Πριν από κάθε πόλεμο, η κατάσταση ξεκινά πάντα με μια αλλόκοτη εκστρατεία δαιμονοποίησης του στόχου στα μάτια του λαού. Ένα λογικό συμπέρασμα που συνάγεται από την αδιάκοπη σειρά ανθελληνικής προπαγάνδας που έχει επικυρωθεί από το σύνολο της Τουρκικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια, έχει σχεδιαστεί για να ενσταλάξει στη συνείδηση του τουρκικού κοινού ότι ο Ελληνισμός είναι ο προαιώνιος εχθρός, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για ένα μελλοντικό πόλεμο.
Η Τουρκία παίζει «φόβο»: Ας είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε αν χρειαστεί
Τον τελευταίο καιρό, η κατάσταση έχει γίνει όλο και πιο ασταθής τόσο στο Αιγαίο, όσο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι εντάσεις μεταξύ της Τουρκίας και Ελληνισμού έχουν αναβαθμιστεί ποιοτικά και ποσοτικά σε ένα επίπεδο που δεν έχει παρατηρηθεί από την κρίση του 1996 στα Ίμια, ενώ μερικοί υποστηρίζουν ότι έχει ξεπεραστεί το σημείο αυτό, μέχρι τώρα. Η Τουρκία εκτιμάται ότι προσπαθεί να εκφοβίσει τον Ελληνισμό έτσι ώστε να υποχωρεί, αλλά αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι που παίζει. Πόσες φορές μπορεί η Τουρκία να σπρώξει τον ελληνισμό να απαντήσει; Πολύ λίγοι γνωρίζουν την απάντηση σε αυτή την ερώτηση, αλλά το κεντρικό θέμα είναι ότι οι Τούρκοι πρέπει να σταματήσουν να περιμένουν απάντηση σε αυτή την ερώτηση, μόνο όμως με εθνική στρατηγική.
Η στρατηγική είναι σκάκι όμως εμείς παίζουμε τάβλι;
Στην εθνική μας στρατηγική που κανείς δεν γνωρίζει, η αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων από τις ελληνικές κυβερνήσεις γίνεται με χρησιμοποίηση ευκαιριακής πολιτικής και όχι ενός μακρόπνοου σχεδιασμού. Μέχρι τώρα έχουμε δει τα πιόνια του σκακιού μόνο ως σκηνικό, με σαφή αναφορά στη γεωπολιτική εικόνα μας. Αλλά πόσο μπορεί κανείς πραγματικά να αναμένει από την Ελλάδα που δεν έχει όραμα, να είναι ένας σκακιστής που καθορίζει τη νίκη ως στόχο, να σχεδιάζει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς ενάντια στους αντιπάλους όταν για κάθε κίνηση και για κάθε σκέψη υπάρχει πάντα μια απάντηση;
Ένα παράδειγμα
Απλά προσπαθήστε να φανταστείτε μια ομάδα όπου συμμετέχουν κάποιοι ιδεοληπτικοί και αρκετοί μπαγασάδες, να προσπαθούν να συμφωνήσουν σχετικά με το επόμενο βήμα. Γι’ αυτό, το πλεονέκτημα του συγκεκριμένου παίκτη είναι μόνο η εσωτερική συνοχή του κόμματος και η αντοχή του. Μεταφορικά μιλώντας, η Ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούν να φιλοξενήσουν μια σειρά από τυχερά παιχνίδια την ίδια στιγμή καθώς θα επιμένουν σε μακροπρόθεσμες κινήσεις.
Από τις «διμερείς συμφωνίες» σε «συνολική στρατηγική»
Προσθέστε σε αυτό το παίγνιο ότι η Ελλάς διεξάγει αγώνα για τις διεθνείς της σχέσεις όχι μέσα από την εθνική στρατηγική, αλλά μέσω των αμοιβαίων συμφωνιών που εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα και των δύο μερών. Αυτό το είδος στρατηγικής με την κλασική της έννοια δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Αντ’ αυτού, κράχτης είναι μόνο η ανθεκτικότητα αφού η συνολική στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης είναι μια ιδέα που είναι αδύνατο να κατανοήσουν οι εταίροι και οι σύμμαχοι. Καθώς η Ελλάδα είναι πιθανό να παραμείνει μια αντιδραστική παρά μια δυναμική ηθοποιός, θα πρέπει να βρει τρόπο με συναινετικές διαδικασίες για να ενισχύσει τα συστήματα εσωτερικής, κοινωνικής, οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης προσπαθώντας παράλληλα να αναζητήσει λύσεις αμοιβαίου συμφέροντος (Win-Win) για τις προκλήσεις στη γειτονιά της, καθώς και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλιώς η κατάρρευση δεν θα αργήσει και θα είναι οδυνηρή!!!
Συντάκτης: Υποναύαρχος (εα) Δημήτρης Τσαϊλάς
Πηγή: New Economy
