Τα προβληματικά χαρακτηριστικά του Πλοίου Παράκτιας Μάχης (LCS) του USN δε σχετίζονται τόσο με τα συγκροτήματα πρόωσης και μετάδοσης ή τη σύνθεση των συστημάτων μάχης του, όσο με τη σχεδιαστική και επιχειρησιακή αντίληψη πίσω από την ιδέα της γέννησής του, που δε μεταβάλλεται.
Γράφει o Naval Strategy (https://twitter.com/navstrat)
Το LCS ήταν τέκνο του Αρχηγού Ναυτικών Επιχειρήσεων (CNO) Ναυάρχου Vernon Clark και μέλος της Οικογένειας Των Πλοίων Μάχης Επιφανείας (SCFOS) του Πειραματικού Αντιτορπιλικού [DD(X)] για συγκεκριμένες παράκτιες αποστολές, στις οποίες ήταν επικίνδυνη η χρήση μεγαλύτερων μονάδων.
Το 2003 τέθηκαν οι 6 κύριες απαιτήσεις για το LCS: Αρχιτεκτονική Δικτύωσης Ισχύος (FORCENet), συμβολή στη στρατηγική μετασχηματισμού του USN μέσω FORCENet, ώριμη αντίληψη επιχειρήσεων, αρθρωτότητα, ταχεία ένταξη σε υπηρεσία και οικονομική προσιτότητα, που ήταν η σημαντικότερη.
Ο στόχος κόστους μονάδας του εκτοπίσματος 2.700t LCS τέθηκε στο ⅕ του αντιτορπιλικού κλάσης Arleigh Burke ή $250 εκ. σε τιμές 2005, που ακολούθως αναθεωρήθηκε σε $310 και $400 εκ. και ήταν εξαιρετικά χαμηλό για μονάδα επιφανείας, επιβάλλοντας ναυπήγηση εμπορικών προδιαγραφών. Συγκριτικά το εμπορικών προδιαγραφών Διακλαδικό Πλοίο Υψηλής Ταχύτητας (JHSV) και η Άκατος Εθνικής Ασφαλείας (NSC) κόστιζαν αντίστοιχα $174 και $529 εκ, ενώ η στρατιωτικών προδιαγραφών φρεγάτα κλάσης O.H. Perry τουλάχιστον $617 εκ, που αρκούσαν για ένα LCS εκτοπίσματος 1.275t!
Εξαιτίας του υπερβολικά περιορισμένου κόστους, που απέκλειε τη δυνατότητα ανάληψης πολλαπλών ρόλων, η Διοίκηση Ανάπτυξης Ναυτικού Πολέμου (NWDC) του USN σταδιακά μετέβαλε την κύρια αποστολή του LCS, από επιθετική παράκτια διείσδυση σε λιγότερο απαιτητικούς τύπους επιχειρήσεων. Στο εξής προβλεπόταν η συνοδεία δυνάμεων απόβασης και εφοδιαστικής υποστήριξης, η αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών και στόχων αυτοκτονίας, η διεξαγωγή αποστολών Πληροφοριών, Επιτήρησης και Αναγνώρισης (ISR), η επισκόπηση βυθού, η χαρτογράφηση διαδρομής και η ναυτική διπλωματία.
Επιπλέον προβλεπόταν η υποστήριξη Δυνάμεων Ειδικών Επιχειρήσεων (SOF), η διεξαγωγή Επιχειρήσεων Θαλάσσιας Αναχαίτισης (MIO), Αντιτρομοκρατικών/Προστασίας Δύναμης (AT/FP), Ανθρωπιστικής Βοήθειας/Ανακούφισης Θεομηνίας (HA/DR), ιατρικής υποστήριξης και Μη μάχιμης Εκκένωσης (NEO).
Κατά προσέγγιση 60% των καθηκόντων του USN περιλαμβάνουν τις προαναφερόμενες αποστολές, η ανάληψη των οποίων από τα πλοία που θα απέδιδε το πρόγραμμα LCS θα ελευθέρωνε μεγαλύτερες μονάδες πολλαπλού ρόλου, με σκοπό τη διάθεσή τους για τη διενέργεια επιχειρήσεων προβολής ισχύος.
Επομένως το LCS θα ήταν μεγαλύτερο και ικανότερο από Παράκτιο Περιπολικό (PC), πλοίο Αντιμέτρων Ναρκών (MCM) ή Παράκτιο Ναρκοθηρευτικό (MHC), αλλά μικρότερο και λιγότερο ικανό από Φρεγάτα Κατευθυνόμενων (FFG) βλημάτων, έχοντας αυτονομία και εφόδια για περιπολίες 14-21 ημερών.
Το LCS σχεδιάστηκε για μέγιστη συνεχή ταχύτητα 40-50kts σε Κατάσταση Θάλασσας κατά Douglas 3, όχι για τακτικούς λόγους, αλλά για την αύξηση της κινητικότητας απόκρισης, του όγκου έρευνας κατά τη διεξαγωγή επιχειρήσεων ISR και της δυνατότητας αποφυγής απειλών (ιδίως τορπιλών).
Το περιορισμένο εκτόπισμα συνεπαγόταν αυτονομία χωρίς ανεφοδιασμό 3.500nm με 16kts, που συρρικνωνόταν σε 1.000-1.500nm κατά τον πλου υψηλής ταχύτητας, με συνέπεια απαίτηση για Ανεφοδιασμό Εν πλω (UNREP) κάθε 3-5 ημέρες, η οποία θεωρητικά θα αύξανε τη ναυτοσύνη των πληρωμάτων!
Επίσης η υψηλή ταχύτητα συνεπαγόταν αναγκαστικά μέγιστο βύθισμα 10-20ft, στο εκτόπισμα πλήρους φόρτου, έναντι 15ft του πλοίου MCM κλάσης Avenger και 26ft της φρεγάτας κλάσης O.H. Perry, με προφανώς δυσμενείς επιπτώσεις στην αξιοπλοΐα υπό αντίξοες συνθήκες Κατάστασης Θάλασσας. Χαρακτηριστικά το LCS έχει δυνατότητα εξαπόλυσης επανδρωμένων και ανεπάνδρωτων Οργανικών Εκτός πλοίου Οχημάτων (OOV) σε Κατάσταση Θάλασσας τουλάχιστον 4 (κατά προτίμηση 5) και καθαίρεσης/ανάκτησης λέμβων και σκαφών σε Κατάσταση Θάλασσας τουλάχιστον 3 (κατά προτίμηση 4) μόλις.
Δόθηκε έμφαση στην Ανάπτυξη, Διαχείριση, Εκμετάλλευση, Ανεφοδιασμό, Επανατοποθέτηση, Ανάκτηση, Αντικατάσταση και Ανασύνταξη (DMER5) αισθητήρων, συστημάτων και οχημάτων εκτός πλοίου (offboard), παρά την έλλειψη ικανοποιητικής εμπειρίας στη διεξαγωγή αποστολών με τη χρήση τους. Υιοθετήθηκαν ριζοσπαστικές αντιλήψεις μειωμένης/βέλτιστης επάνδρωσης, με βασικό πλήρωμα 50 μελών και μέγιστο αριθμό μόλις 75 κλινών, για επίτευξη αποδοτικότητας χρήσης 75%, συνεπώς αποστολής διάρκειας 36 μηνών, ακολουθούμενης από δωδεκάμηνη περίοδο συντήρησης και εκπαίδευσης.
Υιοθετήθηκε η αντίληψη της αναδιαμορφώσιμης πλατφόρμας πολλαπλού ρόλου, με εναλλάξιμα Πακέτα Αποστολής (MP) Ανθυποβρυχιακού Πολέμου (ASW), Πολέμου Επιφανείας (ASuW) και Ναρκοπολέμου (MIW), ωστόσο η εναλλαγή τους κατά τη διάρκεια της ίδιας αποστολής εγκαταλείφθηκε ως ανέφικτη.
Αυτό συνεπαγόταν ότι το LCS στερείται της δυνατότητας για ταυτόχρονη διεξαγωγή επιχειρήσεων ASW, ASuW και MIW, έλλειψη αδιανόητη για σύγχρονη μονάδα πολλαπλού ρόλου, τουλάχιστον ως προς τις 2 πρώτες αποστολές, ενώ ο εξοπλισμός Αντιαεροπορικού Πολέμου (AAW) ήταν εξαφανισμένος! Το LCS σχεδιάστηκε κατά τους Κανόνες Πολεμικών Σκαφών Υψηλής Ταχύτητας (HSNCR) του Αμερικανικού Γραφείου Ναυτιλίας (Αμερικανικού Νηογνώμονα, ABS), δηλαδή με βάση εμπορικά πρότυπα, χωρίς θωράκιση ή διαμερισμάτωση, εξαιτίας του λίαν χαμηλού λόγου κόστους προς τόνο εκτοπίσματος.
Αναμενόμενα, η επιβιωσιμότητα μάχης του LCS δεν υπερβαίνει το Επίπεδο I της Οδηγίας 9070.1 του Γραφείου του CNO (OPNAV), άρα είναι ίση ενός PC ή MHC, που δεν αναμένονται να συνεχίσουν να μάχονται μετά από πλήγμα, και χαμηλότερη του Επιπέδου ΙΙ μίας φρεγάτας κλάσης O.H. Perry. Την υπερβολική τρωτότητα του LCS θα υποκαθιστούσαν η υψηλή ταχύτητα και ευελιξία, η μείωση και διαχείριση υπογραφών, οι οργανικοί αισθητήρες, η έμφαση στην τερματική άμυνα και η κατανεμημένη ισχύς, συνεπώς η ελάττωση της επιρρέπειας (susceptibility) στην προσέλκυση πληγμάτων.
Η δυσαρέσκεια του USN επέβαλε την τήρηση κάποιων Κανόνων Πολεμικών Πλοίων (NVR) του ABS, όπως υδατοστεγή διαμερίσματα που αποτρέπουν τη βύθιση παρά την κατάκλυση 15% του ολικού μήκους, 3 ανεξάρτητα συστήματα πυρόσβεσης, εφεδρικότητα και ανθεκτικότητα συστημάτων σε κραδασμούς. Τα συστήματα μάχης του LCS θεωρείται ότι εξασφαλίζουν επαρκή άμυνα κατά μικρών ομοβροντιών (small salvos) Βλημάτων Εναντίον Πλοίων (ASM), ενώ το MP για αποστολές ASW εγκαταλείφθηκε ολοσχερώς, εξαρτώντας πια τη σχετική δυνατότητα αποκλειστικά από το οργανικό ελικόπτερο MH-60R!
Το Σεπτέμβριο 2012 η OPNAV 9070.1 αναθεωρήθηκε σε 1A, καταργώντας τα Επίπεδα επιβιωσιμότητας μάχης όλων των πλοίων του USN και εξαρτώντας την πια από άλλα κριτήρια. Το LCS κατατάχθηκε στο (ανύπαρκτο πάντως) Επίπεδο I+, που επιτρέπει την επιστροφή στη βάση του μετά από πλήγμα. Τέλος, λόγω κόστους δεν εγκαταστάθηκε Σύστημα Συλλογικής Προστασίας (CPS) έναντι Χημικών, Βιολογικών, Ραδιολογικών και Πυρηνικών (CBRN) εναέριων μολυντών, που θα επέτρεπε τον εσωτερικό χειρισμό κρίσιμων συστημάτων του LCS, αλλά απολυμαντικοί σταθμοί και προστατευτικές στολές.
