Έχουν γραφτεί τόσα άρθρα για τις δυνατότητες της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ). Για αυτά που δεν έγιναν, για τις ευκαιρείες που χάθηκαν, για τις ανεπαρκείς διοικήσεις, την μονομερή εθνική προσέγγιση μέσω των παραγγελιών του ΕΣ, την έλλειψη σοβαρής στρατηγικής από το πολιτικό προσωπικό και τα χαμηλά αντανακλαστικά εξωστρέφειας για διεθνείς συνεργασίες και συμπαραγωγές.
Η ΕΛΒΟ όπως είναι γνωστό, βρίσκεται σε διαδικασία πώλησης μέσω δημόσιου πλειοδοτικού διαγωνισμού, με κατώτατο ποσό οικονομικής προσφοράς τα 10 εκ. ευρώ. Ο διαγωνισμός κηρύχτηκε άγονος τον περασμένο Μάιο, αφού δεν έγινε εφικτή – άγνωστο πραγματικά γιατί – η επιλογή κάποιου φακέλλου από τους ενδιαφερόμενους επενδυτές. Έκτοτε, η κυβέρνηση εμφανίζεται να αναζητά εναγωνίως τον στρατηγικό επενδυτή που ως «απο μηχανής θεός» θα δώσει 10 εκ. ευρώ (τουλάχιστο) για να αποκτήσει περιουσιακά και πνευματικά στοιχεία πολλαπλάσιου κόστους και τεράστιας στρατηγικής σημασίας.
Στο βίντεο που παραθέτουμε (παραγωγής ΕΡΤ3 ) θελήσαμε να κοινοποιήσουμε τις απόψεις των εργαζομένων στην ΕΛΒΟ. Για πολλούς, μπορεί να φανεί προσβλητική η περιβολή τους, η μειωμένη γλωσσική ευφράδεια και άλλα τεχνικά ατοπήματα. Το ουσιώδες είναι είναι ότι στο πρόσωπο της ΕΛΒΟ, δίπλα σε κάποιο πρωτότυπο – κουφάρι του πρώτου ελληνικού ΤΟΜΑ «ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ» (χωρίς πύργο) και μέσα από τον ανηχοϊκό θάλαμο – με αναφερόμενο κόστος κατασκευής 60 εκ. ευρώ! – στον οποίο πραγματοποιήθηκαν οι δοκιμές ηλεκτρομαγνητικής συμβατότητας των συστημάτων του άρματος Leo-2 HEL, αντικατοπτρίζεται με τον πιο ανάγλυφο και αψεγάδιαστο τρόπο η χρεωκοπία μιας κοινωνίας. Ενός συστήματος σκέψης και πράξης που λεηλάτησε το παρόν και το μέλλον του τόπου με τρόπους που θα ζήλευε και ο πολυμήχανος πορθητής της Τροίας. Και συνεχίζει να διεκδικεί την ίδια πρακτική και στο διηνεκές.
Το πρόβλημα της κοινωνίας είναι πολύ βαθύτερο και εξόχως συγκλονιστικό. Δεν λύνεται ούτε με στρατηγικούς επενδυτές που θα πάρουν καταχρεωμένες αμυντικές βιομηχανίες σε εξευτελιστικές τιμές, ούτε με εξοπλιστικά – βαρελότα, σε απεγνωσμένες προσπάθειες αμφιλεγόμενης γεωπολιτικής στήριξης.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο ακαταμάχητο «τέρας» της πιο φριχτής και δαιδαλώδους γραφειοκρατίας που γνώρισε ποτέ ο ανθρώπινος πολιτισμός. Στην ανυπαρξία ενός εθνικού οδικού χάρτη για τις επιδόσεις που θα έπρεπε να έχει η χώρα μας σε συγκεκριμένα τεχνολογικά και επιστημονικά πεδία. Στην χαοτική αιμορραγία πολύτιμου ανθρώπινου επιστημονικού δυναμικού που ρίχνει «μαύρη πέτρα» πίσω του για να ενταχθεί σε πιλοτήρια, εργαστήρια, πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα που σέβονται τις γνώσεις τους και τους δίνουν την δυνατότητα να κάνουν τα όνειρα τους πράξη, με αμοιβαίο όφελος.
Ίσως τελικά, η πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην χώρα μας να ήταν μια ελπίδα να καταλάβουμε το μέγεθος της χρεωκοπίας μας.
Σε μια αιρετική προοπτική, θα έπρεπε ο Τούρκος Πρόεδρος να δώσει ομιλίες στο ΥΠΕΘΑ, σε ελληνικά πανεπιστήμια και στην Ελληνική Βουλή!
Όχι για να μιλήσει για τις γνωστές διαχρονικές τουρκικές αξιώσεις αλλά για να μας αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο το τουρκικό σύστημα δημιούργησε το θαύμα που λέγεται τουρκική αμυντική βιομηχανία. Για να μας μιλήσει για το πως αξιοποίησαν κάθε συμβόλαιο με ξένη εταιρεία για να αποκτήσουν πολύτιμη τεχνογνωσία, για τα κονδύλια που διέθεσαν στα τουρκικά ερευνητικά κέντρα και την στήριξη τουρκικού επιστημονικού δυναμικού. Για να μας κάνει να καταλάβουμε, το πώς εμείς μείναμε στα τυφέκια G3 και τα βαλλιστικά ασπίδια για τα αρχαία M113, και εκείνοι έφτασαν να έχουν τέτοια πληθώρα συστημάτων για επίγειες, ναυτικές και αεροπορικές εφαρμογές, σε όλες τις μεγάλες εκθέσεις αμυντικού υλικού.
