Τα τελευταία χρόνια ο Αμερικανικός Στρατός έχει βρεθεί στο στόχαστρο οργανώσεων υπέρ του περιβάλλοντος για τη χρήση πυρομαχικών αρμάτων μάχης απεμπλουτισμένου ουρανίου, τα οποία σύμφωνα με τις περιβαλλοντολογικές οργανώσεις μολύνουν το περιβάλλον. Ωστόσο ο Αμερικανικός Στρατός δεν φαίνεται να συζητά την αντικατάσταση τους, λόγω της αποτελεσματικότητας τους. Τα πυρομαχικά απεμπλουτισένου ουρανίου εντάχθηκαν στον Αμερικανικό Στρατό τη δεκαετία του 1980 και έκτοτε εξοπλίζουν τα άρματα μάχης M-1 Abrams.
Τότε τα M-1 Abrams ήταν εφοδιασμένα με το πυροβόλο L7 (Μ-68) των 105 χιλιοστών και ο πύργος τους μπορούσε να αποθηκεύσει 55 πυρομαχικά των 105 χιλιοστών, σε αντίθεση με τον πύργο των M-60 που μπορούσε να αποθηκεύσει 62 πυρομαχικά του ίδιου διαμετρήματος. Η απόφαση εφοδιασμού των M-1 Abrams με το πυροβόλο M-256 των 120 χιλιοστών σήμαινε ακόμα μεγαλύτερη μείωση των πυρομαχικών εντός άρματος, από τα 55 στα 40. Έτσι ο Αμερικανικός Στρατός αναζήτησε λύση στον τομέα των ικανότερων και φονικότερων πυρομαχικών.
Το αμπεπλουτισμένο ουράνιο επιλέχθηκε διότι διαθέτει μεγαλύτερη πυκνότητα και σκληρότητα σε σχέση με τα άλλα πυρομαχικά αρμάτων μάχης. Αυτή η ιδιότητα, σε συνδυασμό με τη μεγάλη ταχύτητα είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου πυρομαχικού, ικανού να διατρήσει θωράκιση μεγάλου πάχους. Η πυροφορική φύση του ουρανίου, αλλά και του χάλυβα, είχε ως αποτέλεσμα, με την πρόσκρουση στη θωράκιση και τη διάτρηση της το απεμπλουτισμένο ουράνιο μετατρέπονταν σε εστία φωτιά με καταστροφικά αποτελέσματα για το άρμα μάχης.
Το βασικό πυρομαχικό του M-60, το M-735, μπορούσε να διατρήσει θωράκιση τύπου RHA (Rolled Homogenous Armor) πάχους 350 χιλιοστών. Το πυρομαχικό απεμπλουτισμένου ουρανίου M-833 μπορούσε να διατρήσει θωράκιση RHA πάχους 420 χιλιοστών από γωνία 60ο. Το πρόγραμμα επισπεύτηκε καθώς, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Σοβιετική Ένωση άρχισε να παραλαμβάνει τα νέα άρματα μάχης T-80 με πυροβόλο των 125 χιλιοστών και ικανότητα διάτρησης θωράκισης RHA πάχους 450 χιλιοστών και νέα ισχυρότερη συνθετική κεραμική θωράκιση.
Το T-80 είχε εμπρόσθια θωράκιση πάχους 500 χιλιοστών, στον πύργο, και 450 χιλιοστών στο όχημα. Το πυροβόλο των 105 χιλιοστών ήταν αδύναμο να προκαλέσει διάτρηση στο T-80. Έτσι το 1985 πρωτοεμφανίστηκαν τα Μ-1A1 Abrams με το ισχυρότερο πυροβόλο των 120 χιλιοστών. Στον Πόλεμο του Κόλπου, τα αμερικανικά M-1A1, σε συνδυασμό με τα πυρομαχικά απεμπλουτισμένου ουρανίου M-829A1, ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικά απέναντι στα ιρακινά T-72. Το συγκεκριμένο πυρομαχικό, σε δοκιμές, πέτυχε διάτρηση θωράκισης RHA πάχους 570 χιλιοστών από απόσταση 2.000 μέτρων.
Το M-829A1 παρουσιάζει μια ιδιαίτερα ευθεία τροχιά μέχρι τα 3.600 μέτρα, χωρίς να παρατηρείται το φαινόμενο της βαλλιστικής πτώσης, λόγω της βαρύτητας. Η νεότερη έκδοση του πυρομαχικού, το M-829E4, σημειώνει ακόμα μεγαλύτερη διατρητική ικανότητα. Γι’ αυτούς τους λόγους ο Αμερικανικός Στρατός δεν είναι διατεθειμένος να απολέσει τη διατρητική ικανότητα των πυρομαχικών απεμπλουτισμένου ουρανίου.
