: «Περιμένουμε το ελικόπτερο». Το ελικόπτερο που δεν ήρθε ποτέ/.

Τελικά, το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, ~12:00, η ΕΜΑΚ τους παραδίδει επίσημα τη διάσωση Ο ΣΠΟΚ έχει ήδη εξασφαλίσει όλη τη διαδρομή Ξεκινούν να ετοιμάσουν τον τραυματία για μεταφορά. Μιλούν μαζί του λίγο πριν. Είναι εξαντλημένος, αλλά ανταποκρίνεται. Λίγη ώρα μετά – γύρω στις 12:30 – 13:00 – ο άνθρωπος είναι νεκρός. 23 ώρες αναμονής. 23 ώρες ασυνεννοησίας, γραφειοκρατίας, καθυστερήσεων, λάθος εκτιμήσεων και χαμένων ευκαιριών.

Το ερώτημα δεν είναι «ποιος φταίει». Είναι: Πώς γίνεται ένας άνθρωπος ζωντανός, συνειδητός, σε οπτική επαφή με δρόμο, με δεκάδες διασώστες δίπλα του… να πεθαίνει επειδή ένα ελικόπτερο δεν απογειώθηκε ποτέ; Και το πιο οδυνηρό: Γιατί αγνοήθηκαν οι εθελοντές π μπορούσαν να ολοκληρώσουν τη διάσωση μέσα σε λίγες ώρες; Αν κάτι πρέπει να αλλάξει δεν είναι μόνο τα πρωτόκολλα Είναι η νοοτροπία που λέει: «Περίμενε εντολές». Γιατί στο βουνό, στη θάλασσα, στη φωτιά – η καθυστέρηση είναι απόφαση. Και η απόφαση έχει κόστος.

Σχετικά Άρθρα