Συνολικά, Ισπανικός Στρατός θα προμηθευτεί 12 νέους Πολλαπλούς Εκτοξευτές Πυραύλων (ΠΕΠ) Euro-PULS συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου αποθέματος ρουκετών και πυραύλων που περιλαμβάνουν τα εξής πυρομαχικά:
288 ισραηλινής προέλευσης κατευθυνόμενες ρουκέτες των 122mm ACCULAR μέγιστου βεληνεκούς 35km
112 ισραηλινούς πυραύλους EXTRA των 306mm μέγιστου βεληνεκούς των 150km και με ακρίβεια CEP της τάξης των 10 μέτρων
64 τακτικούς βαλλιστικούς πυραύλους PREDATOR HAWK ισραηλινής προέλευσης διαμετρήματος των 370mm και μέγιστου βεληνεκούς 300km με ακρίβεια CEP της τάξης των 10 μέτρων
216 εκπαιδευτικές ρουκέτες για ασκήσεις
Επιπροσθέτως, στη σχετική σύμβαση που υπέγραψε και δημοσίευσε ο Ισπανικός Στρατός, εκτός της προμήθειας των 12 νέων ΠΕΠ περιλαμβάνονται και επιμέρους οχήματα υποστήριξης όπως 12 νέα οχήματα μεταφοράς πυρομαχικών, δύο οχήματα περισυλλογής, έξι οχήματα για κάλυψη των σχετικών αναγκών των Παρατηρητών του Πυροβολικού καθώς και 10 διοικητικά οχήματα, τα γνωστά κέντρα διεύθυνσης πυρός (ΚΔΠ).
Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός πως οι παραδόσεις ξεκινούν άμεσα από το 2024 με το πρόγραμμα να ολοκληρώνεται το 2028.
Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το πακέτο μεταφοράς τεχνολογίας και τεχνογνωσίας προς τις ισπανικές εταιρίες μεταξύ των αναδόχων και των ισπανικών εταιρειών αμυντικής βιομηχανίας που θα συμμετέχουν στο πρόγραμμα αποκομίζοντας σοβαρά βιομηχανικά οφέλη. Το συνολικό ύψος του προγράμματος ανέρχεται στα 700 εκατομμύρια ευρώ.
Παράλληλα, ο Ισπανικός Στρατός δαπανά περί τα 200 εκατομμύρια ευρώ για τη πρόσκτηση μεγάλου αριθμού Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών τα οποία θα επικεντρώνονται σε αποστολές κατάδειξης στόχων και συλλογής πληροφοριών. Ιδιαίτερα μνεία γίνεται και σε οπλισμένα UAV τα οποία θα εκτελούν προσβολές ενώ μεγάλο μέρος των κονδυλίων δαπανάται σε ολοκληρωμένα συστήματα διοικήσεως και ελέγχου (αναφέρεται ως σύστημα “TALOS”) των μονάδων του Ισπανικού Πυροβολικού.
Σε γενικές γραμμές, ο Ισπανικός Στρατός προμηθεύεται ένα σχετικά μικρό αριθμό ΠΕΠ αλλά με μεγάλο απόθεμα πυραύλων και ρουκετών. Εξασφαλίζει ικανότητα προσβολής στόχων σε μεγάλες αποστάσεις και συνάμα αναβαθμίζει κομβικά και τις δυνατότητες κατάδειξης στόχων.
Ένα ακόμη αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι αυτό της Ολλανδίας, η οποία υπέγραψε σύμβαση πρόσκτησης 20 ΠΕΠ Euro-PULS συμπεριλαμβανομένων αποθέματος ρουκετών και πυραύλων έναντι 305 εκατομμυρίων δολαρίων. Στη περίπτωση του Ολλανδικού Στρατού δεν γνωρίζουμε επιμέρους τεχνικές και επιχειρησιακές λεπτομέρειες.
Σε γενικές γραμμές τα συμπεράσματα που πρέπει να κρατήσουμε για τον Ελληνικό Στρατό είναι τα εξής:
Το Euro-PULS χαρακτηρίζεται ως σύστημα με μεγάλη γκάμα και εύρος οπλικών συστημάτων διαθέσιμων για τη χώρα μας. Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πως θα αποδεσμευτούν PRSM βεληνεκούς των 500km κρίνοντας από την μέχρι πρότινος εμπειρία των ελληνικών εξοπλισμών.
Δεύτερον, μέσω του Euro-PULS δύναται να εξασφαλιστεί κρίσιμο εθνικό υπό-κατασκευαστικό έργο για την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία. Το παράδειγμα της Ισπανίας είναι αντιπροσωπευτικό.
Τρίτον, το Euro-PULS δεν είναι μια πολύ φτηνότερη επιλογή αλλά είναι άμεσα ανταγωνιστική των αμερικανικών HIMARS και MLRS. Είναι ένα νέο σύστημα που διαρκώς κερδίζει έδαφος απέναντι στα αμερικανικά με μεγάλα περιθώρια εξέλιξης.
Τέταρτον, βάση πρέπει να δοθεί στα μέσα στοχοποίησης, κατάδειξης στόχων, συλλογής πληροφοριών. Απαιτείται μια μίξη συστημάτων στοχοποίησης και μέσων προσβολής στόχων (περιφερόμενα πυρομαχικά, ΠΕΠ,
Πέμπτο, δεν χρειάζονται πανάκριβες λύσεις. Το πρόγραμμα των ελληνικών M-270 MLRS είναι πρόγραμμα με αμφίβολη σχέση κόστους – οφέλους. Εάν υλοποιηθεί θα δαπανηθούν πάρα πολλά χρήματα για μόλις 24 εκτοξευτές από το σύνολο των 36. Eναλλακτικά, η γερμανική πρόταση είναι στο 1/3 του κόστους της Lockheed Martin. Εξάλλου, η KMW εφαρμόζει νατοϊκά πρωτόκολλα και διαδικασίες τυποποίησης (STANAG κατά ΝΑΤΟ) και τα συστήματα κάλλιστα μπορούν να αξιοποιούν τόσο ευρωπαϊκά όσο και αμερικανικά πυρομαχικά. Άρα δεν τίθεται θέμα ασυμβατότητας ή δυσχέρειας στην ολοκλήρωση άλλων οπλικών συστημάτων αφού όλα γίνονται με βάση νατοϊκά πρότυπα και διαδικασίες ολοκλήρωσης και πιστοποίησης όπλων.
Επίσης, κάλλιστα θα μπορούσαμε στο υφιστάμενο απόθεμα πυραύλων MGM-140 ATACMS Block 1 να παρατείναμε το όριο ζωής εφαρμόζοντας πρόγραμμα SLEP αντίστοιχο με αυτό που εφαρμόζει ο Αμερικανικός Στρατός. Η ευρωπαϊκή πρόταση για τα M-270 MLRS θα μας προσέφερε δύο διαφορετικές πηγές όπλων: μια αμερικανική και μια ευρωπαϊκή.
Υπάρχει επίσης και η Ισραηλινή προοπτική για τα M-270 MLRS επίσης με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν διερευνήθηκε επαρκώς ενώ εφαρμόστηκε από τον Ισραηλινό Στρατό με επιτυχία. Στον αντίποδα και πολύ σωστά προτιμήθηκε η πρόταση εκσυγχρονισμού για τα AH-64 A Apache από την Eblit Systems, μια πρόταση εξαιρετική από άποψη κόστους – οφέλους.
Αντιθέτως, το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των RM-70 διασφαλίζει μαζικότητα συστημάτων και διπλάσια βεληνεκή (40km από 20km). Σαφώς και το ένα πρόγραμμα δεν αναιρεί το άλλο αλλά προσέξετε τη διαφορά κόστους – οφέλους στα δύο προγράμματα.
Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας άποψη μας είναι πως θα έπρεπε να στείλει μια LoR (Letter of Request) για νέα HIMARS ώστε να υπάρχει μια τάξη μεγέθους για νέα συστήματα. Το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και για το Euro-PULS ώστε να υπάρξει αξιολόγηση και μια διαγωνιστική διαδικασία. Αφήνουμε εκτός λύσεις από Σερβία ή Βραζιλία οι οποίες θα έπρεπε να αξιολογηθούν έστω και λόγους ανταγωνισμού των άλλων εταιρειών (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ισραήλ).
Ακόμη και εάν ο Ελληνικός Στρατός έκρινε πως το πρόγραμμα της Lockheed είναι η βέλτιστη λύση εντούτοις οι Αμερικανοί θα έπρεπε να πιεστούν συρρικνώνοντας το κόστος του προγράμματος.
Δυστυχώς τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε. Στρεφόμαστε σε μια ακόμη πανάκριβη απευθείας υπέρ-κοστολογημένη εξοπλιστική ανάθεση δίχως τη παραμικρή βιομηχανική συμμετοχή, με μακρύ χρονικό ορίζοντα υλοποίησης (11 έτη), με αμφίβολη αποδέσμευση στρατηγικών όπλων και δίχως συγκριτική ανάλυση και αξιολόγηση άλλων εναλλακτικών επιλογών.
