Είναι προφανές πως αυτό που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες απο την πλευρά της Τουρκίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επίδειξη κυνισμού.

Γράφει ο Χρήστος Σαλαμπουκίδης

Αναφερόμενοι σαφώς σε όλα όσα ο «σουλτάνος» πράττει απο την κρίση στον Έβρο και την εργαλοιοποίηση ανθρώπων που ως ένα βαθμό είναι πρόσφυγες και μετανάστες και λέμε ως ένα βαθμό δεδομένων των δηλώσεων πολλών εξ αυτών σε ξένα δίκτυα πως τους μεταφέρουν με λεωφορεία στα σύνορα δίχως κόστος εώς και τις καθημερινές προκλήσεις σε Αιγαίο απο θαλάσσης και αέρος με παραβιάσεις και διατήρησση κλίματος για ένα «θερμό» οχι μόνο απο άποψη θερμοκρασιών καλοκαίρι.

Θυμίζουμε οτι η Τουρκία μετά την αλαζονική και και τυχοδιωκτική πολεμική της εοιχείρηση στην Συρία όπου φάνηκε πως στήριξε ακόμη και τζιχαντιστικές ένοπλες δυνάμεις σε μια προσπάθεια να παραστήσει την ..»περιφερειακή δύναμη» στην περιοχή,θέλησε με κάθε τέχνασμα να εκβιάσει την Ευρωπαϊκή κοινότητα να στηρίξει αυτό του το έργο,χρησιμοποιόντας σαν κρυφό χαρτί τους πρόσφυγες ,στους οποίους πολλοί ήταν και αυτοί που ο Ερντογάν στρατολόγησε για να επιτύχει μια κρίση στην εξώπορτα των Ευρωπαϊκών συνόρων, στην πόρτα της Ελλάδας.

Κίνηση η οποία έδειξε εξ’αρχής της διαθέσεις του σουλτάνου ο οποίος αθετώντας την κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας προχώρησε σε έναν ωμό εκβιασμό πως εφόσον δεν λάβει την βοήθεια που επιθυμεί απο την ΕΕ θα πλημυρίσσει την Ευρώπη με μετανάστες .

Η στάση της Ελλάδας στην φύλαξη των συνόρων,έδειξε ακόμη μια φορά πως και η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της σε ένα μέτωπο που την αφορά άμεσα μιας και τα σύνορα δεδομένης της θέσεως της Ελλάδος δεν είναι μόνο ελληνικά αλλά και ευρωπαϊκα.

Λίγο καιρό μετά η νεοοθωμανική δίψα του Σουλτάνο θα προκαλέσει νέους τρυγμούς στην παγκόσμια κοινότητα με την υπογραφή μιας παράτυπης συμφωνίας μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας με την ανακύρηξη ΑΟΖ .Μια ακόμα κίνηση στον σχεδιασμό της «Γαλάζιας Πατρίδας» βάσει του οποίου η Τουρκία προσπαθεί να οικειοποιηθεί μέρους του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου με επιχείρημα πως τα νησιά δεν δικαιούνται θαλάσσιες ζώνες πέραν των χωρικών υδάτων τους . Κίνηση η οποία έδειξε για ακόμη μια φορά και στην Ευρώπη την αδυναμία συμμόρφωσης αλλά και την ικανότητα αντίληψης του διεθνούς δικαίου απο ένα μέλος του NATO και ένα κράτος που διακαώς επιθυμεί την ένταξη του στους κόλπους της ΕΕ.

Η υπογραφή δύο «μνημονίων κατανόησης» για τον «καθορισμό των θαλάσσιων διαδικασιών» και για τη «συνεργασία σε ασφάλεια και άμυνα», στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα σε Λιβύη και Τουρκία, αποτέλεσε ένα σαφές μήνυμα στην Αθήνα όσον αφορά την προσπάθεια της Αγκυρας για δημιουργία τετελεσμένων, την στιγμή που κάποιοι προσπαθούσαν με ψυχραιμία να αποκλιμακώσουν το τεταμένο κλίμα που μέρα την μέρα μύριζε όλο και περισσότερο μπαρούτι.

Εύκολα κανείς μπορεί να αντιληφθεί πως σε κάθε δυνατή ευκαιρία η Αγκυρα προσπαθεί να προξενεί εντάσεις την στιγμή που δείχνει να μπαίνει σε μια νέα περίοδο «καραντίνας» απο την παγκόσμια κοινότητα δεδομένης της πτώσης της οικονομίας της και της συνεχούς υποτίμησης της τουρκικής λίρας καθώς και με το πρόσφατο πλήγμα απο την έξαρση του covid-19 όπου αποτέλεσε και την «ταφόπλακα» της πτώσης της οικονομίας δεδομένου πως έχει πληγεί η τουριστική αξιοπιστία των γειτόνων. Τελευταίο άλλωστε ανδραγάθημα του Σουλτάνου ; Η φιέστα για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης καθώς και εργαλειοποίηση του παγκόσμιου μνημείου κληρονομιάς της Unesco ο ναός της Αγιά Σοφιάς όπου προσπάθησε να μετατρέψει σε παιχνίδι εξωτερικής πολιτικής ένα μνημείο θρησκευτικού χαρακτήρα, ζητώντας άδεια να λειτουργήσει ως τζαμί. Κίνηση η οποία βρήκε αντίθετους τόσο τους Εκρέμ Ιμάμογλου ( δήμαρχο Κωνσταντινούπολης) όσο και έναν εκ των πλέον έγκριτων τούρκων ιστορικών και πρώην διευθυντή του μουσείου Ιλμπέρ Ορναταϊλί που δήλωσε κατηγορηματικά πως » Η Αγιά Σοφιά δεν είναι παιχνίδι, και ούτε πρέπει να μετατρέπεται σε πολιτικό όχημα.Είναι επικίνδυνο.»