Τα αμφίβια τεθωρακισμένα οχήματα AAV (Amphibious Assault Vehicle) χρησιμοποιούνται από τους Αμερικανούς Πεζοναύτες, κι άλλες χώρες, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και πλέον βρίσκονται σε φάση αντικατάστασης από τα νεότερα ACV (Amphibious Combat Vehicle), που προέρχονται από τα τροχοφόρα SuperAV της ιταλικής Iveco. Τα οχήματα εντάχθηκαν σε υπηρεσία το 1972, ως αντικαταστάτες των LVTP-5. Το 1982 η κατασκευάστρια FMC απέσπασε σύμβαση για την εφαρμογή του προγράμματος SLEP (Service Life Extension Program). Το πρόγραμμα SLEP περιελάμβανε την ενσωμάτωση ενός βελτιωμένου κινητήρα και συστήματος μετάδοσης της κίνησης, ενώ βελτιώθηκε και η διαδικασία υποστήριξης των οχημάτων.
Συγκεκριμένα, εγκαταστάθηκε ο κινητήρας Cummins VT400, αντί του GM 8V53T. Επίσης, το υδραυλικό σύστημα ελέγχου κίνησης του πύργου μάχης αντικαταστάθηκε από ασφαλέστερο ηλεκτρικό. Οι αναρτήσεις και οι απορροφητές κραδασμών ενισχύθηκαν, ενισχύθηκε η ασφάλεια των δεξαμενών καυσίμου, προστέθηκε σύστημα παραγωγής καπνού και οκταπλός εκτοξευτής καπνογόνων βομβίδων και νέο σύστημα εξαερισμού. Τέλος, ο οδηγός ενισχύθηκε με βελτιωμένο πίνακα οργάνων και σύστημα νυχτερινής όρασης. Με την ολοκλήρωση του προγράμματος SLEP, το 1984, τα οχήματα μετονομάστηκαν σε AAV-7A1. Το 1987 ξεκίνησε νέο πρόγραμμα αναβάθμισης με την υιοθέτηση του πύργου μάχης UGWS (Up-Gunned Weapon Station) της Cadillac Gage, ο οποίος ενσωματώνει πολυβόλο M-2HB των 12,7 χιλιοστών και αυτόματο εκτοξευτή βομβίδων Mk.19 των 40 χιλιοστών.
Το 1989 ξεκίνησε η ανάπτυξη της επιπρόσθετης θωράκισης EAAK (Enhanced Applique Armor Kits), η οποία άρχισε να ενσωματώνεται στα οχήματα το 1993. Το 1997 εγκρίθηκε η εφαρμογή του εκτεταμένου προγράμματος αναβάθμισης AAV RAM/RS (Assault Amphibious Vehicle Reliability, Availability, Maintainability/Rebuild to Standard). Το πρόγραμμα αφορούσε στη βελτίωση όλων των συστημάτων των AAV-7 προκειμένου τα οχήματα να επιστρέψουν σε εργοστασιακό επίπεδο, ως προς τις επιδόσεις τους. Στο πλαίσιο εφαρμογής του προγράμματος AAV RAM/RS τα οχήματα απόκτησαν τον κινητήρα και τις αναρτήσεις των M2 Bradley (τροποποιημένα για τα AAV-7). Η απόσταση του οχήματος από το έδαφος επανήλθε στα 40,6 εκατοστά, ενώ ο λόγος ισχύος προς βάρος επανήλθε στο 17 : 1, από το 13 : 1.
Επίσης, με την εφαρμογή του προγράμματος, μειώθηκε το κόστος και ο χρόνος υποστήριξης και συντήρησης των οχημάτων. Τον Μάρτιο του 2015 η SAIC απέσπασε σύμβαση για την ανάπτυξη της συλλογής αναβάθμισης AAV SU (Survivability Upgrade). Το πρωτότυπο παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 2016, όπου η επιπρόσθετη θωράκιση EAAK είχε αντικατασταθεί από 49 πλάκες προηγμένης, κεραμικής θωράκισης, το όχημα ενισχύθηκε (εσωτερικά) με θωρακισμένο πλέγμα (Spall Liner), οι εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου ενισχύθηκαν με επιπλέον θωράκιση, το δάπεδο ενισχύθηκε με θωράκιση αλουμινίου για προστασία από νάρκες, ενσωματώθηκαν νέα καθίσματα, ισχυρότερος κινητήρας και νέο σύστημα ανάρτησης.
Το πρόγραμμα AAV SU αφορούσε στην αναβάθμιση 392 οχημάτων, έτσι ώστε να διατηρηθούν σε υπηρεσία μέχρι το 2035. Ωστόσο, τον Αύγουστο του 2018 οι Αμερικανοί Πεζοναύτες ακύρωσαν το πρόγραμμα. Τα AAV-7 έχουν δει δράση στον Πόλεμο των Φώκλαντ, το 1982, από τους Αργεντινούς. Το 1982-1984 υπηρέτησαν στο Λίβανο, στο πλαίσιο ειρηνευτικής αποστολής, και τον Οκτώβριο του 1983 συμμετείχαν στην αμερικανική εισβολή στη Γρανάδα. Επίσης, είδαν δράση και στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αποφασίστηκε η αντικατάσταση τους από τα οχήματα EFV (Expeditionary Fighting Vehicle), αλλά το πρόγραμμα ακυρώθηκε τον Ιανουάριο του 2011. Τελικά, τον Ιούνιο του 2018 αποφασίστηκε η αντικατάσταση τους από τα οχήματα ACV.
Τον Μάιο του 2021, ο Αντιστράτηγος Gregg Olson, Διευθυντής Επιτελείων του Σώματος Πεζοναυτών, δήλωσε ότι τα AAV-7, τα οποία παραδόθηκαν στην 15η Εκστρατευτική Μονάδα Πεζοναυτών (15 Marine Expeditionary Unit) ήταν σε τραγική κατάσταση, ότι το 54% των οχημάτων που επιθεωρήθηκαν έχουν καταγράψει αστοχίες στην υδατοστεγή ικανότητα των θυρών, το 18% κατέγραψε εισροή ύδατος από τις θύρες εφοδιασμού και το 50% είχε ελλιπές σύστημα φωτισμού εξόδου από το όχημα. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ο Διοικητής των Αμερικανών Πεζοναυτών, Στρατηγός David Berger, ανακοίνωσε την απόφαση του ότι το Σώμα δεν θα χρησιμοποιεί πια τα αμφίβια τεθωρακισμένα οχήματα AAV-7 (Amphibious Assault Vehicle) σε επιχειρήσεις ή εκπαιδευτικές δράσεις εντός θαλάσσης.
Τα οχήματα θα είναι διαθέσιμα για επιχειρήσεις μόνο στην ξηρά, ενώ στη θάλασσα θα είναι διαθέσιμα μόνο αν παραστεί ανάγκη (κρίση, πόλεμος). Η απόφαση αυτή πάρθηκε στον απόηχο της έκθεσης των Πεζοναυτών επί του τραγικού δυστυχήματος, τον Ιούλιο του 2020, το οποίο στοίχισε τη ζωή σε εννέα (9) Πεζοναύτες. Ο David Berger δικαιολόγησε την απόφαση του λέγοντας ότι 76% της κίνησης των AAV-7 γίνεται σε ξηρά. Επίσης, είπε ότι το Σώμα παραμένει προσηλωμένο στην ένταξη σε υπηρεσία των νέων αμφίβιων τεθωρακισμένων οχημάτων ACV. Η κύρια έκδοση του AAV-7 είναι αυτή της μεταφοράς προσωπικού AAVP-7A1, με πολυβόλο των 12,7 χιλιοστών και αυτόματο εκτοξευτή βομβίδων των 40 χιλιοστών, και ικανότητα μεταφοράς 21 πλήρως εξοπλισμένων Πεζοναυτών συν το τετραμελές πλήρωμα.
Υπάρχει και η έκδοση διοίκησης AAVC-7A1, χωρίς πύργο μάχης, αλλά με περισσότερα συστήματα επικοινωνιών. Έχει τριμελές πλήρωμα, πέντε (5) σταθμούς επικοινωνιών με ισάριθμους χειριστές, τρία (3) άτομα επιτελείου και δύο (2) διοικητές. Η έκδοση περισυλλογής AAVR-7A1 δεν έχει πύργο μάχης και ενσωματώνει γερανό και υλικά, αναγκαία και υποστήριξης και επισκευής επί του πεδίου μάχης. Έχει τετραμελές πλήρωμα. Ένας αριθμός οχημάτων έχει τροποποιηθεί και ενσωματώνει το σύστημα Mk.154 MCLC (Mine Clearance Line Charge), διάνοιξης ασφαλών οδών εντός ναρκοπεδίων. Οι τυπικές επιδόσεις του AAV-7 είναι τα 480 χιλιόμετρα εμβέλεια ή 37 χιλιόμετρα συνεχούς πλεύσης στο νερό (μέχρι Κατάσταση Θαλάσσης 5) και 72 χιλιόμετρα την ώρα μέγιστη ταχύτητα σε οδό. Εκτός οδού η μέγιστη ταχύτητα είναι 32 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ η μέγιστη ταχύτητα στη θάλασσα είναι 13 χιλιόμετρα την ώρα.
