Ξεκινώντας από τον Οκτώβριο του 1990, ο Αμερικανικός Στρατός μέσω αναλύσεων του Πενταγώνου ξεκίνησε μία αρκετά φιλόδοξη προσπάθεια εκσυγχρονισμού του συνόλου του Στρατεύματος, αξιοποιώντας τεχνολογίες που προκύπτουν από την 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Στόχος ήταν η εισαγωγή ενός μεγάλου μέρους των Ενόπλων Δυνάμεων στο Περιβάλλον Μάχης του Δικτυοκεντρικών Επιχειρήσεων και των συνεργατικών εμπλοκών μεταξύ επανδρωμένων πλατφορμών μάχης και ρομπότ/πυραύλων. Σαν αποκύημα της παραπάνω φιλοσοφίας αναδιάπλασης της Αμερικανικής Στρατιωτικοβιομηχανικής Μηχανής ήρθε η αλλάγη του ρόλου ορισμένων πλατφορμών μάχης μέσω εισαγωγής λογισμικών τεχνητής νοημοσύνης και μηχανικής μάθησης στα Συστήματα Διοίκησης Μάχης ορισμένων παλαιών πλατφορμών. Το C-130 όπως θα αναλυθεί παρακάτω αποτελεί μία εκ των σημαντικότερων πλατφορμών που υφίστανται αυτόν τον εκσυγχρονισμό και την αλλαγή του ρόλου τους στα πεδία μάχης του μέλλοντος.
Εκτόξευση »παλετοποιημένων» πυρομαχικών μέσω C-130
Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι πραγματοποίησε την πρώτη επιτυχή δοκιμή εκτόξευσης »παλετοποιημένων πυρομαχικών» (palletized munitions) αέρος-επιφανείας, εν ονόματι Rapid Dragon. Η δοκιμή επετεύχθη μέσω εκτόξευσης των βλημάτων από όχημα MC-130J Commando II το οποίο αποδέσμευσε έναν απροσδιόριστο πύραυλο cruise o oποίος έβαλε με επιτυχία έναντι κινούμενου στόχου στον Κόλπο του Μεξικού. Το Εργαστήριο Έρευνας της Πολεμικής Αεροπορίας (AFRL), το οποίο ηγείται του προγράμματος Rapid Dragon μέσω του γραφείου Στρατηγικού Σχεδιασμού και Πειραμάτων Ανάπτυξης (SDPE), ανακοίνωσε την ολοκλήρωση αυτής της δοκιμής αλλά και την επιτυχημένη οπλοποίηση τεχνολογιών Μηχανικής Μάθησης που χρησιμοποιήθηκαν για την συνεργατική εμπλοκή.
Η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας (AFSOC), το Standoff Munitions Application Center της Πολεμικής Αεροπορίας και το Naval Surface Warfare Center-Dahlgren Division του Ναυτικού των ΗΠΑ (NSWC-Dahlgren), καθώς και οι εταιρείες Lockheed Martin, Systima Technologies, Safran Electronics and Defense, Parachutes USA και R4 Integration, Inc., συμμετείχαν επίσης σε αυτή την επίδειξη. Στην επίδειξη αυτή παρουσιάστηκε ένα μελλοντικό μοντέλο στρατιωτικών επιχειρήσεων δικτυοκεντρικής συνεργίας μεταξύ παλαιών εκσυγχρονισμένων πλατφορμών μάχης σε συνεργασία με εξελιγμένους αλγορίθμους μάχης και έξυπνα πυρομαχικά.
«Κατά τη διάρκεια της δοκιμής του Δεκεμβρίου, ένα MC-130J που επιχειρούσε υπό το πλήρωμα της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας, έλαβε νέα δεδομένα στοχοποίησης κατά την πτήση, τα οποία στη συνέχεια μεταδόθηκαν στον πύραυλο cruise (FTV)», δήλωσε εκπρόσωπος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. «Η παραλαβή εν πτήση και η αποστολή των νέων δεδομένων στοχοποίησης στο βλήμα FTV του συστήματος διαχείρισης μάχης αεροσκαφών ήταν ένα επίτευγμα που φέραμε εις πέρας για πρώτη φορά στην ιστορία».
Σχολιασμός Επιχείρησης
Ο γράφον τυγχάνει να παρακολουθεί εδώ και ένα τρίμηνο το προαναφερθέν πρόγραμμα αξιοποίησης των C-130 μέσω οπλοποίησης τεχνολογιών αιχμής και φόρτου υποστρατηγικών βλημάτων. Σύμφωνα με προηγούμενες δοκιμές βλημάτων με παρόμοιες δυνατότητες το βλήμα φαίνεται να προσομοιάζει παραλλαγές της οικογένειας AGM-158 Joint Air-to-Surface Standoff Missile (JASSM), που περιλαμβάνει τον AGM-158C Long Range Anti-Ship Missile (LRASM), καθώς και ένα νέο μοντέλο που ονομάζεται ως »Cargo Launch Expendable Air Vehicles with Extended Range» ή CLEAVER. Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ δεν έδωσε επιμέρους λεπτομέρειες, αλλά η Lockheed Martin το περιέγραψε ως «σκάφος».
Σύμφωνα με τον αμυντικό αναλυτή Joseph Trevithick, η βασική ιδέα πίσω από την δημιουργία του Rapid Dragon είναι η ανάπτυξη ενός πακέτου roll-on/roll-off για τη μετατροπή διαφόρων τύπων οχημάτων αερομεταφορών σε πρόσθετες πλατφόρμες κρούσης, όπως απαιτείται δεδομένων των γεωστρατηγικών συνθηκών. Αυτό θα έδινε στην Πολεμική Αεροπορία έναν δυνητικά πιο αποδοτικό και ευέλικτο τρόπο για να αυξήσει γρήγορα τη συνολική ικανότητα κρούσης, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας μελλοντικής σύγκρουσης σε ναυτικό περιβάλλον μάχης.
Γνώμη του γράφοντος λαμβάνοντας υπόψιν την γενικότερη τάση οπλοποίησης τεχνολογιών αιχμής από τις ΗΠΑ, είναι πως ο εκτοξευτής εντός παλέτας θα μπορούσε επίσης να διαμορφωθεί έτσι ώστε να μεταφέρει και άλλους τύπους πυρομαχικών ή ωφέλιμων φορτίων, όπως σμήνη drones στα οποία έχουμε ξανά-αναφερθεί εκτενώς. Κατά την αμερικανική αντίληψη, τα Σμήνη Drone έχουν ικανότητες αδρανοποίησης το εχθρού αντίστοιχες με αυτές των πυρηνικών.
«Αυτές οι χρήσεις Rapid Dragon αντιπροσωπεύουν την πρώτη επίδειξη μιας αποστολής κρούσης με παλέτες, από την φόρτωση πυραύλων εντός παλέτας σε ένα αεροσκάφος έως την απελευθέρωσή τους κατά την πτήση», δήλωσε ο Scott Callaway, διευθυντής Προηγμένων Προγραμμάτων της Lockheed Martin. «Αποτελούν ένα μεγάλο βήμα προς την επίδειξη της ιδέας των παλετοποιημένων πυρομαχικών και της ικανότητας των μεταφορικών αεροσκαφών να αυξήσουν τις ικανότητες κρούσης τους». Ως εκ τούτου, αυτή η ικανότητα καθιστά ένα C-27J, ή ένα C-130 ή ένα C-17 ως φορέα υποστρατηγικών πυραύλων cruise με ελάχιστο κόστος τροποποιήσεων.
Το C-130 ως μέσο αποδέσμευσης Drone Swarm
Το Αμερικανικό Πεντάγωνο στα μέσα Νοέμβρη ανακοίνωσε ότι ένα από τα γραφεία του ολοκλήρωσε τις προγραμματισμένες εργασίες έρευνας και ανάπτυξης σε μια σειρά από τεχνολογίες μη επανδρωμένων σμήνων drone και τώρα τις έχει παραδώσει στην Πολεμική Αεροπορία, τον Στρατό, το Ναυτικό και το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ για την υποστήριξη διαφόρων προγραμμάτων. Τα εν λόγω συστήματα είναι η έκδοση Block 3 του μη επανδρωμένου αεροσκάφους Coyote της Raytheon, ένας σύνδεσμος δεδομένων που εξειδικεύεται στην επιβίωση σε κορεσμένο ηλεκτρομαγνητικά περιβάλλον μάχης και ένα πακέτο λογισμικού που επιτρέπει στα προαναφερθέντα drones να λειτουργούν ως αυτόνομο σμήνος.
Όλες αυτές οι τεχνολογίες αναπτύχθηκαν υπό την αιγίδα του προγράμματος Low-Cost Cruise Missile (LCCM), υπό την ηγεσία του γραφείου Joint Capability Technology Demonstration (JCTD) του Πενταγώνου. Το Ερευνητικό Εργαστήριο Πολεμικής Αεροπορίας (AFRL) και το Γραφείο Ναυτικής Έρευνας (ONR) συμμετείχαν επίσης άμεσα στο έργο, το οποίο χρονολογείται τουλάχιστον από το 2017. Η περιγραφή του Πενταγώνου για το έργο LCCM εγείρει επίσης ερωτήματα σχετικά με την πιθανή σχέση του με το πείραμα «Super Swarm».
Πέρυσι, το γραφείο του Πολεμικού Ναυτικού αποκάλυψε ότι είχε πραγματοποιήσει μια «προσπάθεια ρεκόρ όπου εκτόξευσε ταυτόχρονα 1.000 μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα από ένα C-130 και επέδειξε συμπεριφορές κρίσιμες για τη μελλοντική χρήση ενός υπερσμήνους» γνωστό ως «Close-in Covert Autonomous». Ως επιχειρησιακό αποτύπωμα της παραπάνω προσπάθειας, έμεινε η ανάπτυξη του Coyote Block 3, το οποίο σε συνδυασμό με τις άλλες τεχνολογίες που αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο του LCCM θα μπορούσε να αποτελέσει το κύριο μέσω διεξαγωγής επιχειρήσεων μέσω Σμήνων για το Αμερικανικό Στράτευμα γενικότερα.
Σε γενικές γραμμές η τακτική, η επιχειρησιακή και η στρατηγική χρήση των Σμηνών ποικίλει ανάλογα με την αποστολή και ανάλογα το Δόγμα Πολέμου της εκάστοτε χώρας. Κατά την αντίληψη του Naval Postgraduate School των ΗΠΑ, το Πολεμικό Ναυτικό δημιουργεί πάνω από 6 διαφορετικά μοντέλα μάχης Σμήνους drone τα οποία θα εστιάζουν αποκλειστικά και μόνο στην πρόκληση κορεσμού της εχθρικής αεράμυνας των μονάδων επιφανείας (θάλασσας και ξηράς) του αντιπάλου. Εντός των Σμηνών, θα υπάρχουν μονάδες που θα διεξάγουν αποκλειστικά και μόνο επιχειρήσεις ηλεκτρονικού πολέμου, επί μέρους μονάδες που θα κουβαλούν μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών υλών, μονάδες που θα φέρουν αισθητήρες αναγνώρισης-ιχνηλάτησης-στοχοποίησης απειλών αλλά και μονάδες μεταφοράς και επεξεργασίας δεδομένων μάχης.
Δεν αποτελεί μυστικό ότι ο στρατός των ΗΠΑ, στο σύνολό του, ενδιαφέρεται ολοένα και περισσότερο για μη επανδρωμένες δυνατότητες μέσω σμηνών διαφόρων ειδών. Τα σμήνη, στα οποία επίσης επενδύουν πάνω από 36 Στρατεύματα σε όλο τον κόσμο, έχουν εγγενώς την ικανότητα να προκαλούν κορεσμό, να αποπροσανατολίζουν και να αδρανοποιούν τους αντιπάλους. Θυμίζουμε το ρητό του Σουν Τζου »Όλοι οι πόλεμοι βασίζονται στην παραπλάνηση». Αυτή η δυνατότητα καθιστά τα σμήνη drones ιδανικά για επιχειρήσεις έναντι δικτύων αεράμυνας και μονάδων επιφανείας επαυξημένου Κέντρου Βάρους εντός μίας δικτυοκεντρικής στρατιωτικής δομ΄ής. Τα σμήνη παρουσιάζουν επίσης καινοτόμους τρόπους δυνητικής μείωσης του οικονομικού κόστους των επιχειρήσεων.
Ορισμένες πλατφόρμες μπορεί να είναι εξοπλισμένες με πακέτα αισθητήρων για τον εντοπισμό στόχων, ενώ άλλες θα μπορούσαν να μεταφέρουν σουίτες ηλεκτρονικού πολέμου ή κεφαλές υψηλής εκρηκτικότητας, για να αντιμετωπίσουν αυτές τις απειλές. Οι προηγμένες αυτόνομες δυνατότητες, που υποστηρίζονται από τις εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη και τη μηχανική μάθηση, θα επέτρεπαν στα διάφορα στοιχεία ενός σμήνους να εφαρμόσουν τις ατομικές τους δυνατότητες με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο και να μετατοπίσουν γρήγορα την εστίασή τους έτσι ώστε να ανταποκριθούν σε αναδυόμενες απειλές και άλλες αλλαγές στον χώρο μάχης.
Πως η DARPA μετατρέπει τα C-130 σε μονάδες υποστρατηγικής κρούσης
Η Defense Advanced Research Projects Agency, η κορυφαία ερευνητική υπηρεσία του αμερικανικού στρατού, σημείωσε μία επιτυχία ορόσημο για τα παγκόσμια δεδομένα μέσω του προγράμματος Gremlin. Κατά την διάρκεια δοκιμής, ένα C-130 αποδέσμευσε εσωτερικό φορτίο 5 πυραύλων (αγνώστου ονόματος μέχρι στιγμής) η οποία εμφάνισαν στοιχειώδη χαρακτηριστικά συνεργατικής πτήσης σε μορφή σμήνους, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους δεδομένα πτήσης, τοποθεσίας, εικόνας μάχης και στοχοποίησης εχθρικών απειλών. Σύμφωνα με δελτίο τύπου της DARPA το πρόγραμμα Gremlin στοχεύει αποκλειστικά και μόνο για χρήση έναντι εξελιγμένων τεχνολογικά απειλών όπως της Ρωσίας και της Κίνας ενώ παράλληλα επαναπροσδιορίζει τον ρόλο ενός φαινομενικά »απαρχαιωμένου» μεταγωγικού.
Η δεύτερη φάση της δοκιμής του Οκτωβρίου ξεκίνησε με δύο X-61 Gremlins τα οποία πετούσαν σε σχηματισμό, πλησίασαν αργά κάτω από το C-130 και αγκιστρώθηκαν σε ένα καλώδιο με σκοπό να ανακτηθούν στο μητρικό σκάφος. Στη συνέχεια, το drone τραβήχτηκε μέσα στο C-130, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά όπου ανακτήθηκε με επιτυχία ένα μη επανδρωμένο όχημα εντός ενός C-130.
Επιπρόσθετα το όχημα Gremlin μέχρι στιγμής φαίνεται να είναι ικανό για μεταφορά αισθητήρων, jammers και πυραύλων AGM-114 Hellfire. Σχεδιάζεται να λειτουργεί συνεργατικά με C-130, AC-130, B-52, MC-130 Commando II και F-35 Lighting II.
Συμπεράσματα
Μελετώντας τις τάσεις στην μεθοδολογία του πολέμου στην σύγχρονη εποχή βλέπουμε πως αδιαμφισβήτητα οι βασικοί προμηθευτές οπλικών συστημάτων της χώρας μας (ΗΠΑ, Γαλλία), κινούνται σε επίπεδο άνω του 90% στην ανάπτυξη οπλικών συστημάτων και πλατφορμών μάχης που λειτουργούν σε περιβάλλον δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η χώρα μας οφείλει να κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, να εκμεταλλευτεί παλαιές πλατφόρμες μάχης και να τις εντάξει στα πεδία μάχης του μέλλοντος μέσω οπλοποίησης ορισμένων τεχνολογιών αιχμής που παράγονται και από ελληνικές εταιρείες. Η δημιουργία εγχώριων οικοσυστημάτων επιχειρήσεων που ασχολούνται έστω με οπλοποίηση συστημάτων λογισμικού A.I. και ψηφιακών βιβλιοθηκών Big Data μπορεί από μόνη της να οδηγήσει τεράστιες μεταλλάξεις σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο.
