Αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα της παρούσας αμυντικής και πολιτικής επικαιρότητας. Το ζήτημα της απόκτησης των αμερικανικών μαχητικών 5ης γενιάς μονοπωλεί τις τελευταίες ημέρες το δημόσιο λόγο. Από τη πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε η παρούσα ιστοσελίδα πάντα επώνυμα, τεκμηριώνοντας τα γραφόμενα μας και με ευπρέπεια και σεβασμό στους αναγνώστες μας καταθέταμε την άποψη μας. Το ίδιο θα κάνουμε και σήμερα.
Δεν θα εστιάσουμε στο επιχειρησιακό ή τακτικό σκέλος των αεροπορικών επιχειρήσεων με τις δυνατότητες που προσφέρουν τα F-35 ούτε και δεν θα αναλύσουμε ξανά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη τεχνολογική ωριμότητα του αεροσκάφους, τα προβλήματα που υφίστανται και είναι ευρέως γνωστά ή άλλες τεχνικές παραμέτρους.
Θα σταθούμε στο συνολικό κόστος του προγράμματος και στη γενικότερη ιεράρχηση των εξοπλιστικών αναγκών και προτεραιοτήτων για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Η απόκτηση ενός οπλικού συστήματος οποιουδήποτε και εάν είναι, πρέπει να σταθμίζεται συνολικά και ολιστικά και όχι μονομερώς και υπό το αυστηρό πρίσμα στενών τεχνολογικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων. Το οικονομικό σκέλος της απόκτησης των αμερικανικών μαχητικών 5ης γενιάς F-35 Α για τη ΠΑ εκτιμάται πως θα κυμαίνεται στα 3.5 με 4 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ακόμη και για την ίδια τη ΠΑ οι ανάγκες οι οποίες υφίστανται σε καμία περίπτωση δεν κατατάσσουν την απόκτηση των F-35 ως τη πρώτη και βασική προτεραιότητα. Ως εκ τούτων, εύλογα γεννάται το ερώτημα, πόσο φρόνιμο και πόσο ορθολογική είναι η δαπάνη ενός τέτοιου κονδυλίου τη στιγμή που υφίστανται άλλες σημαντικότερες ανάγκες τόσο για την ίδια τη ΠΑ όσο και για τους λοιπούς κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων;
Πολλάκις έχουμε αναλύσεις πως η ΠΑ δεδομένων των νέων τουρκικών απειλών (βαλλιστικά όπλα, πληθώρα UAV, όπλα stand off) που υφίστανται και αναβαθμίζονται ποσοτικά και ποιοτικά, οφείλει να δώσει έμφαση στα «μάτια» και στον «εγκέφαλο» της, δηλαδή το Σύστημα Αεροπορικού Ελέγχου που περιλαμβάνει τις μονάδες ραντάρ, τις μονάδες αεράμυνας, τις δυνατότητες ηλεκτρονικού πολέμου και φυσικά τα πολύτιμα ΑΣΕΠΕ. Παράλληλα είναι ορθολογικό να αναβαθμίσει τόσο τα Block 50 αλλά και τα Block 30. Τα τελευταία τα έχουμε ξεχάσει παρά το γεγονός πως τα αεροσκάφη έχουν υποστεί προγράμματα δομικής αναβάθμισης και κάλλιστα μπορούν να εκσυγχρονιστούν με τα ηλεκτρονικά απάρτια των μαχητικών που υφίστανται εκσυγχρονισμό στο επίπεδο F-16V.
Κουραστήκαμε επίσης να γράφουμε πως στις τόσες LoR που στέλνονται στην Ουάσιγκτον δεν έχουμε στείλει μια LoR με μια συγκεκριμένη λίστα όπλων κρούσης. Στην οποία να ζητάμε συγκεκριμένα όπλα για τα υπάρχοντα F-16. Όπλα τα οποία θα μεγιστοποιούσαν την ελληνική αποτροπή. Εκτός και εάν το πολιτικό σύστημα και η στρατιωτική ηγεσία αρέσκεται με εικόνες όπως τα F-16 το καλοκαίρι του 2020 φορτωμένα με βλήματα Maverick για αποστολές κρούσης του τουρκικού στόλου.
Το ίδιο ισχύει και για τα ατρακτίδια στόχευσης – ναυτιλίας ή ηλεκτρονικού πολέμου. Δυστυχώς από επίσημα χείλη ακούμε τραγικές δηλώσεις (επιεικώς το γράφουμε…) όπως του πρώην ΥΕΘΑ Νίκου Παναγιωτόπουλου πως δεν μας ενδιαφέρουν τα όπλα για τα F-35.
Την ίδια στιγμή για το Πολεμικό Ναυτικό οι ανάγκες σε σύγχρονες μονάδες κρούσης είναι δεδομένες και αδιαμφισβήτητες. Τη 4η FDI τη χαρίζουμε δυστυχώς στους Γάλλους με κλειδωμένη τιμή στα 975 εκατομμύρια ευρώ όταν το κόστος με βάση τις αυξήσεις των τιμών των πρώτων υλών ξεπερνά πλέον το 1.1 δισ ευρώ ενώ οι κορβέτες από 4 έχουν μειωθεί σε 3 με option για μια ακόμη. Το πρόγραμμα ναυπήγησης τεσσάρων νέων υποβρυχίων αντί να αποτελεί βασική προτεραιότητα είναι σε δεύτερη μοίρα.
Στον Στρατό Ξηράς έχουν συντελεστεί ελάχιστα βήματα προόδου τη στιγμή που τα διδάγματα από την Ουκρανία είναι πασιφανή. Έδαφος δεν διατηρείται και έδαφος δεν κατακτιέται δίχως ισχυρές χερσαίες δυνάμεις. Η Αεράμυνα του Στρατού και κυρίως τα αντιαεροπορικά συστήματα των νησιών του Αιγαίου χρήζουν ολικής ανανέωσης λόγω παλαιότητας. Το Πυροβολικό Μάχης βασικότατος συντελεστής της ελληνικής αποτροπής παραμένει σε άλλες δεκαετίες με βασικά κενά και ελλείψεις όχι τόσο σε μέσα εκπομπής πυρών αλλά σε μέσα, τακτικές και ικανότητες στοχοποίησης. Η ανάγκη για ένα σύγχρονο και καινούργιο ΤΟΜΑ εξακολουθεί να υφίστανται ενώ οι μονάδες αρμάτων Leopard βρίσκονται στα όρια τους. Δεν θα επεκταθούμε σε άλλα θέματα εξίσου αναγκαία όπως οι επικοινωνίες ή οι δυνατότητες ηλεκτρονικού πολέμου του Στρατού Ξηράς. Η κατάσταση είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη. Ούτε για το επίπεδο του τροχαίου υλικού, δηλαδή των μέσων διοικητικής μέριμνας και υποστήριξης που ανήκει στο πόλεμο του Βιετνάμ.
Και το ερώτημα επανέρχεται: πόσο ορθολογική είναι η δαπάνη μερικών δισεκατομμυρίων τη στιγμή που αρκετές από τις παραπάνω ανάγκες θα μπορούσαν να καλυφθούν;
Γιατί πρέπει τη παρούσα στιγμή να οδηγηθούμε στο πρόγραμμα F-35 και όχι σε δεύτερο χρόνο στα τέλη της τρέχουσας δεκαετίας; Είναι η πολιτική διάσταση του προγράμματος ο βασικός αυτοσκοπός;
Εμείς καταθέτουμε επώνυμα την άποψη μας ελεύθερα, ακομμάτιστα και ανεξάρτητα. Δίχως κομματικές παρωπίδες και δίχως να εξαρτόμαστε από κανέναν. Και γράφουμε ξεκάθαρα δίχως να υπολογίζουμε τα προβλήματα στο πρόγραμμα του F-35, λαμβάνοντας υπόψη μόνον τις οικονομικές παραμέτρους (αρχικό κόστος κτήσης και κόστος κύκλου ζωής) πως η συγκεκριμένη εξοπλιστική προμήθεια είναι ένας οικονομικός όλεθρος ο οποίος θα υπονομεύσει και θα υποθηκεύσει ή στη καλύτερη περίπτωση θα καθυστερήσεις δραματικά άλλες πιο σπουδαίες εξοπλιστικές ανάγκες.
Και μην βιαστούν ορισμένοι να πουν πως το ένα δεν αναιρεί το άλλο γιατί η ιστορία των ελληνικών εξοπλισμών αποδεικνύει πως ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Να αναλογιστούν πόσα χρόνια έκανε το ΠΝ να προμηθευτεί σύγχρονα πλοία (με αριθμό περικομμένο) ή πόσα έτη απαιτούνται για την ολοκλήρωση ενός εξοπλιστικού προγράμματος από τη φάση των διαπραγματεύσεων έως την υπογραφή της σύμβασης και την επιχειρησιακή ένταξη και ολοκλήρωση ενός οπλικού συστήματος.
Συνεπώς το πρόγραμμα προμήθειας των μαχητικών F-35 για τη ΠΑ δεν επείγει σε καμία περίπτωση. Ασφαλώς και είναι ένα οπλικό σύστημα με νέες δυνατότητες. Αλλά οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν ανάγκη από άλλες ακόμη πιο σημαντικές δυνατότητες οι οποίες και ιεραρχούνται σε ψηλότερες θέσεις.
Εκτός και εάν υπάρχουν τόσο αφελείς Έλληνες πολιτικοί που εκτιμούν πως η πρόσκτηση του F-35 θα αποτελέσει παράγοντα ανάσχεσης του τουρκικού αναθεωρητισμού και επεκτατισμού με γνώμονα τη πολιτική στήριξη της Ουάσιγκτον. Ή ακόμη χειρότερα πως οι νατοϊκές υποχρεώσεις της χώρας ιεραρχικώς προηγούνται της εθνικής άμυνας και ασφάλειας.
