Σύμφωνα με δηλώσεις του Ντόναλντ Σάντο, υποδιοικητή του κέντρου MCE (Maneuver Center of Excellence), έως το 2030 ο Αμερικανικός Στρατός θα διαθέτει ορισμένες αμιγώς ηλεκτροκίνητες Ταξιαρχίες (BCT : Brigade Combat Team). Ο Σάντο προσέθεσε ότι πρόκειται για μια «δομική αλλαγή. Είναι σημαντική και θα το κάνουμε και θα χρειαστούμε τη βοήθεια της αμυντικής βιομηχανίας … υπάρχουν πολλοί που λένε ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε».
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο σχέδιο, δεδομένου ότι ο Αμερικανικός Στρατός βασίζεται κατ’ αποκλειστικότητα στα υγρά καύσιμα (βενζίνη, πετρέλαιο), ενώ υπάρχει και το ζήτημα του μεγάλου τεχνολογικού και επιχειρησιακού ρίσκου ενός τέτοιου προγράμματος. Ο Σάντο έκανε λόγω για οχήματα βάρους 75 τόνων (δηλαδή επιπέδου άρματος μάχης) κινούμενα με τη βοήθεια μπαταριών υψηλής απόδοσης και από ηλεκτρικούς κινητήρες ικανούς να ανεφοδιάζονται (φορτίζονται) από γεννήτριες ισχύος 10-50 kW. Κάτι τέτοιο θα εξοικονομούσε 2.000 γαλόνια καυσίμου την ημέρα ανά Ταξιαρχία.
Ωστόσο ο Σάντο διασκέδασε τις εντυπώσεις λέγοντας ότι είναι αδύνατο μέσα σε 10 χρόνια ο Αμερικανικός Στρατός να αντικαταστήσεις τις δεκάδες χιλιάδες οχημάτων που διατηρεί σε υπηρεσία με νέας γενιάς ηλεκτροκίνητα οχήματα. Τόνισε ωστόσο ότι η ηλεκτροκίνηση είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος του προγράμματος NGCV (Next-Generation Combat Vehicle). Το πρόγραμμα NGCV έχει αναλάβει η SAIC, έχει διάρκεια 7 χρόνια (2018-2025) και κόστος $ 700 εκατομμύρια. Στόχος του προγράμματος είναι η ανάπτυξη πρωτότυπων οχημάτων προς αξιολόγηση, τροποποίηση και πιθανή μελλοντική παραγωγή. Σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης δύο πρωτότυπα οχήματα θα πρέπει να έχουν αναπτυχθεί και παραχθεί έως τα τέλη του 2022. Σε μια παράλληλη εξέλιξη η General Motors παρουσίασε στην έκδοση AUSA 2017 το ηλεκτροκίνητο όχημα SURUS (Silent Utility Rover Universal Superstructure) η κίνηση του οποίου βασίζεται σε σύστημα υδρογόνου.
Σύμφωνα με τον Σάντο, το πρόβλημα με τα ηλεκτροκίνητα οχήματα είναι το περιβάλλον στο οποίο θα κληθούν να πολεμήσουν. Εάν για παράδειγμα τέτοια οχήματα κληθούν να πολεμήσουν σε κράτη με ανεπαρκή ενεργειακή υποδομή, όπως το Αφγανιστάν, τότε ο Αμερικανικός Στρατός θα πρέπει να φέρει μαζί του αυτή την υποδομή, κάτι που σημαίνει τεράστιες επενδύσεις για έρευνα και τεχνολογία. Εναλλακτικά, ο Αμερικανικός Στρατός θα μπορούσε να παρακολουθήσει και να υιοθετήσει τις εξελίξεις στην αυτοκινητοβιομηχανία η οποία επενδύει στον τομέα της ηλεκτροκίνησης, μειώνοντας έτσι το κόστος έρευνας και τεχνολογίας.
