Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «US Naval Institute», τον Απρίλιο του 2023. Συντάκτης του κειμένου είναι ο Ανθυποπλοίαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Anthony Carrillo (μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο, στην αγγλική γλώσσα, ΕΔΩ). Η μετάφραση έγινε από τη συντακτική ομάδα του «DefenceReview.gr».

«Μετά από μια δεκαετία καθυστερήσεων στην εξέλιξη τους, τα LCS (Littoral Combat Ship) δείχνουν μια κάποια χρησιμότητα. Όμως, παρά την πρόοδο, παραμένει ένα προβληματικό πρόγραμμα. Είναι ένα παράδειγμα σπατάλης και αποτυχίας. Επομένως, αυτό που πρόκειται να πω εδώ δεν είναι ούτε τολμηρό ούτε καινούργιο: Τα LCS αποστραγγίζουν το Στόλο και το πρόγραμμα θα πρέπει να τερματιστεί αμέσως.

Τι στιγμή που οι φρεγάτες κλάσης Constellation θα αρχίσουν να εντάσσονται στο Στόλο, τα LCS θα χάσουν το λόγο ύπαρξης τους. Δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες, είναι βάρος, από άποψη χρημάτων, υλικών και επάνδρωσης και δεν μπορούν να εξυπηρετήσει κανένα σκοπό.

Υποσχέσεις vs. Πραγματικότητα

Το πρόγραμμα LCS είχε όραμα να προσφέρει πολεμική ικανότητα χαμηλού επιπέδου, μεταξύ των DD(X) και των CG(X). Ο σχεδιασμός τους απαιτούσε μέγιστη ταχύτητα 40 κόμβων, σε θάλασσες έως και 5,9 πόδια, εμβέλεια 1.000 ναυτικά μίλια, με ταχύτητα 40 κόμβους, εμβέλεια 3.500 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 18 κόμβους, βασικό πλήρωμα 50 ατόμων συν 25 άτομα προσωπικό για διαχείριση των πακέτων αποστολής και εναλλάξιμες συλλογές ανθυποβρυχιακού πολέμου, πολέμου επιφανείας και ναρκοπολέμου. Η δυνατότητα ταχείας διαμόρφωσης ενός LCS, για διαφορετικές αποστολές, χρησιμοποιώντας αρθρωτά πακέτα αποστολής, ήταν ένα κεντρικό χαρακτηριστικό του σχεδιασμού και ένα βασικό σημείο του προγράμματος.

Επί του παρόντος, η κλάση Freedom έχει πετύχει μέγιστη ταχύτητα 38,7 κόμβους και εμβέλεια 3.880 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 14 κόμβους, ενώ η κλάση Independence έχει πετύχει μέγιστη ταχύτητα 41,4 κόμβους και εμβέλεια 6.040 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 14 κόμβους. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί μ’ αυτούς τους αριθμούς, επειδή τα πλοία σπάνια επιτρέπουν τα καύσιμα τους να πέσουν κάτω από το όριο του 60-70%. Μια τυπική πλεύση, με κατανάλωση του 40% του καυσίμου, για τα Freedom, σημαίνει εμβέλεια περίπου 1.550 ναυτικών μιλίων, ενώ για τα Independence περίπου 2.420 ναυτικών μιλίων. Εν καιρώ πολέμου, ο κανόνας του 60-70% μπορεί να αγνοηθεί υπέρ της αποστολής.

Και οι δύο κλάσεις έχουν εγκαταλείψει την κεντρική ιδέα της εναλλαξιμότητας της αποστολής και έχουν πλήρωμα 70 άτομα. Επιπλέον, μπορούν να μεταφέρουν 24 ακόμα ως αεροπορικό προσωπικό, ανεβάζοντας το συνολικό πλήρωμα τα 94 άτομα. Για να διαμορφωθεί όμως αυτή η κατάσταση χρειάστηκαν 14 χρόνια για τα Freedom και 12 χρόνια για τα Independence.

Σε έκθεση του, το 2015, το Γραφείο Επιχειρησιακών Δοκιμών και Αξιολόγησης του Αμερικανικού Ναυτικού θέτει υπό αμφισβήτηση την επιχειρησιακή διάρκεια και των δύο κλάσεων. Κατά τη διάρκεια δοκιμών, το 2015, το USS Fort Worth (LCS-3) πέτυχε επίδοση εμβέλειας 1.960 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 14 κόμβους και 855 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 43,6 κόμβους. Το USS Coronado (LCS-4, πλέον έχει αποσυρθεί) πέτυχε επίδοση εμβέλειας 5.345 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 14 κόμβους. Η έκθεση αναφέρει επίσης ότι με διατήρηση καυσίμου στο 20% η εμβέλεια του πλοίου θα ήταν 4.242 ναυτικά μίλια. Σε δοκιμή ταχύτητας το Coronado κατάφερε να διατηρήσει ταχύτητα 37,9 κόμβους για 3 ώρες με πιθανή εμβέλεια 1.000 ναυτικών μιλίων, χρησιμοποιώντας το «πρακτικά διαθέσιμο καύσιμο». Ωστόσο, είχε δυσκολία στο να διατηρήσει την ταχύτητα αυτή λόγω διαφόρων μηχανολογικών προκλήσεων.

Εάν δεχθούμε ότι το LCS, ως πρόγραμμα, έχει προοδεύσει πολύ από το 2015 και μετά, θα πρέπει να υπολογίσουμε και το πρόβλημα του χρόνου της παραμονής τους στο ναύσταθμο. Η πρακτική εμβέλεια αυτών των πλοίων, με κατανάλωση του 30-40% του καυσίμου, παρεμποδίζει σοβαρά την ικανότητά τους να διεξάγουν οποιαδήποτε από τις ήδη περιορισμένες πολεμικές δυνατότητες τους. Για να πάει στην περιοχή του δυτικού Ειρηνικού, ένα LCS πρέπει να ταξιδέψει μεταξύ 1.326 ναυτικών μιλίων (Σιγκαπούρη, Subic Bay) και 2.883 ναυτικών μιλίων (Σιγκαπούρη, Γιοκοχάμα). Και οι δύο κλάσεις μπορούν να εκτελέσουν μονόδρομες διελεύσεις χωρίς στάση, αλλά δεν μπορούν να επιστρέψουν χωρίς ανεφοδιασμό.

Πρόσφατα, η προβληματική ανθυποβρυχιακή συλλογή αποστολής ακυρώθηκε λόγω υπερβάσεων κόστους. Με την ακύρωση της, το LCS περιορίστηκε μόνο στη μονάδα πολέμου επιφανείας. Από την άλλη, η αρχική επιχειρησιακή ικανότητα λειτουργίας για τη συλλογή ναρκοπολέμου αναμένεται αυτό το φθινόπωρο. Αν και η συλλογή ναρκοπολέμου ενσωματώνει πολλές τεχνολογίες, ωστόσο οι περισσότερες μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από άλλα πλοία του Στόλου. Επίσης, τα LCS δεν σχεδιάστηκαν για να διεξάγουν αεράμυνα περιοχής.

Κάτι που δεν συζητείται συχνά, σχετικά με τα LCS, είναι το θέμα της επιβίωσής τους. Η κλάση Independence έχει αλουμινένιο κύτος. Η σύγκρουση, το 1975, του αεροπλανοφόρου USS John F. Kennedy (CV-67) και του καταδρομικού Belknap (CG-26) κατέδειξε στο Ναυτικό τον κίνδυνο της επιλογής του αλουμινίου στα πολεμικά πλοία. Στο περιστατικό του 1975 η πυρκαγιά που προέκυψε έλιωσε την υπερκατασκευή αλουμινίου στο Belknap. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται το αλουμίνιο, ωστόσο ενέχει αυξημένο κίνδυνο για το πλήρωμα και την όλη αποστολή σε περίπτωση πυρκαγιάς. Επιπλέον, υπάρχουν και θέματα ρωγμών στο κύτος και ζητήματα διάβρωσης.

Το LCS δείχνει ότι δεν μπορεί να επιβιώσει σε κανονικές συνθήκες πόσο μάλλον σε συνθήκες που μπορεί να προκύψουν από ζημιές μάχης.

Το κόστος των LCS

Σύμφωνα με το κυβερνητικό ελεγκτικό γραφείο GAO, το πρόγραμμα LCS θα κοστίσει περισσότερα από $ 60 δισεκατομμύρια για 35 πλοία και 44 συλλογές αποστολής. Σημειωτέων, αυτή η εκτίμηση δεν περιλαμβάνει τις απρογραμμάτιστες επισκευές που απαιτούνται για τα πολλά σχεδιαστικά ελαττώματα. Από τα 35 πλοία, το Ναυτικό σχεδιάζει να διατηρήσει μόνο 15 πλοία σε ρόλο ναρκοπολέμου (κλάσης Independence) και 6 πλοία σε ρόλο πολέμου επιφανείας (κλάσης Freedom).

Τα 15 πλοία ναρκοπολέμου θα είναι μια πολύ καθυστερημένη αντικατάσταση των πλοίων κλάσης Avenger, αλλά το υψηλό ετήσιο λειτουργικό κόστος των LCS, που είναι $ 50-70 εκατομμύρια, σε σύγκριση με τα $ 81 εκατομμύρια για ένα Arleigh Burke, φαίνεται υπερβολικό για έναν τύπο πλοίου που δεν εκτελεί πολλαπλές αποστολές. Ο λόγος για το υψηλό αυτό κόστος είναι η υπερβολική εξάρτηση στην υποστήριξη που πρέπει να γίνει ξηρά. Τα συμβόλαια υποστήριξης κυμαίνονται από $ 72,5 εκατομμύρια $ (με επιλογές έως και $ 215,9 εκατομμύρια) έως $ 344,7 εκατομμύρια. Η δαπάνη αυτή συνδυάζεται με την ανάγκη μεταφοράς τεχνικού προσωπικού και εξοπλισμού στο εξωτερικό για την υποστήριξη των πλοίων. Η αδυναμία αυτής της στρατηγικής υποστήριξης παρατηρήθηκε από τον διαχειριστή του προγράμματος, ο οποίος επιβλέπει την εισαγωγή σε υπηρεσία και τη διατήρηση του στόλου των LCS: «Όταν οι σφαίρες αρχίζουν να πετούν … Ανυπομονώ να στείλω κάποιον εκεί έξω. Χρειάζομαι κάποιον εκεί έξω», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Η τρέχουσα διαμόρφωση πληρώματος των LCS έχει ρυθμιστεί έτσι ώστε να αλλάξει. Στη θέση των πληρωμάτων των 70 ατόμων, τα Freedom θα έχουν βασικό πληρώματα συν 25 επιπλέον άτομα για να βοηθούν στη διατήρηση της ετοιμότητας. Αυτό σημαίνει ότι θα υπηρετούν 2.670 ναύτες στα LCS, οι οποίοι θα μπορούσαν να επανδρώσουν 8,5 Arleigh Burke.

Ως απάντηση στη μείωση του μεγέθους του στόλου των LCS και στις προσαρμογές στο μέγεθος των πληρωμάτων, το Ναυτικό σχεδιάζει να κλείσει το LCS Training Facility Atlantic και να ενοποιήσει την εκπαίδευση στο LCS Training Facility Pacific. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια μια εκπαιδευτικής εγκατάστασης αξίας $ 24,7 εκατομμυρίων. Εάν κλείσουν και οι εγκαταστάσεις του Ειρηνικού και του Bridge Part–Task στο Νιούπορτ του Ρόουντ Άιλαντ, το ποσό αυτό θα αυξηθεί στα $ 75,5 εκατομμύρια. Όσο άσχημο και αν ακούγεται, θα άξιζε τον κόπο η εξοικονόμηση εκπαιδευτικού προσωπικού, ο χρόνος εκπαίδευσης και τα λειτουργικά έξοδα. Οι εκπαιδευτές αυτοί θα μπορούσαν να συμπληρώσουν θέσεις εκπαιδευτών για άλλα πλοία του Στόλου. Ο χρόνος που καταναλώνεται σε πολυάριθμα μαθήματα, για τα πληρώματα των LCS, συνολικής διάρκειας έξι μηνών, θα μπορούσε να δαπανηθεί σε ενεργό υπηρεσία στα πλοία.

Το 2020, τα Freedom άρχισαν να αντιμετωπίζουν προβλήματα με το σύστημα της πρόωσης. Τα πλοία με αυτό το ελάττωμα μπορούν να επιτύχουν υψηλές ταχύτητες μόνο αποφεύγοντας την ταυτόχρονη λειτουργία των πετρελαιοκινητήρων και των υδροπροωθητών, μειώνοντας ελαφρά την τελική τους ταχύτητα. Παραδόξως, το Ναυτικό συνεχίζει την επισκευή του USS St. Louis (LCS-19), ένα πλοίο που έχει προγραμματιστεί να αποσυρθεί το 2023.

Ζητήματα με κατασκευές αλουμινίου σε πολεμικά πλοία έχουν διαπιστωθεί ήδη από το 1987. Ωστόσο, αποκαλύφθηκε πρόγραμμα ρωγμών στην υπερκατασκευή των πλοίων Freedom, μόλις 4 χρόνια από την έναρξη της χρήσης τους. Μέσα σε ένα χρόνο το USS Independence (LCS-2) σημείωσε σοβαρή διάβρωση. Το πρόβλημα διάβρωσης φαινομενικά επιλύθηκε, αλλά ένα νέο πρόβλημα που σχετίζεται με το αλουμίνιο έχει εμφανιστεί στα Independence: Οι ρωγμές στο κύτος. Ως αποτέλεσμα, τα Independence περιορίζονται από μέγιστη  ταχύτητα 15 κόμβους σε κατάσταση ανοικτής θάλασσας και δεν μπορούν να λειτουργούν σε θάλασσες μεγαλύτερες από 8,2 πόδια. Οι περιορισμοί αυτοί επηρεάζουν την κίνηση των πλοίων και εκμηδενίζουν κάθε πλεονέκτημα ταχύτητας στη μάχη.

Ένα άλλο πιθανό ζήτημα είναι η σπηλαίωση στους πίδακες νερού κατά την πρόωση των LCS. Ο συνδυασμός της υψηλής ταχύτητας περιστροφής του στροφείου και της χαμηλής πίεσης που ασκεί το νερό προκαλεί τη σπηλαίωση των πιδάκων νερού, οδηγώντας σε διάβρωση των επιφανειών που έρχονται σε επαφή με τις φυσαλίδες σπηλαίωσης. Τελικά, η διάβρωση στα στροφεία των υδροπροωθητών θα τους κάνει λιγότερο αποτελεσματικούς. Φαίνεται δίκαιο να υποθέσουμε ότι τα LCS θα χρειαστούν περιορισμό στην ταχύτητα τους, κατά τη διάρκεια της επιχειρησιακής ζωής τους, έτσι ώστε να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής των υδροπροωθητών.

Δεδομένων όλων αυτών των ζητημάτων και του κόστους, καθώς και της αδυναμίας των LCS να εκτελέσουν πολλαπλές και ουσιαστικές πολεμικές αποστολές, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια αξία, εκτός από το να κρατούν ανοιχτά τα ναυπηγεία, έχουν τα LCS.

Ιδέες χρήσης και απόσυρσης

Πρόσφατες προτάσεις λένε πώς το Ναυτικό θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα αποσυρθέντα LCS, συμπεριλαμβανομένου και του USS Paul F. Foster, ως αντικαταστάτες των πλοίων δοκιμών Self–Defense Test Ship (SDTS). Ωστόσο, τα SDTS έχουν τέσσερις γεννήτριες των 2 μεγαβάτ, ενώ το Freedom έχει τέσσερις γεννήτριες των 800 κιλοβάτ. Συνεπώς, ένα LCS έχει λιγότερη ισχύ από ένα SDTS. Ένας καταλληλότερος αντικαταστάτης τους θα ήταν ένα Ticonderoga. Το πλεονέκτημα του Ticonderoga είναι ότι έχει παρόμοια συστήματα με αυτά που χρησιμοποιούνται σε άλλα πλοία επιφανείας, έχει περισσότερο χώρο για εξοπλισμό υπό δοκιμή και έχει μεγαλύτερη ισχύ από ένα LCS.

Οι διαφορές στα συστήματα πλοίων αποκλείουν επίσης τα LCS από το να είναι μια αποτελεσματική πλατφόρμα για έλεγχο νέων συστημάτων. Η χρήση των LCS ως πλοίων προσγείωσης ελικοπτέρων θα ήταν καλή ιδέα εάν δεν απαιτούσε μεγάλη υποδομή υποστήριξης για συντήρηση και εκπαίδευση. Ένα συμβατικό πλοίο που χρησιμοποιεί τα ίδια προγράμματα συντήρησης και εκπαίδευσης με άλλα πλοία θα έκανε καλύτερα τη συγκεκριμένη δουλειά. Και πάλι, ένα Ticonderoga θα εκτελούσε αυτές τις λειτουργίες καλύτερα από ένα LCS.

Λαμβάνοντας υπόψη την έλλειψη χρήσιμου αντικειμένου για τα LCS, η καλύτερη επιλογή είναι να τα κανιβαλίσουμε για ανταλλακτικά. Στα πλοία του Αμερικανικού Ναυτικού, μεγάλο μέρος του εξοπλισμού είναι κοινό: Κοινή ηλεκτρική υποδομή, κοινά συστήματα ενδοεπικοινωνίας, κοινός εξοπλισμός ελέγχου ζημιών, κοινός πυροσβεστικός εξοπλισμός, κοινές αντλίες, κοινοί κινητήρες κ.ά., τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε άλλα πλοία. Είναι σημαντικό ότι ο κανιβαλισμός των LCS θα περιλαμβάνει και τους κινητήρες τους. Οι LM-2500, των Independence, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για νέα πλοία ή επισκευή αντιτορπιλικών Arleigh Burke και για τις φρεγάτες Constellation. Οι κινητήρες MT-30, των Freedom, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στα Zumwalt και στα DDG(X).

Ακυρώστε το πρόγραμμα LCS τώρα

Το πρόγραμμα LCS δεν έχει επιτύχει τους στόχους του και το Ναυτικό προσπαθεί να βασιστεί σε όποια καθήκοντα μπορούν να εκτελέσουν τα LCS. Αυτό είναι το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να κάνουν τα πλοία. Τα πολεμικά πλοία πρέπει να ταιριάζουν σε έναν σκοπό και ο σκοπός πρέπει να ταιριάζει στο όραμα του τρόπου με τον οποίο μάχεται ο Στόλος. Δεδομένης της απόδοσης των LCS μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει χώρος για τα συγκεκριμένα πλοία στον Αμερικανικό Στόλο. Είναι καιρός να βγάλουμε αυτό το ταραγμένο πρόγραμμα από τη μιζέρια του».