Είναι αναμφισβήτητο ότι το τελευταίο καλοκαίρι θα μείνει στην μνήμη μας για αρκετά χρόνια, σίγουρα για όσους κινδύνευσαν από την πύρινη λαίλαπα που κατέκαψε Αττική και κυρίως Εύβοια, για όσους έχασαν τα σπίτια, τα ζώα, τα αυτοκίνητα τους.
Ειδικού Συνεργάτη
Εκτός από αυτούς είναι το ίδιο σίγουρο ότι αυτό το καλοκαίρι δεν θα το ξεχάσουν και όλοι εκείνοι που αγωνίστηκαν, μάτωσαν και ίδρωσαν προσπαθώντας να σβήσουν τις αδηφάγες φλόγες.
Συνηθίζεται, παρ’ ημίν να υποβαθμίζονται οι επιτυχίες και να εξακοντίζονται οι αποτυχίες. Δυστυχώς αυτή η πρακτική δεν αφήνει περιθώρια στην συγκροτημένη καταγραφή των αιτίων της όποιας καταστροφής και στην αναζήτηση των βέλτιστων λύσεων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της στο μέλλον. Στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας υποκύπτοντας σ’ αυτή την «λογική» η κυβέρνηση «μοίρασε» και κυρίως προσωποποίησε ευθύνες «επι δικαίων και αδίκων» τώρα «που είναι η κατάλληλη στιγμή».
Το δυστύχημα είναι ότι έκανε ένα βήμα παραπάνω προσπαθώντας να δώσει πανεθνικό χαρακτήρα στις επιλογές της με την πρόσκληση στον ναύαρχο κ. Αποστολάκη να αναλάβει να αναβαθμίσει το υφυπουργείο Πολιτικής Προστασίας σε Υπουργείο. Ο κ. πρωθυπουργός άπλωσε το χέρι καλή τη πίστη προς την άλλη πλευρά. Τα αποτελέσματα γνωστά! Καλείται για πρώτη φορά μετά από χρόνια να «περάσει από το ταμείο».
Είναι κρίμα που επιλέχτηκε αυτός ο τρόπος απάντησης στα προβλήματα που προκαλούνται και δυστυχώς θα αυξηθούν στο μέλλον από τις πυρκαγιές, που ακολουθούν την ξηρασία, που φέρουν οι παρατεταμένοι καύσωνες, φαινόμενα που κάποιοι τα θεωρούν συμπτώματα μιας ακόμη ασθένειας του πολιτισμού μας με το όνομα «κλιματική αλλαγή». Πραγματικά κρίμα, γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση ενώ υπήρξε προετοιμασία και κανείς δεν διανοήθηκε να δικαιολογηθεί «για μια στραβή στη βάρδια του, αξιοποιήθηκε η δυστυχία για να «φύγουν» από το προσκήνιο κάποιο αξιόλογοι και συνεπείς πολιτικοί.
Με «γαλατική ευγένεια» οδηγήθηκαν στην έξοδο κάποιοι από αυτούς που στο πρόσωπο τους η Κοινή Γνώμη αναγνώρισε λίγους μόλις μήνες πριν, είτε την αποτελεσματική διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης στον Έβρο και τα νησιά, είτε την αξιοπρεπή αντιμετώπιση των Τούρκων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο είτε την Πανδημία! Φοβάμαι ότι ο ναύαρχος Αποστολάκης δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ευθύνης που ανάλαβε απορρίπτοντας ως στρατιώτης την αποστολή που του ανάθεσε ο κ. Πρωθυπουργός.
Ίσως τα τελευταία να είναι και τα πιο σημαντικά γεγονότα σε βάθος χρόνου. Δηλαδή η προσπάθεια να ανακοπεί το κύμα εμπιστοσύνης των Ελλήνων προς το κράτος τους και κάθε τι που το υλοποιεί. Πρώτα-πρώτα υπηρεσίες ασφάλειας, προστασίας, υποστήριξης και ανακούφισης. Από τα αστυνομικά τμήματα, την πυροσβεστική, τις ένοπλες δυνάμεις έως τα νοσοκομεία!
Σκεφτείτε το: «οι πολίτες της Ελλάδας δεν πρέπει να εμπιστευτούν το κράτος τους, δεν πρέπει ποτέ να εμπιστευτούν τον εαυτό τους»! Αν αυτό συμβεί θα πάψουν να’ ναι «φόρου υποτελείς». Και ως γνωστόν φόρος δεν ήταν μόνο το «χαράτσι», υπάρχουν τόσοι πολλοί άλλοι που τους πληρώνουμε σε ξένους και ντόπιους χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.
Τούτων όλων γραφθέντων αποκτάει νόημα και η προσπάθεια κάποιων να υποβαθμίσουν το έργο των απερχόμενων υπουργών. Ειδικά δε στην περίπτωση του Στργου Α. Στεφανή η κατάσταση ξεφεύγει κατά πολύ από το αγγλοσαξονικό «fair play». Γιατί τόση εμπάθεια?
Από τύχη αγαθή ευδόκησα να υπηρετώ την πατρίδα την περίοδο της κρίσης του ’87. Εποχή που γνώρισα τον τότε Υπρχο Στεφανή στην «παρέμβρια ζώνη». Παρά τα χρόνια δεν νομίζω ότι άλλαξε, ούτε στον χαρακτήρα, ούτε στον τρόπο ζωής.
Με τον ίδιο αποφασιστικό τρόπο που «έβγαζε» την Ίλη των Μ-48 στον δρόμο προς το «ποτάμι», με τον ίδιο τρόπο μπροστά σαν Τξχος «έβγαζε» την 23ΤΘΤ, «3ο Σ.Ι.Δορύλαιο» και μην έχει κανείς αμφιβολία τι θα έκανε σαν Αρχηγός του στρατού αν ερχόταν η ώρα. Ήρθε βέβαια η ώρα του ΥΦΕΘΑ και όσοι βρέθηκαν δίπλα του δούλευαν «διπλοβάρδια»!
Η ενσυνείδητη πειθαρχεία, η αισιοδοξία στις δυσκολίες και η συνεχής βελτίωση προσωπική και υπηρεσιακή είναι τρόπος ζωής για κάποιους. Φαίνεται ότι αυτά, «κάθισαν στο στομάχι» των λίγων που διαβιούν παρασιτικά, γύρω από την άμυνα. Τώρα μπορούν ξεκουραστούν και αυτοί και να χαρούν πικρόχολα σχόλια, έτσι γράφουν την ιστορία τους. Το έμβλημα της 23ΤΘΤ «ΚΑΙΡΟΝ ΠΡΟΣΜΕΝΕ» ας καθοδηγεί τους πολλούς αφού «το Ταξίδι συνεχίζεται».
