Με αφορμή των καταιγισμό ειρωνικών, απαξιωτικών και υβριστικών χαρακτηρισμών που δέχεται ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Πάνος Καμμένος για την προσπάθεια του να ρίψει στεφάνι πλησίον των Ιμίων, για να τιμήσει την μνήμη των τριών πεσόντων του πολεμικού ναυτικού κατά την ελληνοτουρκική κρίση του 1996, έχουμε να δηλώσουμε τα εξής:

1. Ο Υπουργός δεν χρειάστηκε την ρίψη του ΚΑΙ του συγκεκριμένου στεφάνου για να επισύρει την μήνη των κοινωνικών δικτύων και του ηλεκτρονικού αμυντικού τύπου. Τα πεπραγμένα του μιλούν από μόνα τους, πέρα και πάνω από τους παραμορφωτικούς φακούς της αμυντικής δημοσιογραφίας της πούδρας ή των ιδιοτελών κομματικών σκοπιμοτήτων.

2. Το συγκεκριμένο επεισόδιο δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από μια σκληρή απόδειξη για το που οδηγούν τα χρεωκοπημένα ιδεολογήματα του κατευνασμού, της ελληνοτουρκικής φιλίας και των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία πλέον ότι όλοι το γνωρίζουν εντός και εκτός στρατεύματος. Απλά για λόγους που αδυνατούμε να επεξεργαστούμε με την συμβατική κοινή λογική, προσποιούνται ότι δεν το καταλαβαίνουν, αφήνοντας την «οπλισμένη βόμβα» να σκάσει στα χέρια των επόμενων διαχειριστών μιας μελλοντικής κρίσης.

3. Πρέπει να είναι κάποιος τόσο ιδεοληπτικά τυφλωμένος που δεν βλέπει ότι η επόμενη ελληνο-τουρκική κρίση δεν θα καθυστερήσει πολύ. Η Τουρκία κάθε φορά, σε Θράκη και Αιγαίο, τραβάει το σχοινί προσθέτοντας νέα χαρακτηριστικά αμφισβήτησης και αποδόμησης της ελληνικής αποτροπής, για να τεστάρει και να αξιολογήσει τα ελληνικά αντανακλαστικά. Και κάθε φορά, λαμβάνει το ίδιο μονότονο και διαχρονικό μήνυμα κατευνασμού, το οποίο φυσικά σερβίρεται ως δήθεν ήρεμη δύναμη αποφασιστικότητας από τους «χρήσιμους ηλίθιους της Ιστορίας»…

4. Οι ήρωες που πέφτουν στο πεδίο της μάχης, τα ορφανά τέκνα και οι οικογένειες που μένουν με τις αναμνήσεις και τις φωτογραφίες, δεν πιστεύουμε ότι δικαιώνονται με την ρίψη στεφάνων, πυροβολισμών, δημιουργία προτομών και ονοματοδοσίες οδών. Δικαιώνονται όταν η θυσία τους δεν ήταν μάταιη, δεν έγινε για το τίποτα.

Πιστεύει κανείς σήμερα ότι η ελληνική Πολιτεία τιμά με αποφασιστικό και πρακτικό τρόπο την μνήμη των ηρώων της;

Πώς;

Με τα ελικόπτερα AB212 που θα έπρεπε προ πολλού να είχαν αντικατασταθεί με ικανότερες και ασφαλέστερες εκδόσεις των  Sikorsky Seahawk;

Με ένα στόλο φρεγατών που με ψυχρά τεχνολογικά και επιχειρησιακά δεδομένα έχει αφεθεί στο έλεος της τεχνολογικής απαξίωσης;

Με αυτούς που καμαρώνουν για τα υποβρύχια ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ ξεχνώντας να δώσουν απαντήσεις γιατί δεν ξεκινάει επιτέλους ο διαγωνισμός για τορπίλες νέας γενιάς; Έστω και με δωρεές … έστω και με εφοπλιστικές χορηγίες!

Με τα πρωτοφανή γεγονότα που ζούμε με τις FOS των αεροσκαφών Mirage 2000/2005 και των ελικοπτέρων NH-90;

Με ένα Λιμενικό Σώμα που δεν διαθέτει έστω ένα (!) σοβαρό οπλισμένο OPV με ελικοδρόμιο για φιλοξενία ελικοπτέρου, όταν η Τουρκία διαθέτει 4 πλοία κλάσεως DOST με πυροβόλο των 40mm και ελικοδρόμιο για ελικόπτερο AB-412EP;

Με τον δολοφόνο του Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη να κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος;

Δεν νομίζουμε να έχετε καμιά αμφιβολία για το που θα βρισκόταν τώρα ο Τούρκος Πιλότος αν ο Κώστας Ηλιάκης ήταν πιλότος της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας, έτσι;