Οι Τούρκοι, ως λαός, διακατέχονται από το σύμπλεγμα του κατατρεγμένου. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Γνωρίζουν ότι σφετερίζονται ξένες πατρίδες. Τους κατατρέχει ο φόβος της εξέγερσης και εκδίκησης των σκλαβωμένων.
Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ Κ. ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΗΣ, Μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΔΗΚΟ, για τον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ
Λαός νομαδικός, από τα βάθη της Ανατολίας, αν και κατάφερε να απαλλαγεί από τον νομαδικό τρόπο ζωής (δηλαδή τη συνεχή μετακίνηση), δεν απαλλάχτηκε από τον νομαδικό τρόπο σκέψης.
Θεωρεί ότι οι πηγές πλούτου είναι τα λάφυρα του πολέμου και το ξεζούμισμα των υπηκόων του, ραγιάδων, ομόθρησκων και άρχουσας τάξης, παρομοίως και μηδενός εξαιρουμένου.
Αυτή η νοοτροπία, σε συνδυασμό με το Ισλάμ, δεν επέτρεπε στους Οθωμανούς να ασχοληθούν με τα γράμματα και το εμπόριο. Το κενό αυτό συμπλήρωσαν οι Έλληνες, οι οποίοι κατάφεραν να αποκτήσουν χρήματα και να καταλάβουν ψηλά αξιώματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι οι αγνώμονες Έλληνες επαναστάτησαν εναντίον του φιλελεύθερου και φιλεύσπλαχνου σουλτάνου, που τους άφησε να πλουτίσουν και να ευημερήσουν. Η επανάσταση των Ελλήνων σήμανε την αρχή του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αυτό ποτέ δεν θα μας το συγχωρέσουν.
Η αλήθεια είναι ότι, παρά το δεσποτικό καθεστώς, που θεωρούσε τους ραγιάδες αντικείμενα, ιδιοκτησία του σουλτάνου, οι Έλληνες, λόγω της απαξίωσης των Τούρκων να ασχοληθούν με το εμπόριο και τα γράμματα, σε συνδυασμό με τη δική τους εργατικότητα, το επιχειρηματικό δαιμόνιο και τη δίψα για μάθηση, κατάφεραν να ευημερήσουν. Αυτό τα αίσθημα της φθονοκακίας τούς κατατρέχει μέχρι σήμερα.
Ζήλευαν και ζηλεύουν, πώς μια τόσο μικρότερη και αδύναμη χώρα μπορεί να ευημερεί περισσότερο από τη Μεγάλη Τουρκία.
Τα εδάφη που αποτελούν σήμερα την Ελλάδα και την Τουρκία δεν τα κατέκτησαν από τους Έλληνες αλλά από τους Ρωμαίους, άρα καμία σχέση έχουν οι σημερινοί Έλληνες με τους αρχαίους. Γι’ αυτό άλλωστε μας αποκαλούν Ρωμιούς (δηλαδή Ρωμαίους) και όχι Έλληνες.
Για την Κύπρο ο Νιχάτ Ερίμ, στο βιβλίο του «Η Κύπρος όπως την γνώρισα και την είδα λέει»: «Η σπουδαιότητα που κομίζει η Κύπρος για την Τουρκία έχει ένα μακρόν παρελθόν […]. Αν ρίξετε μια ματιά στο χάρτη θα δείτε σε πια χώρα ανήκει η Κύπρος […]. Γι’ αυτόν το λόγο οι Οσμανοί το 1571 αναγκάστηκαν να πάρουν τη μεγαλόνησο από τους Ενετούς. (Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η Κύπρος ουδέποτε υπήρξε ελληνική)».
Οι Τούρκοι θεωρούν ότι η Δύση και η ΕΕ είναι κλαμπ χριστιανικών κρατών, τα οποία μεροληπτούν υπέρ των Ελλήνων και κατά των Τούρκων. Αρχής γενομένης της άλωσης της Τριπολιτσάς μέχρι και τη στασιμότητα στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις-της κατά τα άλλα εξευρωπαϊσμένης Τουρκίας-για χάριν των Ελλήνων της Κύπρου.
Οι Τούρκοι βλέπουν υποτιμητικά τους λαούς οι οποίοι ήταν κάποτε υπόδουλοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και τους θεωρούν υποτελείς σε αυτούς υπηκόους.
Υπάρχουν Τούρκοι μορφωμένοι, πολιτισμένοι, δημοκράτες, ποιητές και διανοούμενοι. Είναι όμως μια μικρή και ασήμαντη μερίδα, σταγόνα στον ωκεανό των 80 εκατ. Τούρκων. Η τουρκική κοινωνία, λόγω χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, φτώχειας και θρησκείας, έχει παραμείνει οθωμανική στη νοοτροπία. Δεν έχει αντίληψη της ισότητας έως οριζόντιας σχέσης, μεταξύ ίσων, σε αξία και αξιοπρέπεια ανθρωπίνων όντων. Η ισότητα είναι κάθετη. Υπάρχουν αυτοί που ασκούν εξουσία και εξουσιάζουν και αυτοί που υφίστανται την εξουσία και εξουσιάζονται. Και αυτοί που υφίστανται την εξουσία πρέπει να είναι ευγνώμονες που έχουν την τύχη να εξουσιάζονται από τον αφέντη τους.
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, ήταν η αποκορύφωση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Μιας έχθρας 153 χρόνων, στην οποία οι Τούρκοι είχαν (στο δικό τους βιβλίο) διαχρονικά υποστεί πολλές αδικίες από ένα κατά πολύ μικρότερο σε έκταση και πληθυσμό έθνος, την Ελλάδα. Με την ανοχή, εάν όχι και τη βοήθεια, της διεθνούς κοινότητας. Το ’64 τους σταμάτησαν. Το ’74 πήραν τη ρεβάνς, πήραν το αίμα τους πίσω.
Αν δεν αναγνωρίσεις τα λάθη του παρελθόντος, θα τα επαναλάβεις. Εάν υποτιμήσεις τον αντίπαλό σου, θα αιφνιδιαστείς. Αν δεν μπορέσεις να καταλάβεις το πώς σκέπτεται, σε τι και γιατί αντιδρά ο εχθρός σου, δεν πρόκειται ποτέ να τον νικήσεις. Αν δεν έχεις συγκεκριμένο και ξεκάθαρα διατυπωμένο στόχο, δεν πρόκειται να πετύχεις τίποτε.
Και στόχος πρέπει να είναι τα δικά σου θέλω, όχι οι υποχωρήσεις του απέναντι.
