Ο παραδοσιακός ορισμός της έννοιας της ασφάλειας θεωρούσε ως το βασικότερο στοιχείο αυτής τον έλεγχο και τη χρήση της στρατιωτικής ισχύος από τα κράτη. Συνδεόταν, δε, με την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών.

Γραφει ο Δημήτρης Τσαϊλάς (Υποναύαρχος ε.α)

Σήμερα, η τάση είναι η ανάδειξη της σπουδαιότητας των μη στρατιωτικών πτυχών της ασφάλειας (οργανωμένο έγκλημα, λαθρομετανάστευση, εκτεταμένοι εμπρησμοί, πειρατεία κλπ).

Έτσι, στη σύγχρονη τρομοκρατία πλέον διακρίνουμε μια μεταβατική, ή καλύτερα θα λέγαμε μια εξελισσόμενη, στρατηγική τα τελευταία χρόνια όπως είναι οι ασύμμετρες απειλές με την εκδήλωση κτυπημάτων, κυρίως τρομοκρατικών ομάδων. Είναι ένα όπλο χωρίς τεχνολογική υπόσταση, πολύ χαμηλού κόστους, που, εφαρμοζόμενο εναντίον του αντιπάλου, προσδίδει φοβερή και ασυναγώνιστη δύναμη.

Εξάλλου η οργανωμένη βία που διεξάγεται μεταξύ μυστικών υπηρεσιών και παρακρατικών ομάδων δεν απαιτεί στρατιωτικές ικανότητες, καθώς η ενδιαφερόμενη πλευρά βασίζεται σε δόλια μη τεχνολογικά μέσα για να επιτευχθεί η βούλησή της ή και για να κάμψει το ηθικό του αντιπάλου.

Είναι υποχρέωση των ηγετών μας να γνωρίζουν τη σημαντικότητα των τρομοκρατικών πράξεων που μπορούν να εφαρμοστούν από τους αντιπάλους μας. Να συλλέγουν πληροφορίες για τον εχθρό και τη νοοτροπία του και να παρακολουθούν όλες τις ενέργειές του συνεχώς. Οι προσπάθειες να το κάνεις αυτό μπορεί να μην είναι πάντα παραγωγικές, αλλά σπανίως πηγαίνουν χαμένες.

Είναι αξιοθαύμαστο για την ηγεσία να αναγνωρίσει τη δυνητική σημασία της ασύμμετρης απειλής. Αυτή η αναγνώριση θα βοηθήσει στη δυνατότητα να αντισταθμίζει τον κίνδυνο του αδιάκριτου στρατηγικού αυτισμού, στον οποίο είναι επιρρεπής.