Η ανάρτηση είναι του χρήστη «Jim Manif» από λογαριασμό στο «Facebook» και αφορά στη βιομηχανική νοοτροπία της χώρας τη δεκαετία του 1980 και πως η τότε κυβέρνηση κατάφερε να χάσει μια μεγάλη βιομηχανική επένδυση, εις βάρος της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας:
«Ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει η παρακάτω περιγραφή έχει πλέον αποσυρθεί από το επιχειρείν αλλά είχε την ευγένεια και το θάρρος να μοιραστεί μαζί μας την παρακάτω τραγική περιπέτεια.
Το 1986, η εταιρία Τεοκαρ (Nissan) κάλεσε επίσημα τον πρόεδρο της Nissan, Yutaka Kume, στην Ελλάδα, μετά από το ενδιαφέρον της ιαπωνικής εταιρίας να επεκτείνει το εργοστάσιο της Τεοκαρ στο Βόλο, σε κεντρικό σημείο παραγωγής της Nissan στην Ευρώπη.
Τα επόμενα συμβάντα είναι απίστευτα: Ο πρόεδρος της Nissan δεν έγινε δεκτός από κανένα κυβερνητικό στέλεχος, όπως π.χ. την τότε υφυπουργό Βιομηχανίας Βάσω Παπανδρέου. Η επίσκεψη δεν δημοσιοποιήθηκε από καμμία αθηναϊκή εφήμερίδα, παρά μόνο από τοπική εφημερίδα του Βόλου.
Ο πρόεδρος της Nissan μετέβη στο εργοστάσιο της Τεοκάρ στο Βόλο. Την 2η ημέρα της παραμονής του εμφανίσθηκαν 2 λιμουζίνες της αγγλικής πρεσβείας. Η Μαργκαρετ Θάτσερ, με συνοδεία διπλωματών, ανέβηκε στα γραφεία της Τεοκάρ.
Η επένδυση της Nissan, που προοριζόταν για το Βόλο προχώρησε τελικά εντός του έτους, στο Σάντερλαντ της Μ. Βρεττανίας.
Τα παραπάνω γεγονότα τα πληροφορήθηκα το 1991 από κατασκευαστή ηλεκτρικών πινάκων στη Θεσσαλονίκη, που την ημέρα της επίσκεψης της Θάτσερ στην Τεοκάρ, ήταν παρών στο εργοστάσιο για ηλεκτρολογικές εργασίες.
Την περίοδο 1986-1989, ο μακαρίτης συνεταίρος μου, καθ. Πανεπιστημίου, ήταν αξιολογητής επενδύσεων, εντεταλμένος από το υπουργείο Ανάπτυξης. Εγώ ήμουν σύμβουλος του σε τεχνολογικά θέματα.
Από τις 10 περιπτώσεις επενδύσεων σε τεχνολογίες αιχμής, που αξιολογήσαμε θετικά, με τεράστια πολλαπλασιαστικά οφέλη για την ελληνική οικονομία δεν πραγματοποιήθηκε καμμία.
Σε μία περίπτωση μάλιστα, που ήρθαμε σε επαφή με τον επενδυτή, διαπιστώσαμε καταφανές μποϊκοτάζ από το Υπουργείο Βιομηχανίας. Ήταν η αφορμή για την παραίτηση του συνεταίρου μου από τη θέση του αξιολογητή. Την περίπτωση θα την δημοσιοποιήσω άλλη φορά.
Αυτό που έδιωχνε τους μεγάλους επενδυτές (Hitachi, Nissan) ήταν η αδιαλλαξία της κυβέρνησης στην προσαρμογή της Εργατικής Νομοθεσίας και ιδίως στο θέμα των απολύσεων. Τα ερωτήματα πολλά:
Γιατί μποϋκοτάριζαν και τις επενδύσεις, όπου δεν ετίθετο η απαίτηση αυτή από τον επενδυτή;
Πολλά ερωτήματα:
-Aγνοούσε η αντιπολίτευση της εποχής εκείνης (ΝΔ) την σωρεία τέτοιων συμβάντων;
-Πως εξηγείται η σιωπή του τύπου;
-Τι ρόλο έπαιξαν τα λόμπυ, ιδίως των αντιπροσώπων ευρωπαίων κατασκευαστών αυτοκινήτων, κλπ.;
-Τι ρόλο έπαιξε η δράκα των συνδικαλιστών;
Τέλος το ηθικό ερώτημα:
Είναι δυνατόν να εμφανίζεται «γαμπρός» του μεγέθους της Nissan, που τότε είχε τζίρο 10 φορές το ελληνικό ΑΕΠ και η «νύφη πασοκτζού» να μη δέχεται ούτε να τον δει, ενώ η αγγλίδα «νοικοκυρά» τον παίρνει παραμάσχαλα, έχοντας ετοιμάσει και την γαμήλια δεξίωση;
Την ιστορία την διηγόμουν σε φίλους επιχειρηματίες και μη, την εποχή της αστακομακαρονάδας (2002-8). Η συνήθης αντίδραση: «Ποια Nissan ρε; Εδώ βρέχει λεφτά (δάνεια) και μόνο μίζεροι σαν εσένα δεν τα βλέπουν!» Κάποιους από αυτούς σήμερα τους κυνηγούν θεοί και δαίμονες για τα χρέη»
