Σε σκοτεινά μονοπάτια οδηγούνται οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας καθώς ακόμη κι αν ο Τραμπ βάλει και ξαναβάλει το χέρι του δύσκολα μπορεί πια να αποκατασταθεί στοιχειωδώς το ρήγμα που έχει ανοίξει βαθύ στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και παίρνει πλέον μορφή βεντέτας των νομοθετικών Σωμάτων των ΗΠΑ έναντι του Ερντογάν, με τελευταίο δείγμα την έγκριση με συντριπτική πλειοψηφία από το Κογκρέσο απόφασης για αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ για το LIBERAL
Βουλευτές και Γερουσιαστές δεν είναι μόνοι ,αλλά και το κατεστημένο πολιτικό, στρατιωτικό, διπλωματικό της Ουάσιγκτον έχει στραφεί με οργή πλέον εναντίον του Ερντογάν και του ρόλου που ο ίδιος διεκδικεί για την Τουρκία.
Η δαιμονοποίηση του τούρκου ηγέτη στην αμερικανική κοινή γνώμη για την οποία έχει φροντίσει και ο ίδιος με την πολιτική που ακολουθεί ,έχει μετατραπεί σε βαθιά καχυποψία του αμερικανικού βαθέως κράτους για τις προθέσεις αλλά και για την αξιοπιστία του Ταγιπ Ερντογάν ως Συμμάχου και στρατηγικού εταίρου των ΗΠΑ και της Δύσης.
Για το αμερικανικό κατεστημένο θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι ο Τ. Ερντογάν εκμεταλλεύεται την ιδιορρυθμία του Αμερικανού προέδρου ,ώστε να επιβάλει μια sui generis κατάσταση στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., ενώ ο ίδιος έχει στραφεί στην «αγκαλιά» του Ρώσου προέδρου Πούτιν, ο οποίος τον χρησιμοποιεί για να διεμβολίζει και να δημιουργεί ρωγμές στην Ατλαντική Συμμαχία.
Κανείς δεν θέλει να χαθεί η Τουρκία, όμως όλοι γνωρίζουν ότι εάν δεν χαλιναγωγηθεί ο «Σουλτάνος» τότε θα είναι δύσκολο να διατηρηθεί και η Τουρκία ως προχωρημένο φυλάκιο της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Η επιλογή του Τ. Ερντογάν να έρθει σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, δυο πυλώνες της αμερικανικής στρατηγικής για την Μέση Ανατολή και την Αφρική, η απόφαση του να εκβιάσει το αμερικανικό Πεντάγωνο και το Στειτ Ντιπάρτμεντ για την παραχώρηση τεχνολογίας των Patriot, που οδήγησε σε ναυάγιο την αγορά του πυραυλικού συστήματος και στροφή της Τουρκίας στους ρωσικούς S-400 και η συνεπακόλουθη ακύρωση της συμμετοχής της Τουρκίας στο πρόγραμμα παραγωγής των F-35 και τα όσα ακολούθησαν στην Συρία έχουν συνθέσει ένα εκρηκτικό σκηνικό.
Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί η απόρριψη μέχρι τώρα όλων των αιτημάτων της Άγκυρας για έκδοση του Φετουλαχ Γκιουλεν, η γνωστή υπόθεση που εκκρεμεί με την δίωξη των σωματοφυλάκων του Ερντογάν που είχαν ξυλοκοπήσει διαδηλωτές στην προηγούμενη επίσκεψη του τούρκου ηγέτη στην αμερικανική πρωτεύουσα ,η δίωξη που ασκήθηκε στην τουρκική κρατική τράπεζα Halkbank για ξέπλυμα δισεκατομμυρίων δολαρίων από το λαθρεμπόριο ιρανικού πετρελαίου ,η απειλή του Κογκρέσου και της Γερουσίας για επιβολή κυρώσεων λόγω των S-400 και της εισβολής στην Συρία, και φυσικά η πειρατική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η (μη δεσμευτική) απόφαση του Κογκρέσου για την Αρμενική Γενοκτονία ήρθε ανήμερα της εθνικής εορτής της Τουρκίας, για την Ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας ,προκαλώντας οργίλες αντιδράσεις της τουρκικής ηγεσίας που έσπευσε να απορρίψει το ψήφισμα και να κατηγορήσει το Κογκρέσο ότι επιχειρεί να εμπλέξει τις σχέσεις με την Τουρκία σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και αντιπαραθέσεις. Και ότι η απόφαση αυτή ήταν η εκδίκηση για την τουρκική πολιτική στην Συρία.
Η Τουρκική Εθνοσυνέλευση συνεδρίασε εκτάκτως προκειμένου να καταδικάσει την απόφαση του Κογκρέσου ,ενώ η Άγκυρα ζητά τώρα από τον πρόεδρο Τραμπ να απορρίψει την απόφαση για την Αρμενική Γενοκτονία.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει κρύψει την προσωπική συμπάθεια του για τον Ερντογάν αλλά είναι σαφές ότι με τους χειρισμούς του στην διάρκεια των τελευταίων μηνών για την υπόθεση των S-400 και την εγκατάλειψη των Κούρδων ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εισβολή της Τουρκίας στην Βόρεια Συρία και την πλήρη επικράτηση της Ρωσίας , δεν έχει απεριόριστα περιθώρια χειρισμών και πλήρους αγνόησης των δυο νομοθετικών Σωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι κατόρθωσε ο κ. Τραμπ να ενώσει ,εναντίον του και εναντίον της Τουρκίας, Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς στα δυο νομοθετικά Σώματα.
Βεβαίως για την τουρκική ηγεσία η απόφαση του Κογκρέσου λειτουργεί και αντίστροφα. Για τον Ταγίπ Ερντογάν η προβολή νέων «εχθρών» είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής του και θεωρώντας ότι τελικά ο Τραμπ «καθαρίζει» για λογαριασμό του , δεν διστάζει να ανεβάσει τους τόνους και να χρησιμοποιεί πολεμική ρητορική εναντίον της Ουάσιγκτον.
Υπό αυτές τις συνθήκες έχει τεθεί εν αμφιβόλω και η επίσκεψη Ερντογάν στον Λευκό Οίκο στις 13 Νοεμβρίου. Γιατί ο Τ. Ερντογάν θα ήθελε να δείξει σε όλους ότι μπορεί να συνομιλεί ως ίσος προς ίσο με τον ηγέτη τη υπερδύναμης, αλλά το προφίλ του που μόλις έχει αρχίσει να ανακάμπτει στο εσωτερικό της χώρας του δεν θα αντέξει νέα γρατσουνίσματα από διαδηλώσεις εναντίον του, από αποδοκιμασίες γερουσιαστών και βουλευτών, από καμπάνιες στα αμερικανικά ΜΜΕ εναντίον του προσώπου του.
Γιατί θέλοντας και μη ο κ. Ερντογαν έχει ταυτισθεί στις ΗΠΑ με τον Ντ. Τραμπ. Και η διαφορά είναι ότι οι εχθροί του Τραμπ ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική, την κοινωνία και με τα ΜΜΕ και διαμορφώνουν πολιτική. Οι υποστηρικτές του Αμερικανού προέδρου ίσως δεν ξέρουν κατά που πέφτει η Τουρκία.
