Η Ελλάδα δέχεται έναν ορυμαγδό επιθέσεων από την Αλβανία και τα Σκόπια μέχρι το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, και επιχειρεί να τις διαχειριστεί όχι μόνο με την παραδοσιακή ήπια στάση-προϊόν μάλλον αδυναμίας-και την αντίδραση της τελευταίας στιγμής, αλλά και με ένα ακέφαλο υπουργείο Εξωτερικών. Όταν παραιτήθηκε ο Κοτζιάς η στήλη θεώρησε λάθος την απομάκρυνσή του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά το λάθος επιτάθηκε με την ανάληψη του υπουργείου από έναν πολυάσχολο πρωθυπουργό. Το υπουργείο Εξωτερικών την κρισιμότερη στιγμή δεν έχει ηγεσία που να γνωρίζει τα ζητήματα και να έχει διαμορφωμένη άποψη για τον τρόπο χειρισμού τους.
Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ για το PONTOS NEWS
Η μεγάλη απειλή για τη χώρα προέρχεται από Ανατολάς, αλλά και οι βαλκανικές προκλήσεις υποσκάπτουν το όποιο κύρος της απέμεινε. Στην περίπτωση δε της Αλβανίας, η ηγεσία της παίζει συνειδητά το τουρκικό χαρτί.
Η Αλβανία δεν μπορεί να αποτελέσει απειλή για την Ελλάδα, αλλά ο τρόπος που διαχειρίζεται τις σχέσεις της με την Αθήνα είναι προκλητικός. Κι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί διότι οι χώρες και τα κράτη για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους πρέπει να περιβάλλονται και από έναν σεβασμό στις διεθνείς τους σχέσεις. Στη περίπτωση των ελληνοαλβανικών σχέσεων αυτό το στοιχείο ενώ από ελληνικής πλευράς γίνεται σεβαστό, από αλβανικής υποσκάπτεται συνειδητά. Στην Αλβανία, όσο πιο πολύ μιλάς και δρας ανθελληνικά τόσο ηχηρότερα ακούγεσαι. Έχουν διαμορφωθεί στερεότυπα στη γειτονική χώρα που δεν μεταβάλλονται όση προσπάθεια και να καταβάλει η Αθήνα. Χρειάζεται μια άλλη πολιτική. Μπορεί να διαμορφωθεί; Φοβάμαι πως όχι.
Ο τρόπος που αντέδρασε ένα μέρος σχολιαστών, ακαδημαϊκών, πολιτικών, και ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινής γνώμης στη δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα από τις αλβανικές ειδικές δυνάμεις, αποκαλύπτει το βαθύ ρήγμα που διχοτομεί την ελληνική κοινωνία. Ένα ρήγμα που έχει υπερβεί την παλιά διαχωριστική γραμμή μεταξύ αριστερής και αστικής ιδεολογίας, εξαπλώνεται οριζόντια, διαιρεί τους πολιτικούς και κοινωνικούς σχηματισμούς και τείνει να καταστήσει την Ελλάδα υβριδικό μόρφωμα μιας επερχόμενης κρατικής και κοινωνικής δομής, με άγνωστες αρνητικές συνέπειες. Ένα άμορφο κοινωνικό σώμα που υποχρεωτικά συμβιώνει σε έναν χώρο χωρίς να το συνέχει τίποτε από όσα στοιχεία διαμόρφωναν παραδοσιακά τις κοινωνίες. Μια αποεθνοποίηση η οποία είναι επικίνδυνη για την κρατική συνοχή.
Κι αυτό το φαινόμενο, στο βαθμό που το βιώνει η ελληνική κοινωνία, είναι πρωτόγνωρο. Πουθενά αλλού δεν έχει αυτές τις διαλυτικές διαστάσεις.
Ακόμη και αν δεχθούμε την αποδομητική άποψη ότι τα έθνη είναι τεχνητές κατασκευές, συνεχίζουν να υφίστανται και μ’ αυτά είναι δομημένη η παγκόσμια ισορροπία. Και δεν είναι εύκολο να ξεριζωθεί από την ανθρώπινη συνείδηση η αίσθηση της κοινής καταγωγής.
Η προσαρμογή των κοινωνιών στις τεχνολογικές και οικονομικές απαιτήσεις κάθε εποχής όταν επιχειρείται βιαίως οδηγεί σε ολοκληρωτισμούς και καταρρεύσεις. Μπορεί η οικουμενικότητα-και όχι η παγκοσμιοποίηση, όπως προσδιορίστηκε τις δεκαετίες μετά την πτώση του κομμουνισμού-να είναι ένα ζητούμενο, θα πρέπει όμως να επιτευχθεί με όρους δημοκρατίας και χωρίς να επιχειρεί να εξαλείψει, ή να μεταβάλει τεχνητά, την ανθρώπινη συνείδηση.
Η δολοφονία Κατσίφα αποκάλυψε, επίσης, για άλλη μια φορά τα πολύ αρνητικά στερεότυπα που έχουν διαμορφωθεί κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων στην κοινωνία της γειτονικής χώρας, η οποία παρά τον εσωτερικό διχασμό της σε δύο φυλές με συγκρουσιακή ιστορία (Γκέγκηδες και Τσόσκηδες), λειτουργεί ως ενιαίο έθνος, και μάλιστα με αποφασιστικότητα για ό,τι θεωρεί ότι του ανήκει-σε αντίθεση με το παρηκμασμένο «έθνος» των Ελλήνων.
Λαμβανομένων υπόψη και των απειλών που δέχεται από την Τουρκία, η Ελλάδα ως κράτος δεν μπορεί να υπερασπίσει ούτε την ασφάλεια ούτε την αξιοπρέπεια των πολιτών της.
Όσο είναι νωρίς θα πρέπει να αναζητήσουμε μια νέα πολιτειακή δομή που θα διασφαλίζει την ελληνική ύπαρξη ως συνεκτική κοινωνία που θέλει-όποιοι και όσοι το θέλουν-να συγκροτεί έθνος. Δεν υπάρχει άλλη λύση για μια τέτοια αναζήτηση από μια ομοσπονδιακή Ευρώπη, με τα εθνικά της κράτη ως δημοκρατίες.
Η ομιλία του επικεφαλής εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτη Σχοινά την προηγούμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, σε εκδήλωση του Συλλόγου Αποφοίτων ΑΠΘ, αποκάλυψε πως δεν υπάρχουν ομοσπονδιακοί προβληματισμοί στην Ένωση. Ας τους θέσει η Ελλάδα. Εδώ που βρίσκεται, με τον τρόπο που είναι δομημένη (ή αποδομημένη) ως κράτος, και με τις αντιλήψεις που τείνουν να επικρατήσουν στην «διανόηση» και την πολιτική της ηγεσία, το μέλλον της θα είναι ζοφερό.
Τέλος, οι εξελίξεις στην περιοχή είναι ραγδαίες και περίπλοκες. Το υπουργείο Εξωτερικών δεν μπορεί να παραμένει ακέφαλο. Πρώτη προτεραιότητα του πρωθυπουργού ας είναι η τοποθέτηση νέου ΥΠΕΞ.
