Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο-σε συνδυασμό με τις μεταναστευτικές ροές προς τη χώρα μας, που δεν λένε να σταματήσουν-μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ για το PONTOS NEWS
Το δημογραφικό, που μας καλεί εδώ και πολλά χρόνια να αναλάβουμε δράσεις και να δώσουμε λύσεις-κάτι που μόνο ο Κώστας Καραμανλής με τις κυβερνήσεις του έκανε, με αποτέλεσμα τη σχετική βελτίωση των δεικτών τα χρόνια που ίσχυσαν τα μέτρα που έλαβαν τότε οι αρμόδιοι φορείς-, επιτείνεται με τη φυγή μισού εκατομμυρίου μορφωμένων νέων τα χρόνια της κρίσης.
Όσον αφορά τις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές, σύμφωνα με τη FRONTEX οι καταγεγραμμένοι παρανόμως εισελθόντες στην Ελλάδα ήταν:
Το 2008: 52.300, το 2009: 40.000, το 2010: 55.700, το 2011: 57.000, το 2012: 37.200, το 2013: 24.800, το 2014: 50.834, το 2015: 885.386, το 2016: 182.287 και το 2017: 42.305. Όσον αφορά το τρέχον έτος, 2018, τα μέχρι στιγμής στοιχεία αναφέρουν ότι έχουν εισέλθει παράνομα στην Ελλάδα 43.562 άτομα. Αυτό σημαίνει ότι από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν εισέλθει παράνομα στην Ελλάδα και έχουν καταγραφεί 1.451.374 αλλοδαποί, ενώ πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχει και άγνωστος αριθμός ατόμων που μπαίνουν και παραμένουν στην Ελλάδα παράνομα.
Ο Αναστάσιος Λαβρέντζος, στο βιβλίο του Σιωπηρή άλωση (εκδ. Πραγματεία), μελετά το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας σε σχέση με το μεταναστευτικό, παραθέτοντας χρήσιμους πίνακες για την πορεία του. Ο συγγραφέας μάς λέει ότι «από εδώ και μπρος εισερχόμαστε σε μια ασταμάτητη αριθμητική συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού». Το κλειδί εδώ είναι ο όρος «ασταμάτητη». Δεν οδεύουμε, δηλαδή, σε μια κατάσταση ισορροπίας σε ένα πιο χαμηλό αριθμητικό επίπεδο, αλλά από εδώ και μπρος μπαίνουμε σε μια κατηφόρα. Όπως λέμε, εισερχόμαστε σε τερματική δημογραφική φάση. Οι δημογραφικές προβολές διαφόρων διεθνών οργανισμών μάς δείχνουν πού πηγαίνουμε. Επιλέγοντας το λεγόμενο κύριο σενάριο της Eurostat-το οποίο δεν είναι και το πιο απαισιόδοξο-, βλέπουμε ότι το 2050 ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι το πολύ εννέα εκατομμύρια. Αυτό όμως που θα είναι το χειρότερο είναι η βαθιά γήρανση του πληθυσμού που παράλληλα θα συντελείται. Με βάση το ίδιο σενάριο εκτιμάται ότι στα εννέα εκατομμύρια που αναφέραμε, τα τρία θα είναι άνω των 65 ετών. Δηλαδή μιλάμε για έναν πληθυσμό ο οποίος στο μέσον του αιώνα θα βρίσκεται στα πρόθυρα της δημογραφικής κατάρρευσης. Όπως είπα, δε, αυτό δεν είναι καν το χειρότερο σενάριο. Ωστόσο, ακόμη και αυτές οι εκτιμήσεις είναι αρκούντως τρομοκρατικές για να μας κάνουν να κινητοποιηθούμε.
Ο συγγραφέας μάς λέει επίσης ότι «το δημογραφικό έλλειμμα της χώρας σε λίγες δεκαετίες θα είναι τόσο σημαντικό, ώστε αν υποθέσουμε ότι θα καλυφθεί εξ ολοκλήρου με μεταναστευτικές ροές, τότε πραγματικά θα μιλάμε για μια άλλη χώρα. Και το ερώτημα σε μια τέτοια περίπτωση είναι αν μια κοινωνία μεταβαλλόμενη με τέτοιον τρόπο θα μπορέσει να διατηρήσει κάποια συνοχή ή ακόμη και να διαχειριστεί τις διαφορές της».
Άρα, με βάση τους αριθμούς, που είναι αμείλικτοι, η Ελλάδα κινδυνεύει τις επόμενες δεκαετίες-λόγω της δημογραφικής κατάρρευσης από τη μια πλευρά και των πραγματικά ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών από την άλλη-να μετατραπεί σε μια άλλη χώρα. Δηλαδή μια άλλη Ελλάδα, της οποίοι οι κάτοικοι θα είναι κάτι σαν Έλληνες, θα μιλούν κάτι που θα μοιάζει με ελληνικά και θα έχουν εθνική συνείδηση κάτι σαν ελληνική.
Για τη θρησκεία δεν μιλάμε, ορισμένοι από τους νεότερους αναγνώστες αυτού του άρθρου θα προλάβουν να δουν τους ορθοδόξους μειονότητα μέσα στην Ελλάδα, και το Ισλάμ κυρίαρχη θρησκεία της πατρίδας μας.
Και ενώ η κατάσταση είναι αυτή και τα μείζονα αυτά προβλήματα απαιτούν έναν εθνικό και κοινωνικό διάλογο, ούτως ώστε να αποφασίσουν οι πολίτες για την πορεία που οι ίδιοι θέλουν να ακολουθήσει η χώρα και το έθνος τις επόμενες δεκαετίες, διαβάζουμε ότι στις 10 και 11 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια συνόδου στο Μαρακές (Μαρόκο), πρόκειται να επικυρωθεί από τα κράτη μέλη του ΟΗΕ η «Παγκόσμια συμφωνία για την ασφαλή, συντεταγμένη και νόμιμη μετανάστευση», η οποία αν και μη δεσμευτική, δημιουργεί Δίκαιο και καθιστά τη μετανάστευση δικαίωμα των πολιτών της γης.
Ορισμένες χώρες που έχουν κυβερνήσεις που νοιάζονται για τον τόπο και τους ανθρώπους τους, και έχουν στρατηγική για την πορεία του κράτους τους, έχουν δηλώσει ότι δεν θα υπογράψουν τη συμφωνία. Οι χώρες αυτές είναι η Αυστραλία, η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Εσθονία, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Κροατία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Τσεχία, και εσχάτως προστέθηκε και η Ελβετία.
Σημειώνεται ότι η κρατούσα άποψη στην Ελβετία είναι ότι οι μη δεσμευτικοί πολιτικοί στόχοι που διατυπώνονται στο κείμενο της συμφωνίας θα μπορούσαν να μετατραπούν σε νομικά δεσμευτικές διατάξεις μακροπρόθεσμα.
Και ερχόμαστε τώρα στην Ελλάδα, που είναι από τις χώρες που αντιμετωπίζουν διπλό πρόβλημα, αυτό της δημογραφικής κατάρρευσης και εκείνο της ανεξέλεγκτης εισόδου μεταναστών, στη συντριπτική τους πλειονότητα μουσουλμάνων.
Αντί να γίνει ένας εθνικός διάλογος με τους πολίτες, στις πόλεις και τα χωριά, στα ΜΜΕ, για το θέμα, και να αναδειχθεί η βούληση του λαού, ενόψει της υπογραφής της εν λόγω συμφωνίας, επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή.
Που σημαίνει, μια ομάδα πολιτικών και διπλωματών, μια δράκα ατόμων που δεν νοιάζονται για την πορεία της πατρίδας και το μέλλον του ελληνισμού, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη βούληση των Ελλήνων, αποφάσισαν να υπογράψουν, χωρίς εμάς, για τη δική μας καταστροφή.
Κόμματα, πολιτικοί, διανοούμενοι και δημοσιολογούντες σιωπούν και αφήνουν τη δράκα που προανέφερα να υπογράψει την καταστροφή μας.
Ναι, μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας.
