Είναι κοινώς παραδεκτό πως η κρίση έπληξε άσχημα τις Ένοπλες Δυνάμεις. Το ΥΠΕΘΑ δέχθηκε κατακόρυφη μείωση των λειτουργικών του προϋπολογισμών συγκριτικά με τα επίπεδα προ του 2010. Τα εξοπλιστικά εξαϋλώθηκαν. Φυσικά διαχρονικά και διακομματικά οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν αντιμετώπισαν τις Ένοπλες Δυνάμεις με τη δέουσα προσοχή και σοβαρότητα.
Η άμυνα δεν είναι φτηνό σπορ. Η Αποτροπή έχει τίμημα. Οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό. Δυστυχώς, η φετινή 21η Νοεμβρίου βρίσκει τις ΕΔ να κρατιούνται επειδή υπάρχει ακόμα φιλότιμο, όρεξη, πατριωτισμός από τα ίδια τα στελέχη τους. Προσωπικό που καθημερινά μοχθεί σε συνθήκες εξαιρετικά δυσμενείς. Σε μοίρες της ΠΑ, σε πλοία του ΠΝ ή σε όρχους του Στρατού Ξηράς. Ως πότε όμως; Αυτό είναι το κομβικό ερώτημα.
Το ισοζύγιο ισχύος και η ισορροπία μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας διαρκώς ανοίγει. Προφανώς όχι ποσοτικός αλλά ποιοτικώς. Η Τουρκία καθημερινά κλιμακώνει και αναβαθμίζει το επίπεδο των προκλήσεων. Είτε με τις γεωτρήσεις στη Κυπριακή ΑΟΖ είτε με τα UAV εντός του FIR Αθηνών.
Δεν θέλουμε να είμαστε μάντεις κακών οιωνών αλλά αργά ή γρήγορα η Τουρκία θα τολμήσει το επόμενο βήμα. Και θα είναι ο ελληνισμός. Η Τουρκία είναι πλέον μια απρόβλεπτη χώρα που νιώθει έτοιμη στρατιωτικά που επιχειρεί και ενεργεί στη Συρία. Ασφαλώς και δεν είναι παντοδύναμη. Μια Τουρκία που δεν υπολογίζει τις ΗΠΑ όπως πολλοί εγχώριοι πολιτικοί θέλουν να μας πείσουν. Η Τουρκία είναι μια χώρα που βασίζεται στη στρατιωτική ισχύ. Και βλέπει ότι η Ελλάδα σταδιακώς αποδυναμώνεται.
Υπάρχουν περιθώρια ελληνικής αντίδρασης; Υπάρχει χρόνος;
Δύσκολα ερωτήματα με σύνθετες απαντήσεις. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται εθνική επαγρύπνηση. Η αναβάθμιση των στρατιωτικών δυνατοτήτων είναι θέμα εθνικής επιβίωσης για μια χώρα που σέβεται τα συμφέροντα της και την ιστορία της. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος οφείλει να αντιληφθεί πως η Άμυνα πρέπει να αποτελεί την εθνική προτεραιότητα. Για ένα Κράτος όλα είναι θέμα ιεράρχησης αναγκών και προτεραιοτήτων ως προς την εύρεση πόρων για την ενίσχυση των ΕΔ. Και δεν είναι μόνον τα εξοπλιστικά. Είναι η δομή δυνάμεων, είναι το προσωπικό που φθίνει και γερνά, είναι η εκπαίδευση, είναι η αξιοποίηση της εφεδρείας, είναι η εθνική αμυντική βιομηχανία. Είναι τέλος, η απεμπλοκή των ΕΔ από το πάρεργο που συχνά πυκνά συντελείται.
Με τις παραπάνω σκέψεις Χρόνια πολλά στις Ένοπλες Δυνάμεις και κυρίως στο προσωπικό τους που δίνει αγώνα καθημερινό και αιματηρό.
