Συμβαίνουν πολύ περίεργα πράγματα στις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Τουρκίας, που απογοητεύουν αρκετούς Έλληνες και Ελληνοκύπριους. Και δικαιολογημένα θα έλεγα τους θυμώνουν, διότι οι Αμερικανοί είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, θα έλεγα και μαζοχιστές…
Γράφει ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ για το HELLAS JOURNAL
Διότι δεν γίνεται από τη μια ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν να καθυβρίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Πρόεδρο τους, και από την άλλη να του επιτρέπουν να συνεχίσει να αγοράζει φυσικό αέριο από το Ιράν, έστω και αν αυτό θα συμβεί μόνο για περίοδο έξι μηνών, έστω και αν η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη να μην πληρώνει την Τεχεράνη. Και δεν γίνεται να τρέχουν πίσω από τον Ερντογάν, διότι στέλνουν λάθος μήνυμα στους υπολοίπους συμμάχους τους.
Και ειλικρινά το γράφω: πως δικαιολογείται, το προηγούμενο βράδυ αυτής της απόφασης, ο υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής, να καλεί τον πρόεδρο της Τουρκίας με ιδιαίτερα αυστηρό τόνο, να επιλέξει μεταξύ της καλής Ουάσιγκτον και του κακού Ιράν. Και μάλιστα να θέτει στον Ερντογάν το δίλημμα με ιδιαίτερα απειλητική διάθεση. Η δήλωση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών έδωσε την εντύπωση προχθές το βράδυ ότι οι δύο χώρες εισέρχονται σε νέα περίοδο κρίσης, μεγαλύτερη από την προηγούμενη.
Οι απορίες είναι πολλές και τα ερωτηματικά ακόμα περισσότερα, αλλά πάντα υπάρχουν απαντήσεις, ακόμα και στις πιο πολύπλοκες πολιτικές και διπλωματικές καταστάσεις.
Ο κ. Πομπέο ήταν σαφής και δεν χρειάζεται κανείς να είναι σοφός για να αντιληφθεί το νόημα των λόγων του.
Τι είπε με πολύ λίγα λόγια; Ότι η Αμερική δεν είναι έτοιμη ακόμα να παραδώσει την Τουρκία στη Ρωσία και πολύ περισσότερο στο Ιράν.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι ίσως κάνει και κάποιες υποχωρήσεις για να κερδίσει την Τουρκία, παρά το γεγονός ότι η υποχωρητικότητα δεν χαρακτηρίζει την κυβέρνηση του σημερινού Πλανητάρχη. Ο Ντόναλντ Τραμπ σκέφτεται για τη διεθνή πολιτική, όπως ακριβώς συμπεριφέρεται και στο εσωτερικό: Ή όλα ή τίποτα…
Όμως, ακόμα και αν «τα βρει» με την τουρκική πολιτική ηγεσία -που είναι θα έλεγα δύσκολο-την ίδια στιγμή, δεν πρόκειται να τερματίσει την άλλη παράλληλη διαδικασία, της δημιουργίας δύο πόλων, που θα αδυνατίσουν τη στρατηγική θέση της Τουρκίας.
-Ο ένας πόλος είναι η στρατηγική γραμμή από το Ισραήλ μέχρι και την Ιταλία, που περιλαμβάνει την Κύπρο, την Άιγυπτο και την Ελλάδα.
-Και ο άλλος πόλος είναι ο λεγόμενος «χριστιανικός», που ξεκινά από την Ουγγαρία και την Πολωνία και φτάνει πάλι στην Ιταλία. Η τελευταία έχει εσχάτως σημαντική θέση στους σχεδιασμούς του Ντόναλντ Τραμπ, διότι η ηγεσία της ενστερνίζεται τις απόψεις του σε όλα τα προσφιλή του ζητήματα.
Όπως σημειώσαμε και παραπάνω, η πολυπόθητη βελτίωση των σχέσεων της Ουάσιγκτον και της Άγκυρας είναι δύσκολο να επιτευχθεί ενόσω ελέγχει την κατάσταση στην Τουρκία ο κ. Ερντογάν. Και είναι αυτό που αρνούνται να καταλάβουν οι Αμερικανοί. Βρίσκονται σε «καθεστώς άρνησης». Κατά τη γνώμη αρκετών σοβαρών αναλυτών, ο ισλαμιστής ηγέτης της χώρας, δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον να αναθερμάνει τις σχέσεις του με την Αμερική, διότι έχει κάνει τις επιλογές του με τις οποίες είναι απόλυτα ικανοποιημένος. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και οι μουλάδες της Τεχεράνης, του ικανοποιούν τον εγωϊσμό του, του συμπεριφέρονται «στα ίσα».
Δεν πιστεύει το ίδιο για τους Αμερικανούς. Ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ενώ αυτός τους εκμεταλλεύεται και τους χρησιμοποιεί και τους απομυζά, ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ «αρμέγουν» την Τουρκία. Τούτη η ερμαφρόδιτη σχέση, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα μπορεί να έχει κοστίσει στην Αμερική και ένα τρισεκατομμύριο. Και όταν χρειάστηκε την Τουρκία, αυτή δεν της επέτρεψε ποτέ να περάσει μέσα από τη χώρα, ούτε από τον… αέρα της!
Έχει όντως ενδιαφέρον να δούμε την κατάληξη αυτής της ιστορίας, η οποία θα είναι πικρή για την Αμερική. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται στην Τουρκία, άλλοτε με το ραβδί και άλλες φορές με την προσφορά της θαλπωρής μίας κουβέρτας, είναι παράλογος και παρανοϊκός. Και θα έλεγα και ανόητος, διότι δεν είναι δυνατόν να άγεται και να φέρεται μία ολόκληρη υπερδύναμη από ένα παρανοϊκό δικτάτορα, που παίζει το παιγνίδι της Μόσχας και της Τεχεράνης εναντίον της Δύσης.
ΟΙ προβλέψεις γι’ αυτή τη σχέση δεν είναι καλές, αντίθετα είναι βέβαιο ότι θα ζήσουμε νέα δράματα με τους άλλους Αμερικανούς υπηκόους, που φυλάκισε ο Ερντογάν.
Χθες, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο υφυπουργός Πολιτικών Υποθέσεων Ντέιβιντ Χέιλ συναντήθηκε με τον ομόλογό του της Τουρκίας Σεντάτ Ονάλ. Συζήτησαν τις διμερείς και τις περιφερειακές σχέσεις, αλλά κόλλησαν στο θέμα των φυλακισμένων Αμερικανών και στο άλλο μέγα ζήτημα των Κούρδων, που είναι οι φυσικοί σύμμαχοι της Αμερικής.
Του ζήτησε να σταματήσουν οι επιθέσεις εναντίον των Κούρδων και απαίτησε την απελευθέρωση των υπολοίπων Αμερικανών υπηκόων. Δεν γνωρίζουμε την απάντηση του Τούρκου υφυπουργού, αλλά θα τη δούμε σύντομα στην πράξη. Θα είναι φυσικά αρνητική…
Δυστυχώς, οι Αμερικανοί είναι αυτοί που δίνουν την ευκαιρία στον Ερντογάν να τους «γλεντά» με τον χειρότερο τρόπο.
