Οι πρόσφατες ανακοινώσεις για τα προωθούμενα εξοπλιστικά προγράμματα του ΓΕΕΘΑ επιβεβαιώνουν τις υποψίες για αλλοπρόσαλλες εξοπλιστικές προτεραιότητες που δεν λαμβάνουν υπόψη την τρέχουσα πραγματικότητα στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Την ώρα που το ΓΕΕΘΑ σχεδιάζει μεγαλεπήβολα εξοπλιστικά προγράμματα για την προμήθεια δεκάδων μεταφορικών ελικοπτέρων δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ τα 15 ΝΗ90 έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους και με άγνωστη την ημερομηνία παράδοσης των υπολοίπων 5, τη στιγμή επίσης που προωθείται η προμήθεια μη επανδρωμένων αεροχημάτων ναυτικής επιτήρησης εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, ο Έλληνας Στρατιώτης, με ελάχιστες εξαιρέσεις, διαθέτει ατομικό υλικό σχεδίασης της δεκαετίας του 1970.
Δεκατέσσερις σχεδόν μήνες από την έναρξη του Ρωσο-Ουκρανικού πολέμου, ένα από τα βασικότερα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτή την ένοπλη σύγκρουση, είναι η θεμελιώδης αξία στο πεδίο της μάχης του σωστά εξοπλισμένου και εκπαιδευμένου στρατιώτη.
Μικρές ομάδες Πεζικού του Ουκρανικού Στρατού, εξοπλισμένες με σύγχρονα συστήματα ασφαλούς επικοινωνίας, εξοπλισμένες με mini-drones ώστε να υπάρχει καλύτερη επίγνωση της τακτικής καταστάσεως στο χώρο των επιχειρήσεων, με φορητά αντιαρματικά και αντιαεροπορικά συστήματα, με επαρκή εξοπλισμό προσωπικής προστασίας όπως κράνη από Kevlar, με εξαρτύσεις μάχης τύπου φορέα θωράκισης (plate – carrier), με συστήματα νυκτερινής όρασης και πιο ειδικά με φορητές θερμικές κάμερες, έχουν καταφέρει να αποσυντονίσουν το Ρωσικό Στρατό.
Και όμως σήμερα το 2023, ο Έλληνας στρατιώτης στερείται αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο βασικό εξοπλισμό μάχης που διαθέτουν σχεδόν όλοι οι Στρατοί του ΝΑΤΟ. Εμείς επιλέγουμε να επικεντρωθούμε στην προμήθεια σύγχρονων αεροπορικών μέσων παραμελώντας τα ήδη υπάρχοντα. Να σημειωθεί ότι το σημαντικότερο είναι ότι ο εξοπλισμός αυτός δεν είναι ακριβός, ενώ το πολλαπλασιαστικό του αποτέλεσμα τεράστιο.
Τι θα συμβεί σε περίοδο επιχειρήσεων όπου ο ελλιπής εξοπλισμός θα επιφέρει δυσανάλογες απώλειες στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού;
Και δεν είναι μόνο ο ατομικός οπλισμός. Πώς ο Έλληνας Στρατιώτης θα μεταφερθεί στο πεδίο της μάχης; Με τα ΤΟΜΠ τεχνολογίας του 60 με λίγο καλύτερη θωράκιση από ένα ταξί; Πώς θα υπερασπιστεί την ομάδα του παρέχοντας πυρά υποστήριξης με μόνη προστασία ένα ασπίδιο, όντας εκτεθειμένος σχεδόν έξω από το άρμα;
Μερικές μόλις δεκάδες εκατομμύρια ευρώ είναι αρκετά για τον πλήρη εξοπλισμό πολλών δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών με μέσα και σύγχρονο εξοπλισμό που θα αυξήσει την επιβιωσιμότητα και αποτελεσματικότητα του Έλληνα στρατιώτη στο πεδίο της μάχης.
Το πλέον όμως απίστευτο, είναι ότι η Ελληνική αμυντική βιομηχανία μπορεί να καλύψει όλες τις παραπάνω ανάγκες, αρκεί να υπάρχει μακροχρόνιος προγραμματισμός, συγκεκριμένες προδιαγραφές για τα υλικά που θα αγοραστούν και απόφαση για την υλοποίηση ενός κυλιόμενου προγράμματος εκσυγχρονισμού του ατομικού εξοπλισμού του Έλληνα στρατιώτη.
Αν και στο παρελθόν υπήρξαν προγράμματα του ΕΣ για τη ριζική αναβάθμιση του ατομικού εξοπλισμού του Έλληνα μαχητή, τελικά τίποτα δεν προχώρησε σε μαζική κλίμακα, παρά μόνο μερικές αποσπασματικές αγορές εξαρτύσεων μάχης τύπου φορέα θωράκισης, για την κάλυψη επειγουσών αναγκών που προέκυψαν μετά την κρίση στον Έβρο τον Μάρτιο του 2020.
Όπως φαίνεται, ο παραμελημένος Έλληνας στρατιώτης «παίρνει» την εκδίκησή του στα πεδία της Ουκρανίας, όπου η αξία του πεζού μαχητή αναδεικνύεται καθημερινά.
Φαίνεται ότι το ΓΕΕΘΑ μετά από ένα χρόνο δεν έχει ακόμη αξιολογήσει τα συμπεράσματα του πολέμου στην Ουκρανία, ώστε να υλοποιήσει άμεσα τα εξοπλιστικά προγράμματα που καλύπτουν τις αληθινές, υπαρκτές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων και όχι τα μεγαλεπήβολα φαραωνικά σχέδια αξιωματικών με εμμονή στα αεροπορικά μέσα, των οποίων μάλιστα (αξιωματικών) σε μερικούς μήνες θα έχει λήξει η θητεία τους…
