Τα νέα δεδομένα που έχει δημιουργήσει η τουρκική εισβολή στην Συρία και η μαεστρία με την οποία ο Τούρκος πρόεδρος κινείται μεταξύ Λευκού Οίκου και Κρεμλίνου εξασφαλίζοντας ουσιαστικά ασυλία και διεκδικώντας «δώρα» και από τις δυο υπερδυνάμεις, θέτουν και την Ελλάδα και την Λευκωσία και ολόκληρη την περιοχή μπροστά σε νέες προκλήσεις για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ο ηγεμονικός ρόλος που διεκδικεί η Τουρκία.
Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ για το LIBERAL
Η πρόσκληση που απηύθυνε τελικά ο πρόεδρος Τραμπ προς τον Τούρκο πρόεδρο να επισκεφθεί την Τετάρτη τον Λευκό Οίκο επιβεβαίωσε ότι ο «δεσμός» που συνδέει τους δυο ηγέτες είναι ισχυρός, καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ αγνόησε επιδεικτικά τις εκκλήσεις και τις προειδοποιήσεις των νομοθετικών σωμάτων, που πρακτικά του ζητούσαν να ματαιώσει την επίσκεψη.
Κι όμως ενώ ο κ. Ερντογάν συνεχίζει το παζάρι μέχρι την τελευταία στιγμή, με παράπονα για τους Αμερικανούς και τους Ρώσους επειδή υποτίθεται δεν έχουν αποχωρήσει πλήρως οι Κούρδοι του YPG και προειδοποιώντας ότι μετά τους S-400 έρχονται και τα ρωσικά SU-35, ο κ. Τραμπ τον υποδέχεται πανηγυρικά στον Λευκό Οίκο, σε μια κίνηση που αποτελεί περισσότερο επίδειξη δύναμης του Ερντογάν, παρά κίνηση αβροφροσύνης του Αμερικανού προέδρου.
Ο Τούρκος πρόεδρος σε μια στιγμή κορύφωσης της αντιπαράθεσης του με τις ΗΠΑ, όπου όλο σχεδόν το κατεστημένο της Ουάσιγκτον είναι εναντίον του, προκαλεί εσκεμμένα προκειμένου να αποδείξει σε γερουσιαστές, βουλευτές, και τους Αμερικανούς διπλωμάτες και στρατιωτικούς, ότι μπορεί να κάνει by pass ,μιλώντας και κάνοντας συμφωνίες απευθείας με τον Πρόεδρο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ερντογάν δεν δίστασε να μεταβεί στην Ουάσιγκτον αφότου έχει εκδοθεί το ψήφισμα με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία από το Κογκρέσο για την Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ενώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις τέτοιων ψηφισμάτων από άλλα κοινοβούλια, έσπευδε να ακυρώσει επίσημες επαφές και επισκέψεις σε ένδειξη αντίδρασης.
Ο κ. Ερντογάν έχει επιτύχει τους τελευταίους μήνες όχι απλώς να είναι προνομιακός συνομιλητής Λευκού Οίκου και Κρεμλίνου αλλά να έχει εξασφαλίσει μια ιδιότυπη ανοχή και από τις δυο πλευρές στην επιδίωξη των στόχων του, κυρίως στην Συρία, ενώ αυτό το κλίμα προδιαγράφει και την επίδειξη αντίστοιχης ανοχής εάν αποφασίσει να κινηθεί απειλητικά κλιμακώνοντας την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το γεγονός ότι εξασφάλισε ο κ. Ερντογάν από τους ηγέτες των δύο υπερδυνάμεων το πράσινο φως για να καταλάβει έδαφος ανεξάρτητης χώρας, αποθρασύνει την Τουρκία και την καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνο αποσταθεροποιητικό παράγοντα, καθώς θεωρεί ότι η ίδια ανοχή θα υπάρξει σε κάθε κίνηση που εντάσσεται στην αναθεωρητική πολιτική που έχει υιοθετήσει ο Τούρκος ηγέτης.
Η Ρωσία βρίσκεται σε πλήρη σύμπνοια με την Τουρκία σε ο, τι αφορά την Συρία, ενώ είναι σαφές ότι παρά την προσπάθεια του Σ. Λαβρόφ να κρατήσει ισορροπίες στις δηλώσεις του μετά την συνάντηση του με τον Νίκο Δένδια στην Μόσχα δεν έκρυψε την απροθυμία του να κάνει καν λόγο για την ένταση που προκαλεί η Τουρκία με τις παράνομες ενέργειες της εντός της Κυπριακής ΑΟΖ. Και αντέτεινε ότι την ένταση στην περιοχή την δημιουργεί η… στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Με τρόπο δηκτικό μάλιστα είπε ότι οι χώρες της περιοχής θα πρέπει να κάνουν κινήσεις βάσει των συμφερόντων τους και όχι των συμφερόντων του ΝΑΤΟ και τελικώς συνέστησε επίλυση των προβλημάτων της ενέργειας στις ΑΟΖ, με διάλογο όλων των χωρών, της Τουρκίας, της Κύπρου, της Ελλάδας, του Ισραήλ, της Αιγύπτου στην βάση του Δικαίου της θάλασσας. Προφανώς αυτή ήταν μια απάντηση που ήθελε να αφήσει έξω από την κριτική του, την προκλητική στάση της Τουρκίας με την ευθεία και κατάφωρη παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ως αντίβαρο βεβαίως ο κ. Λαβροφ επανέλαβε την στήριξη του στην λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, στην κατάργηση των Εγγυήσεων και στην συμμετοχή των Μονίμων μελών του ΣΑ του ΟΗΕ στην διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού.
Όμως η «γεύση» από την απάντηση του στο θέμα της τουρκικής προκλητικότητας ήταν πικρή. Εξάλλου, ο Νίκος Δένδιας μετά την επιστροφή του από την Μόσχα σε συνέντευξή του (Ραδιόφωνο Πρώτο Θέμα) δεν έκρυψε την ενόχληση της Αθήνας για την στάση αυτή της Ρωσίας στο θέμα των τουρκικών παραβιάσεων της κυπριακής ΑΟΖ. «Εκεί θα επιθυμούσαμε οι ανακοινώσεις της ρωσικής πλευράς να είναι πιο καθαρές. Δηλαδή να μην είναι λογική ίσων αποστάσεων. Αυτή είναι η άποψή μας. Την εκφράσαμε», είπε ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών.
Και από αμερικανικής πλευράς πάντως αμφισβητούμενης αξιοπιστίας είναι οι καθόλα θετικές δηλώσεις αξιωματούχων όπως του Μάθιου Πάλμερ βοηθού υφυπουργού εξωτερικών αρμόδιου για την Ευρασία και απεσταλμένου για τα Δυτικά Βαλκάνια, που σε συνομιλία του με Έλληνες δημοσιογράφους είπε ότι οι ΗΠΑ έχουν εκφράσει την ανησυχία τους για τις γεωτρήσεις της Τουρκίας στα ανοιχτά της Κύπρου που ειδικά εντός της ζώνης 12 ν.μ. είναι παράνομες βάσει των προβλέψεων του Δίκαιου της Θάλασσας.
Όπως επίσης κάθε άλλο παρά αποτελεί εγγύηση, με δεδομένο το πόσο εύκολα ο Πρόεδρος Τραμπ αδειάζει και πολύ πιο υψηλόβαθμα στελέχη της Αμερικανικής διοίκησης, του Στρατού και της Διπλωματίας η δήλωση του κ. Πάλμερ ότι έχει εκφρασθεί ανησυχία στην Τουρκία «για το ενδεχόμενο διεύρυνσης των δραστηριοτήτων αυτών, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας επέκτασής τους σε περιοχές που η Ελλάδα θεωρεί μέρος της υφαλοκρηπίδας της ή της ΑΟΖ της, όπως στο Αιγαίο» κάτι που όπως είπε θα ήταν «ζημιογόνο και προκλητική ενέργεια».
Η επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, που φθάνει με «πεσκέσι» την σύλληψη της οικογένειας του αρχηγού του ISIS που συμπτωματικά ζούσαν όλα αυτά τα χρόνια με ασφάλεια δίπλα στα σύνορα με την Τουρκία, είναι σημαντική με παρενέργειες και συνέπειες σε όλη την περιοχή.
Η συνέχιση της αποστολής λάθος μηνυμάτων στον Τούρκο ηγέτη, απλώς τον καθιστά ανεξέλεγκτο, πιο αλαζόνα και επικίνδυνο τροφοδοτώντας μια πηγή σοβαρής αποσταθεροποίησης, καθώς καμιά χώρα της περιοχής δεν είναι πρόθυμη να αποδεχθεί την κηδεμονία της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και των Δυτικών Βαλκανίων από τον κ. Ερντογάν.
