«Εμπρός! Εμπρός! Πάντα εμπρός!» αυτό ήταν το θρυλικό σύνθημα που έλεγαν οι Έλληνες στρατιώτες κατά την διάρκεια του έπους της Αλβανίας. 

Γράφει ο Πρόδρομος Πέιος

Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια, η χώρα άλλαξε και μετά ξανά άλλαξε πολλές φορές, δυστυχώς όχι πάντα προς το καλύτερο, ειδικά την τελευταία δεκαετία. Είναι απορίας άξιο πως ένας λαός που έμαθε να αντέχει τόσες κακουχίες, που πέρασε τόσα βάσανα και δυσκολίες, σήμερα να έχει μια νεολαία που φοβάται, μάλλον όχι απλά φοβάται, τρέμει στην προοπτική να κάνει 12 αντί για 9 μήνες στρατιωτική θητεία με βασική δικαιολογία ότι «ο στρατός δεν είναι όπως παλιά» και «σιγά μη πολεμήσω εγώ για τους πολιτικούς» καθώς και άλλα πολλά ευφάνταστα που είμαι βέβαιος ότι όλοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς.

Στη ζωή ένας άνθρωπος έρχεται για να αφήσει κάτι πίσω του, κάποιοι το ονομάζουν πεπρωμένο, άλλοι μοίρα, και άλλοι Θεία βούληση, με βάση αυτή μου την βαθύτατη πεποίθηση θέλω να σκεφτείτε τι άφησαν πίσω τους οι πρόγονοι μας, δεν χρειάζεται να το πιάσουμε από τα αρχαία χρόνια, όλοι έχουμε παππούδες και προ παππούδες που έζησαν τον Εμφύλιο, την κατοχή και τα γεγονότα της Κύπρου το 1974. Αυτές οι γενιές όλες άφησαν πίσω τους μια κληρονομιά, ένα έργο, μια ανάμνηση, δυστυχώς όχι πάντα καλή ή πετυχημένη, όμως υπήρξε μία στιγμή στην ιστορία τους που τους καθόρισε. 

Όταν μου λένε φίλοι μου ότι φοβούνται μην αυξηθεί η στρατιωτική θητεία και ζητάνε διαρκώς εξυπηρετήσεις για να κάνουν την θητεία τους όσο το δυνατόν πιο κοντά στο σπίτι τους, τους λέω το εξής: Εύχομαι όταν έρθει η στιγμή να κριθεί και η δική μας η γενιά, γιατί θα έρθει, να είμαστε έτοιμοι για αυτήν, ακόμα και αν πολλοί δεν θα είναι, όσοι ξέρουμε την ιστορία που κουβαλάμε στην πλάτη μας πρέπει να είμαστε.

Πριν 2 χρόνια περίπου έχασα τον παππού μου τον Πρόδρομο, ήταν ο πιο τίμιος και δουλευταράς άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου, υπηρέτησε στα τιμημένα ΛΟΚ στην Γ’ Μοίρα Καταδρομών που τότε είχε την έδρα της στην Βουλιαγμένη. Ήταν ένας άνθρωπος που μισούσε τον πόλεμο και θα έκανε τα πάντα για να τον αποφύγει, όπως άλλωστε κάθε ευσυνείδητος πολίτης, όμως ξέρω ότι όποτε κι αν τον καλούσε η πατρίδα, εκείνος θα πήγαινε αμέσως για να την υπερασπίσει, ήταν άντρας που δεν φοβόνταν τον θάνατο και που αγαπούσε βαθύτατα την οικογένεια του, γι’ αυτό και η μητέρα μου έδωσε το όνομα του, γιατί σήμαινε κάτι.

Στη ζωή μας έρχονται στιγμές που μας κρίνουν, η στρατιωτική θητεία για τον κάθε άντρα είναι μία ακόμα από αυτές, αν με ρωτήσετε οπότε γιατί θέλω να υπηρετήσω, θα σας απαντήσω: Για αυτούς που θα έχω πίσω, για αυτούς που έζησαν πριν, για αυτούς που ζούνε τώρα και για αυτούς που περιμένουν να ζήσουν, γιατί όλα αυτά είναι τα μεγάλα που ενώνουν ένα Έθνος και δίνουν προοπτική για το μέλλον. Ο κάθε άντρας γεννιέται σε αυτόν τον σκληρό κόσμο για να δώσει την ζωή του για έναν ανώτερο σκοπό, το μέλλον είναι ένας ανώτερος σκοπός και αξίζει να θυσιάσουμε 9 μήνες από την ζωή μας για να μη χρειαστεί να θυσιάσουμε ως χώρα πολλά περισσότερα. 

Και κάτι τελευταίο: Όποτε και αν χρειαστεί τα Ελληνόπουλα να πολεμήσουμε τους εχθρούς της χώρας, θα πολεμήσουμε και θα νικήσουμε.-